Ο Brian Helgeland σκηνοθετεί τον Tom Hardy και… τον Tom Hardy. Αρκεί να ακούσω, ότι βγαίνει νέα ταινία με αυτόν τον κύριο για να ενθουσιαστώ, φανταστείτε τι έγινε όταν πήρα πρέφα, ότι θα έχει διπλό ρόλο! Έχουμε πει πόσο πολύ τον εκτιμώ, πόσο καλός είναι, πόσο γοητευτικός και πως έχει μεγάλο «ρεπερτόριο» ρόλων. Τι έλειπε λοιπόν από αυτό το ρεπερτόριο; μα φυσικά ένας διπλός ρόλος! Και τι ρόλος… δίδυμοι gangster. Κάπως έτσι λοιπόν, ο κύριος Hardy αποδεικνύει ότι γουστάρει τις προκλήσεις.
Πρόκειται για την ιστορία των πιο διάσημων μαφιόζων της Βρετανίας, των διδύμων Reggie και Ronnie Kray, που κυριάρχησαν στο Λονδίνο της δεκαετίας του ’60. Την ιστορία τους μας διηγείται η Frances, το ερωτικό ενδιαφέρον του Reggie Kray, γι’ αυτό εξάλλου και η ταινία επικεντρώνεται αρκετά το χρονικό της σχέσης τους. Παρακολουθούμε, ωστόσο και τις εξελίξεις σχετικά με διάφορα προβλήματα, ψυχικά και μη, του δίδυμου αδελφού του Reggie, του Ronnie Kray. Αν και gangsters, ο κόσμος τους αντιμετώπιζε ως εξέχουσες προσωπικότητες. Κατάφεραν να εισχωρήσουν και στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα, ενώ άσκησαν επιρροή ακόμη και σε σημαντικά πρόσωπα της πολιτικής σκηνής της Αγγλίας. Ήταν πραγματικά ασταμάτητοι… κυρίως ο Reggie. 
Αν δεν ήταν για την διπλή ερμηνεία του Hardy δεν νομίζω ότι το Legend θα ξεχώριζε από την οποιαδήποτε άλλη γκανγκστερική ταινία που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες. Ο Brian Helgeland σκηνοθετεί ένα αξιοπρεπέστατο δράμα, του οποίου επιμελείται και το σενάριο. Δεν γνωρίζω το πως γυρίζουν μια ταινία στην οποία μάλιστα οι δύο χαρακτήρες που υποδύεται ο ένας ηθοποιός εμφανίζονται συχνά μαζί, ούτε τον βαθμό δυσκολίας αυτής τη τεχνικής. Υποθέτω όμως, ότι απαιτεί αρκετή οργάνωση και σχεδιασμό, ώστε το αποτέλεσμα να είναι τόσο καλό. Υπάρχουν μάλιστα σκηνές τσακωμού, όπου ναι μεν καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για κασκαντέρ, αλλά αν δεν βασιζόσουν στην λογική του πράγματος, δεν θα υπήρχαν στοιχεία στην σκηνή που βλέπεις, τα οποία θα αποκάλυπταν κάτι τέτοιο. Αυτό συμβαίνει. γιατί o stunt double του Tom Hardy, ο Jacom Tomuri, είναι εξαιρετικός. Παρακολουθούμε λοιπόν μια ίσως υπερβολικά μεγάλη βιογραφία, στην οποία υπάρχουν χρονικά άλματα και κάποιες χρονικές απροσδιοριστίες. Ωστόσο φαίνεται να έχει αντιμετωπιστεί με εξαιρετικό αποτέλεσμα το μεγαλύτερο των εμποδίων, η «σύμπτυξη» των σκηνών στις οποίες ο Hardy εμφανίζεται ως δύο διαφορετικοί χαρακτήρες. 
Σεναριακά δεν έχω να πω πολλά και αυτό επειδή πρόκειται για μεταφορά βιογραφικού βιβλίου. Καταλαβαίνουμε λοιπόν πόσο δημιουργικά περιορισμένος ήταν ο Helgeland. Ωστόσο θεώρησα ενδιαφέρον και μου άρεσε το γεγονός ότι η αφήγηση της ιστορίας των διδύμων θρύλων γινόταν από την Frances, την σύντροφο του Reggie Kray. Ακριβώς επειδή γνωρίζουμε, ότι ήταν πολύ άγριοι και ζόρικοι gangsters οι Kray, δεν μας προέβαλαν μόνο αυτή τους την πλευρά, παρά εστίασαν στην εξιστόρηση των γεγονότων της προσωπικής τους ζωής και στην ψυχογράφηση των χαρακτήρων τους. Από την μια ο βαθύτατα ψυχικά ταλαιπωρημένος, αλλά εξαιρετικά δυνατός Ron και από την άλλη ο γλυκός, στοργικός και θανάσιμα γοητευτικός Reggie. Αν και δίδυμα βασικός πρωταγωνιστής είναι ο τελευταίος και δεν έχω κανένα παράπονο γι’ αυτό. Ολοκληρώνοντας τα του σεναρίου, πρέπει να πω, ότι αυτό που απόλαυσα εξαιρετικά πολύ ήταν οι πολλές χιουμοριστικές στιγμές, οι οποίες έδεναν αρμονικά με τις δραματικές. Θα γελάσετε πολύ, ίσως περισσότερο απ’ ότι θα συγκινηθείτε. 
Στα πιο τεχνικά τώρα… Η μουσική επένδυση έδενε πολύ ωραία με την ταινία, κατάφερνε να σε μεταφέρει κατευθείαν σε αυτό που φαντάζομαι, ότι ήταν το κλίμα που επικρατούσε την δεκαετία του ’60 στην Αγγλία των gangster και υποβοηθούσε την πρόκληση των ανάλογων κάθε φορά συναισθημάτων. Προσέδιδε έναν χαρακτήρα στην ταινία, ο οποίος προσωπικά μου άρεσε πολύ. Σε αυτόν τον χαρακτήρα προσέθεταν και βοηθούσαν σημαντικά με την όλη ατμόσφαιρα των ’60 τα εξαιρετικά κοστούμια, καθώς επίσης και τα σκηνικά. Γενικότερα έγινε πολύ καλή δουλειά από την καλλιτεχνική διεύθυνση. Μεταφέρεσαι απευθείας στην εν λόγο εποχή και απολαμβάνεις ένα πολύ καλοφτιαγμένο και λαμπερό «throwback». Όσο για το κομμάτι της φωτογραφίας, έχω μόνο να πω ότι υπάρχουν κάποια εξαιρετικά πλάνα του Tom Hardy, στα οποία είναι εξαιρετικά γοητευτικός και φέρνει σε ένα νεαρό πιο έκφυλο (με την καλή έννοια) Paul Newman. Δεν γνωρίζω αν την επόμενη παρατήρηση μπορώ να την καταλογίσω στο μοντάζ, αλλά είχα την αίσθηση ότι σε ορισμένα σημεία μεταφερόμασταν από την μια σκηνή στην άλλη κάπως απότομα, με αποτέλεσμα να υπάρχουν κάποια κενά στην ταινία. Βέβαια αυτό θα μπορούσε να οφείλεται και στην μεγάλη διάρκεια της ταινίας, η οποία κατ’ εμέ αν μειωνόταν στις δύο ώρες θα ήταν και πιο πυκνή και ίσως να απέφευγαν την χαλαρή συνοχή που παρουσιαζόταν σε κάποια σημεία. 
Φτάσαμε λοιπόν στο μεγαλύτερο χαρτί αυτής της ταινίας, το οποίο ήδη έχω αναφέρει υπερβολικά πολλές φορές, τον Tom Hardy. Οι ερμηνείες του εδώ είναι ξεκάθαρα και εκ διαμέτρου διαφορετικές μεταξύ τους και αυτό είναι το συναρπαστικό της υπόθεσης. Θα αναφερθώ πρώτα στην ερμηνεία του ως Reggie Kray, ο οποίος ήταν ο κεντρικός χαρακτήρας της ταινίας. Όπως προανέφερα, ο συγκεκριμένος θα χαρακτηριζόταν γοητευτικός, με θαυμαστές κοινωνικές δεξιότητες και επιχειρηματικό μυαλό. Ήξερε πως να χειρίζεται τις επιχειρήσεις του, τους ανθρώπους γύρω του, αλλά πάνω απ’ όλα μπορούσε να ελέγξει τον απρόβλεπτο Ron. Φαίνεταις πω είχε μεγάλη επιρροή στους γύρω του και όλοι τον αντιμετώπιζαν ως τον εγκέφαλο της όλης επιχείρησης. Ο Hardy καταφέρνει να ενσαρκώσει ακριβώς αυτόν τον χαρακτήρα. Από συναισθηματικές εκρήξεις μέχρι και τρομακτική απάθεια, καλύπτει σχεδόν όλο το συναισθηματικό φάσμα. Πρόκειται δηλαδή για μια γεμάτη ερμηνεία, στην οποία χρησιμοποιεί όλα τα μέσα που διαθέτει σαν ταλαντούχος ηθοποιός. Θα τον λατρέψεις και γι’ αυτό θα σου είναι εξαιρετικά δύσκολο να τον αντιπαθήσεις, όταν αρχίζει η ηθική κατρακύλα. Μετατρέπεται από τον μυστηριώδης τυχοδιώκτης, σε επικίνδυνο εγκληματίας με πολύ σταδιακό και ομαλό τρόπο. Πρόκειται για ένα χαρακτήρα που συνεχώς εξελίσσεται, αναπτύσσεται, μεταλλάσσεται και αγγίζει κάθε γωνιά του συναισθηματικού φάσματος, κάτι που ο Hardy καταφέρνει να αποδώσει με άριστο τρόπο.
Ο δεύτερος του ρόλος είναι πιο κοντά στους χαρακτήρες που μας έχει συνηθίσει μέχρι στιγμής. Ο περιθωριακός Ron πρόκειται για έναν ιδιαίτερα ενδιαφέροντα χαρακτήρα. Έχει θέματα, πολλά ψυχολογικά θέματα. Μάλιστα νοσηλεύτε κιόλας αρκετές φορές κατά την διάρκεια της ζωής του. Είναι εκρηκτικός, απρόβλεπτος, θερμοκέφαλος, θανάσιμα επικίνδυνος και ανοιχτά ομοφυλόφιλος. Όπως καταλαβαίνετε πρόκειται για έναν περίπλοκο χαρακτήρα που απαιτεί προσοχή στην απόδοση, γιατί πολύ εύκολα μπορεί να καταλήξει αστείος, καθώς είναι δύσκολο να συνδυαστούν όλα αυτά τα στοιχεία. Δεν καταλαβαίνει όμως από δυσκολίες ο Hardy, γι’ αυτό και παραδίδει έναν άκρως απολαυστικό και περίεργο Ronald Kray. Πως καταφέρνει, κάθε φορά, να μοιάζει τόσο διαφορετικός ακόμη και στο παίξιμό του με ξεπερνά. Εδώ γίνεται πιο άγριος. Το βλέμμα του είναι απειλητικό, το πρόσωπο του κουρασμένο, το σώμα του βαρύ. Αλλάζει ακόμα και τον τρόπο ομιλίας του για να ταιριάξει με την όλη εικόνα και χρησιμοποιεί πολύ τα μουγκρητά και διάφορους άναρθρους ήχους. Πραγματικά σε τρομάζει, τόσο εμφανισιακά, όσο και σαν χαρακτήρας, καθώς είναι μια πραγματικά απρόβλεπτη απειλητική φιγούρα. Εδώ φαίνεται, ότι έχει άνεση με τέτοιους περίεργους χαρακτήρες. Πολύ καλή και αυτή η ερμηνεία. Ειλικρινά σας το λέω έχει κάνει εξαιρετική δουλειά, αναλύοντας όχι έναν αλλά δύο διαφορετικούς χαρακτήρες, και αποδίδοντας με άριστο τρόπο και τους δύο, χωρίς να δίνει την αίσθηση ότι δούλεψε παραπάνω τον έναν ή τον άλλον. Πραγματικά ένας μεγάλος ηθοποιός! Όσο για το υπόλοιπό καστ δεν έχω να πω πολλά, ακόμη και για την συμπρωταγωνίστρια του, την Emily Browning η οποία είναι καλή, αλλά χωρίς κάποιον σπουδαίο ρόλο.
Συνοψίζοντας: το «Legend» πρόκειται για μια αξιοπρεπέστατη ταινία και μια καλή βιογραφία. Η όλη υπόθεση είναι οι δύο εξαιρετικές ερμηνείες του Tom Hardy, ο οποίος στέκεται εξαιρετικά ως γοητευτικός Reggie, αλλά και ως περιθωριακός Ronald. Αποδεικνύει για μια ακόμη φορά το πόσο μεγάλος ηθοποιός είναι και πόσες πολλές δυνατότητες έχει. Το δεύτερο πράγμα που με τράβηξε στην ταινία ήταν το πόσο καλά στημένη ήταν αναφορικά με την εποχή στην οποία ελάμβανε χώρα. Τα κοστούμια, τα σκηνικά, η μουσική, όλα σε τοποθετούσαν απευθείας στην Αγγλία των '60. Μάλιστα η μουσική πλαισίωνε με πολύ ωραίο τρόπο την ταινία, δημιουργούσε την κατάλληλη ατμόσφαιρα και έδινε χαρακτήρα στην ταινία. Γενικά πρόκειται για ένα ωραίο έργο, με πολλά απολαυστικά κωμικά σημεία. Δείτε την! Είναι ενδιαφέρουσα και αξίζει τον χρόνο σας, ειδικά οι ερμηνείες του Hardy.
Πηνελόπη Χούνδρη
Facebook: https://www.facebook.com/tainiodifis/
To trailer του "Legend":
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου