Εδώ και αρκετό καιρό ένα πολύ κοντινό μου άτομο προσπαθούσε να με πείσει να δω το «Mulholland Drive» του David Lynch και γω το απέφευγα όπως ο διάλος το λιβάνι, γιατί ήξερα ότι ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης είναι εξαιρετικά ιδιαίτερος. Βλέποντάς το λοιπόν απλώς επιβεβαιώθηκαν τα λεγόμενά μου. Για να καταφέρω να καταλάβω πλήρως τι έγινε θα χρειαστεί να το ξαναδώ 2-3 φορές και μάλιστα με τις οδηγίες που έδωσε ο σκηνοθέτης. Ας μιλήσουμε λοιπόν για μια από τις πιο περίεργες ταινίες που έχω δει.
Ύστερα από ένα βάρβαρο ατύχημα στο Los Angeles της μαγευτικής California, η Rita ( Laura Harring) καταφέρνει να συρθεί από τα συντρίμμια του αμαξιού και να συνειδητοποιήσει, ότι είναι πολύ πιθανό να είναι η μοναδική που έχει επιζήσει. Δεν μπορεί όμως να θυμηθεί τίποτα, ούτε καν το όνομά της. Αρχίζει λοιπόν να περιπλανάται αρχικά στους λόφους και ύστερα στους δρόμους της πόλης των αγγέλων μέχρι που καταλήγει να κρύβεται στον κήπο ενός εντυπωσιακού σπιτιού, όπου και την παίρνει ο ύπνος. Κάπως έτσι η ιστορία της διασταυρώνεται με αυτή της Betty Elms (Naomi Watts), μιας νεαρής γλυκιάς κοπέλας η οποία προσπαθεί να τρυπώσει στον χώρο του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Ωστόσο, η κατάσταση της Rita εξάπτει την περιέργεια της Betty γι’ αυτό και βάζει στην άκρη τις προσπάθειες της προκειμένου να την βοηθήσει να θυμηθεί και να ανακαλύψει τι έγινε εκείνη την νύχτα. Δυστυχώς όμως οι δύο γυναίκες αρχίζουν να συνειδητοποιούν, ότι στην ουσία τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.
Πρόκειται για αυτές τις ταινίες που δύσκολα μπορείς να καταλάβεις «τι θέλει να πει ο ποιητής». Αυτό το πρόβλημα το αντιμετωπίζω γενικότερα με έργα του David Lynch, καθώς τα περισσότερα από αυτά υπάγονται στην κατηγορία του ονείρου. Είναι λες και παρακολουθούμε το ασυνείδητο του σκηνοθέτη να ξεδιπλώνεται μπροστά μας. Φόβοι, επιθυμίες και καταστάσεις προβάλλονται στην υπερβολή τους και όλα μοιάζουν με όνειρο. Και νομίζω πως στην συγκεκριμένη ταινία ταιριάζει γάντι αυτή η ονειρική οπτική. Παρακολουθώντας το Mulholland Dr. διέκρινα πολύ έντονα την έννοια της επιθυμίας για κάτι καλύτερο, την ανάγκη εκπλήρωσης ενός μεγάλου ονείρου και στον αντίποδα την απογοητευτική πραγματικότητα. Δεν βγάζω πολύ νόημα σε όσους δεν έχετε δει την ταινία, αλλά δεν λέω παραπάνω για να μην σας κάνω spoiler. Αυτό που μπορείτε να κρατήσετε είναι, ότι προσωπικά επηρεάστηκα βαθύτατα. Η ματαιότητα, η επιθυμία, ο έρωτας, το μίσος, η ζήλια και η ενοχή είναι κατεξοχήν χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης. Ποιος από εμάς θα δυσκολευόταν να ταυτιστεί με κάποιο από αυτά; Εν ολίγοις θεωρώ, ότι το συγκεκριμένο έργο εξετάζει σε μεγάλο βαθμό τα παραπάνω ζητήματα και θα αγγίξει τον θεατή που θα το παρακολουθήσει με υπομονή, προσοχή και ανοιχτό μυαλό. 
Σκηνοθετικά δεν μπορώ να πω παρά τα καλύτερα. Ο David Lynch για μια ακόμη φορά γράφει μια περίπλοκη μεν, μοναδική δε ιστορία που είναι σίγουρο, ότι θα σε κρατήσει και τις δυόμισι ώρες που διαρκεί. Είναι τόσο πολυεπίπεδη που πραγματικά μόνο εκείνος θα μπορούσε να βγάλει άκρη και να την μεταφέρει από το χαρτί στην οθόνη. Μάλιστα κατάφερε να συνεργαστεί άριστα με τους συντελεστές και τους ηθοποιούς και αυτό φαίνεται από το απίθανο αποτέλεσμα. Όσοι το έχετε δει, καταλαβαίνετε πόσο εύκολο θα ήταν ένα τέτοιο εγχείρημα να έχει αποτύχει. Και σε αυτό μέτρησε πολύ το γεγονός, ότι ο σεναριογράφος ήταν και ο σκηνοθέτης, οπότε ήξερε ακριβώς τι ήθελε, που το ήθελε και πως το ήθελε. Γι’ αυτό εξάλλου και η δουλειά που έγινε στους τεχνικούς τομείς αναδεικνύει πολύ το περιεχόμενο του έργου. Η μουσική επένδυση του Badalamenti προδιαθέτει συναισθηματικά τον θεατή και αναβαθμίζει πολύ την σκηνή που επενδύει. Το μοντάζ βοηθά να περνάμε ομαλά από την μια (φυσιολογική) σκηνή στην άλλη (εξωπραγματική), χωρίς να γίνεται κοιλιά. Γενικότερα το βάρος δίνεται στο περιεχόμενο, στο σενάριο και στους χαρακτήρες και όχι στην παραγωγή, η οποία είναι σχετικά απλή. 
Αυτό που μετράει πολύ στην συγκεκριμένη ταινία είναι ο βασικός χαρακτήρας και η ιστορία της. Μια σχεδόν τέλεια γυναίκα παραμερίζει τα πάντα για να βοηθήσει την άγνωστη Rita. Πολύ καλή ή μήπως όχι; Γενικά σας το λέω σαν συμβουλή: παρακολουθείτε πολύ στενά τον χαρακτήρα της Naomi Watts γιατί σε αυτήν βρίσκεται όλο το ζουμί. Γι’ αυτό κιόλας δίνει μια πολύ γεμάτη ερμηνεία. Για μένα μέτρησαν τα τελευταία 20 λεπτά, στα οποία ο θεατής καταλαβαίνει τις ικανότητες της κυρίας και το εύρος της. Δεν θα προσποιηθώ, ότι κατάλαβα πλήρως τι γινόταν με τους χαρακτήρες. Δεν ξέρω καν τον λόγο ύπαρξης αρκετών χαρακτήρων... ακόμη και ολόκληρων σκηνών. Υπάρχει για παράδειγμα μια σκηνή στο κλαμπ Silencio η οποία με μπέρδεψε, όπως με μπέρδευαν αντίστοιχες σκηνές στο Twin Peaks (τηλεοπτική σειρά του σκηνοθέτη). Αυτό που μπορώ με σιγουριά να πω είναι, ότι πρόκειται για μια βουτιά στο ασυνείδητο του Lynch, γι΄αυτό προετοιμαστείτε για κάτι συναρπαστικό!
Επειδή σας μπέρδεψα, γιατί και εγώ μπλέχτηκα πολύ παρακολουθώντας την, θα σας δώσω τον δεκάλογο του David Lynch που θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε πλήρως τι γίνεται στην ταινία. Οι δέκα παρακάτω προτάσεις αφορούν όσους ήδη έχουν δει το έργο και αυτούς που δεν τους πειράζει να φάνε spoilers. H δική μου συμβουλή θα ήταν να ανατρέξετε στα δέκα στοιχεία του Lynch μετά από δεύτερη προβολή του «Mulholland Drive».
- Δώστε ιδιαίτερη προσοχή στην αρχή της ταινίας: τουλάχιστον δύο στοιχεία αποκαλύπτονται πριν από τους τίτλους αρχής.
- Προσέξτε την εμφάνιση του κόκκινου αμπαζούρ φωτιστικού.
- Μπορείτε να διακρίνεται τον τίτλο της ταινίας για την οποία ο Adam Kesher (Justin Theroux) κάνει οντισιόν; Αναφέρεται ξανά;
- Ένα ατύχημα είναι κάτι φοβερό γεγονός… παρατηρείστε την τοποθεσία του ατυχήματος.
- Ποιος δίνει ένα κλειδί και γιατί;
- Παρατηρείστε την ρόμπα, το τασάκι και την κούπα του καφέ.
- Τι γίνεται αισθητό, τι πραγματοποιείται στο κλαμπ Silencio;
- Η Camilla βοηθήθηκε μόνο από το ταλέντο της;
- Παρατηρείστε τι περιβάλλει τον άνδρα πίσω από το Winkies.
- Που είναι η θεία Ruth;
Συνοψίζοντας, θέλω να τονίσω ότι η Οδός Μαλχόλαντ κατατάσσεται δικαίως ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες που έχουν γυριστεί ποτέ. Απευθύνεται σε κοινό που έχει σαφώς την διάθεση και την υπομονή να παρακολουθήσει ένα πολύπλοκο θέμα μεγάλης διάρκειας. Ένα θέαμα που κατά την άποψή που, ειδικά στο τελευταίο του μέρος, προβάλει με εκπληκτικό τρόπο την ανθρώπινη φύση και αδυναμία. Θα σας προβληματίσει και θα σας δώσει τροφή για σκέψη. Θα σας πρότεινα να μην το δείτε αν δεν είστε προετοιμασμένοι για μια δύσκολη και απαιτητική προβολή.
Πηνελόπη Χούνδρη
Facebook: https://www.facebook.com/tainiodifis/
To trailer του "Mulholland Drive":
To εκπληκτικό Llorando:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου