SPECTRE (2015)

Το ξέρω... παίζει να είμαι από τα τελευταία άτομα που είδαν την καινούργια ταινία του γοητευτικού πράκτορα James Bond, αλλά ορίστε! Ήρθε η ώρα να εκφέρω άποψη. Έχοντας δει όλες τις τρεις προηγούμενες ταινίες στο σινεμά, ήθελα πολύ να μην επαναληφθεί η κοιλιά που έγινε με το «Quantum of Solace», αλλά και να δω τον Bond αλλιώς… πιο ανθρώπινο και συναισθηματικό. Είχα και μια ανησυχία για το τι θα κάνω σε περίπτωση που βαρεθώ. Δυόμισι ώρες δεν είναι και λίγες. Ευτυχώς όχι μόνο δεν βαρέθηκα, αλλά δεν κατάλαβα πως πέρασαν τόσες ώρες. Πραγματοποιήθηκαν κιόλας οι δύο μου ευχές, γι’αυτό, έστω και αργοπορημένα, θα μοιραστώ μαζί σας την πολύ θετική μου γνώμη για την 24η ταινία του θρυλικού κατασκόπου.

Ένα κρυπτογραφημένο μήνυμα από το παρελθόν του James (Daniel Craig) σε μια ανεπίσημη αποστολή στην πόλη του Μεξικό τον οδηγεί στην Ρώμη. Εκεί καταφέρνει να παραστεί σε μια μυστική συνάντηση, όπου και ανακαλύπτει την ύπαρξη μιας εγκληματικής οργάνωσης, γνωστής ως «Spectre». Εντωμεταξύ στο Λονδίνο ο Max Denbigh (Andrew Scott), ο νέος επικεφαλής του Centre of National Security, είναι κατηγορηματικά αντίθετος στις δράσεις του Bond και αμφισβητεί την λειτουργία της MI6 υπό την διεύθυνση του Μ. (Ralph Fiennes). Ο Bond στρατολογεί κρυφά την Moneypenny (Naomie Harris) και τον Q. (Ben Whishaw), ώστε να αναζητήσει την Madeleine (Léa Seydoux), την κόρη ενός παλιού εχθρού του, ο οποίος μπορεί να κρατά το κλειδί για την λύση του μυστηρίου της SPECTRE. Ο James και η Madeleine έρχονται πολύ κοντά και αναπτύσσουν ένα ιδιαίτερο δέσιμο, αφού εκείνη, ως κόρη μισθοφόρου, μπορεί να τον καταλάβει καλύτερα από κάθε άλλον. Όσο αυτός προσπαθεί να διεισδύσει στην καρδιά της Spectre, συνειδητοποιεί πως αυτή η αποστολή πρόκειται γιατί μια εξ ολοκλήρου διαφορετική προκληση… μια προσωπική υπόθεση.

Ο Sam Mendes μετά το εκρηκτικό Skyfall, γυρνά με ένα πιο εσωτερικό Spectre. Σαφώς και δεν λείπει η δράση, απλά δίνεται μεγαλύτερη σημασία στον χαρακτήρα του Bond σαν άνθρωπο, παρά σαν άτρωτο πράκτορα. Αυτό που έχω να διευκρινίσω είναι, ότι αισθητικά ο Sam Mendes είναι εξαιρετικός. Το ένα εντυπωσιακά στημένο πλάνο μετά το άλλο. Μάλιστα μπαίνει πολύ δυναμικά από την πρώτη κιόλας σκηνή, η οποία κατά την άποψή μου ήταν από τις καλύτερες εισαγωγές που έχω δει. Πραγματικά πανέμορφη. Αυτός είναι ο πιο κλασικός Bond από τις τέσσερις νέες ταινίες, συνάμα όμως δεν παύει να λειτουργεί άψογα και σαν μεμονωμένη ταινία. Εν ολίγοις αυτό που προσπαθώ να πω είναι, ότι ο Mendez δημιουργεί ένα κράμα κλασικού και σύγχρονου Bond και το αποτέλεσμα είναι εκθαμβωτικό. Δεν μπορώ να πω αν είναι καλύτερο από το Skyfall, γιατί εκεί εμφανίζεται ο Bardem… Μπορώ όμως να πω, ότι είναι τουλάχιστον ισάξιό του. Μπράβο και πάλι Μπράβο!

Προχωρώ στην διεύθυνση παραγωγής, η οποία εδώ έκανε θαύματα. Σας μιλώ ειλικρινά, το Spectre είναι το πιο στιλάτο Bond. Από τις τοποθεσίες, τα πλάνα μέχρι και τα ρούχα όλα ακτινοβολούν στιλ και προβάλλουν έναν κόσμο βγαλμένο από όνειρο. Ένα σας λέω: Μεξικό και μέρα των νεκρών, Ρώμη και Βατικανο, Χιονισμένη Αυστρία, εκθαμβωτικό Μαρόκο και Λονδίνο! Και η κάθε τοποθεσία παρουσιασμένη καλύτερη από την άλλη. Φανταστικά κτίσματα, ονειρικά διαμερίσματα και απίθανα τοπία προσθέτουν απίστευτο χαρακτήρα σε αυτήν την ταινία. Και φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείπουν το υπέρλαμπρα αμάξια, τα haute couture φορέματα και τα πανάκριβα gadgets. Πραγματικά αυτή η ταινία είναι ο πλανήτης του Bond σε αναβολικά. Θα ευχαριστηθείτε οφθαλμόλουτρο. Ειδικά το intro, δηλαδή οι τίτλοι αρχής της ταινίας, είναι από τα καλύτερα που έχω δει. Πολύ elegant! Σταματώ όμως κάπου εδώ το εγκώμιο, όντας βέβαιη, ότι σας ενημέρωσα αρκετά καλά σχετικά με το μέγεθος της παραγωγής. Εξάλλου 245.000.000 δολάρια δεν είναι λίγα!

Πριν μιλήσω για το σενάριο, θα πω δύο λόγια για τους τεχνικούς τομείς, οπού και εκεί λειτουργούν όλα άψογα. Προσωπικά είχα την αίσθηση, ότι η ταινία έτρεχε, δεν αισθάνθηκα, ότι βαρέθηκα λεπτό, ούτε ότι έχασα το ενδιαφέρον μου. Μεταφερόσουν από την μια σκηνή στην άλλη και από την μια χώρα στην άλλη, με πολύ ομαλό τρόπο. Μάλιστα καταλάβαινες απόλυτα τι γινόταν στις σκηνές δράσεις και δεν υπήρχαν το εξωφρενικά πολλά κοψίματα. Γι’ αυτό και θεωρώ, ότι το μοντάζ ήταν φανταστικό. Όσο για την φωτογραφία μπορώ να πω μόνο τα καλύτερα. Ήδη αναφέρθηκα στην υψηλή αισθητική της ταινίας... αυτό όμως που δεν τόνισα είναι, ότι αυτή είναι σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα της φωτογραφίας. Εξίσου σημαντικό ρόλο στην αισθητική, αλλά και το ύφος της ταινίας, διαδραματίζει η μουσική επένδυση. Πέραν του συγκινητικού theme song «Writing's on The Wall» σε ερμηνεία Sam Smith, θα αντιληφθείτε, ότι εδώ η μουσική λειτουργεί με τον απαιτούμενο τρόπο. Δηλαδή, στις περισσότερες σκηνές λειτουργεί σαν φόντο που υποσυνείδητα επιβάλει μια συγκεκριμένη συναισθηματική κατάσταση και δεν «πνίγει» το περιεχόμενο της κάθε σκηνής και της πλοκής. Στις σημαντικές όμως σκηνές παίζει καθοριστικό ρόλο αφού σε κάνει να αγωνιάς, να λυπάσαι και αναδεικνύει το περιεχόμενο με λεπτό τρόπο. Για να το καταλάβατε καλύτερα: η μουσική επένδυση είναι σαν το φίλτρο την φωτογραφία. Μια καλή φωτογραφία την κάνει φοβερή. Το σημαντικό είναι να μην γίνονται υπερβολές. Εδώ όλα λειτουργούν με μέτρο, γι΄αυτό και το αποτέλεσμα είναι τόσο σικ.

Περνάω στο πιο βασικό στοιχείο της ταινίας, το σενάριο. Bond υπάρχουν πολλοί, εξίσου πολλές είναι οι ιστορίες τους, γι’αυτό και θα ήταν πολύ εύκολο το αποτέλεσμα του 24ου Bond να ήταν μια επανάληψη, είτε κάποιας προηγούμενης πλοκής, είτε αντίγραφο του σεναρίου κάποιας άλλης κατασκοπικής περιπέτειας. Ευτυχώς για μας δεν συμβαίνει τίποτα από τα παραπάνω. Δεν λέω, ότι πρόκειται για κάτι εξ ολοκλήρου νέο… βλέπουμε ωστόσο μια υπόθεση που μπλέκει δράμα, κατασκοπεία, περιπέτεια, δράση, έρωτα, κωμικά στοιχεία, αναφορές σε παλιές ταινίες του 007 και παράλληλα διατηρεί φοβερές ισορροπίες. Εδώ ερχόμαστε αντιμέτωποι με έναν τελείως διαφορετικό Bond. Ευάλωτο, συναισθηματικό και βαθύτατα ανθρώπινο. Για να είμαστε δίκαιοι, η αρχή για αυτήν τη παρουσίαση του ήρωα είχε ήδη γίνει από το Skyfall, με το οποίο συνδέετε χαλαρά το Spectre. Προσωπικά μου άρεσε πάρα πολύ η βουτιά στον χαρακτήρα του James. Μην απογοητευτείτε όμως όσοι γουστάρετε να δείτε τον πράκτορα 007 και πάλι σε δράση, γιατί θα ικανοποιηθείτε σε μεγάλο βαθμό. Απλά να ξέρετε, ότι εξετάζεται λίγο παραπάνω ο James παρά ο Bond. Αυτο που με χάλασε ήταν ο κακός της υπόθεσης. Μου φάνηκε κάπως πρόχειρος. ΛΑΤΡΕΨΑ το γεγονός, ότι άργησαν να εμφανίσουν το ποιος ήταν και έπαιζαν με σκιές, όπως στις πιο παλιές ταινίες. Ωστόσο, δεν μου φάνηκε αρκετά τρομακτικός ή παρανοϊκός. Σαφώς και ήταν πρόκληση να δημιουργήσουν κάποιον εξίσου καλό κακό με τον Le Chiffre και τον Silva. Ας μην ξεχνάμε, ότι και ο Mikkelsen και ο Bardem ανέδειξαν φοβερά τους ρόλους τους. Εδώ δεν ξέρω, αν μου έφταιγε ο Waltz ή ο ρόλος, αλλά δεν με έπειθε πολύ ως κακός. Αντιθετως ξετρελάθηκα με τον χαρακτήρα του Hinx (Dave Bautista). 

Ο Daniel Craig δίνει μια απολαυστική ερμηνεία, επιβεβαιώνοντας το λεγόμενα, ότι πρόκειται για έναν από τους καλύτερους Bond. Δεν αλλάζει κάτι, δεν βελτιώνεται ούτε χειροτερεύει, απλά συνεχίζει όπως στις προηγούμενες ταινίες. Το συμβόλαιο του μας υπόσχεται ακόμη μια ταινία στον ρόλο του Βρετανού πράκτορα, ωστόσο μην τρέφετε ελπίδες για κάτι παραπάνω, καθώς ο ηθοποιός φαίνεται και είναι κουρασμένος, όπως δηλώνει και ο ίδιος. Η Monica Bellucci, στα τρία λεπτά που παίζει, είναι γοητευτικότατη και κατά την άποψή μου ταιριάζει με τον Craig πολύ περισσότερο απ’ότι ταίριαζε η Léa Seydoux. Η προαναφερθείσα κυρία πρόκειται για ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και όμορφα κορίτσια του Bond, ωστόσο μου φάνηκε, ότι δεν είχε καθόλου χημεία με τον Bond. Αυτό βέβαια δεν το καταλογίζω στην ερμηνεία της, η οποία ήταν ξεκάθαρα υψηλού επιπέδου, αλλά στο γεγονός, ότι ο 007 θα μου ταίριαζε πλέον με μεγαλύτερες γυναίκες, όχι κορίτσια. Προχωρώ στον απογοητευτικό Christoph Waltz, o οποίος δυστυχώς δεν με έπεισε καθόλου στον ρόλο του κακού. Δεν ξέρω αν βασίστηκαν στο γεγονός, ότι ένα μεγάλο όνομα θα αναδείκνυε τον ρόλο ή αντίστροφα, ότι ένας ρόλος κακού θα ήταν εύκολος, αλλά πραγματικά περίμενα μεγάλα πράγματα. Ίσως να του έλειπε η διαστροφή που έβγαζαν ο Mikkelsen και ο Bardem,  ίσως να είναι δικό μου το πρόβλημα… δεν ξέρω. Άφησα όμως για το τέλος δύο από τις καλύτερες παρουσίες της ταινίας, τον γλυκύτατο Q. και τον σκιαχτικό Hinx. O Ben Whishaw (Q.) επιστρέφει ως ευφυέστατος υπεύθυνος τεχνολογίας και πιστός σύμμαχος του Bond. Ο Dave Bautista, από την άλλη, εμφανίζεται ως άτρωτος και ασταμάτητος μισθοφόρος που όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει. 

Συνοψίζοντας: Το Spectre πρόκειται για μια ταινία φοβερής κλάσης και χαρακτηριστικό παράδειγμα του τι εστί «James Bond». Θα απολαύσετε μπόλικη δράση, τοπία που κόβουν την ανάσα, φανταστικές καταδιώξεις και σκηνές πάλης. Αυτος ο Bond «γυρνάει στα παλιά» καθώς δανείζετε αρκετά στοιχεία από τις παλιές ταινίες του κατασκόπου 007. Ωστόσο, σε αυτήν την ταινία, εκτός από τον γοητευτικό, πολυμήχανο πράκτορα, θα αντικρίσετε έναν βαθύτατα ανθρώπινο χαρακτήρα. Αυτή μάλιστα η "ιδιαιτερότητα" του Spectre φαίνεται και στο τραγούδι των τίτλων αρχής. Προσωπικά δεν μου άρεσε ο κακός της υπόθεσης, καθώς περίμενα παραπάνω. Όπως και να’ χει ο Sam Mendez παραδίδει έναν άψογο Bond που θα σας καθηλώσει για δυόμισι ώρες. Βρείτε χρόνο και τρέξτε να το δείτε... αν δεν το έχετε κάνει ήδη. 




Πηνελόπη Χούνδρη 




IMDb: http://www.imdb.com/title/tt2379713/?ref_=ttfc_fc_tt
Facebook: https://www.facebook.com/tainiodifis/
To trailer του "Spectre": 

Το "Writing's On The Wall":