Mr. Robot (2015-)

Όταν κάποιος από το φιλικό σου περιβάλλον, που δεν τρελαίνεται για σειρές, σου λέει να δεις οπωσδήποτε μια συγκεκριμένη, θα καθίσεις να την δεις μόνο και μόνο για να του κάνεις το χατίρι. Κάπως έτσι ανακάλυψα το «Mr. Robot», του οποίου η υπόθεση δεν μου είχε κινήσει κιόλας την περιέργεια. Επειδή, όμως μου το πρότεινε άτομο που δεν βλέπει τέτοιες σειρές αποφάσισα να δω το πρώτο επεισόδιο, απλά και μόνο για να διαπιστώσω αν όντως η κρίση του ήταν σωστή. Ένα θα σας πω... με κέρδισε από την πρώτη κιόλας φράση που ξεστόμισε ο πρωταγωνιστής. Από’κει λοιπόν που από σπόντα είδα το πρώτο επεισόδιο, κατέληξα να δω μέσα σε μια μέρα τα οκτώ υπόλοιπα (δεν είχε βγει το τελευταίο)… Το λάτρεψα, όπως καταλάβατε, το Mr.Robot, γι’αυτό εξάλλου και θα μιλήσω εκτεταμένα για αυτό το διαμαντάκι. 

Ο Elliot Alderson (Rami Malek), εργάζεται ως μηχανικός στο τμήμα διαδικτυακής ασφάλειας (δεν ξέρω αν ο όρος στέκει, δεν γνωρίζω πολλά στον συγκεκριμένο τομέα) της All Safe, μιας αξιοπρεπούς εταιρίας στη Νέα Υόρκη. Το βράδυ όμως αναλαμβάνει τον ρόλο του τιμωρού-χάκερ. Συλλέγει πληροφορίες για την προσωπική ζωή πολλών ατόμων, καθώς αυτή είναι η δικιά του εκδοχή της κοινωνικής προσέγγισης. Όταν όμως χακάρει άτομα τα οποία θεωρεί ύποπτα αρχίζει η πραγματική δουλειά. Σε περίπτωση που ανακαλύψει ανήθικη ή ακόμα και εγκληματική δράση, ενημερώνει την αστυνομία και περνά στον επόμενο στόχο. Είναι από αυτούς που χάνονται στον λαβύρινθο των θεωριών συνωμοσίας και παράλληλα φλερτάρει και με την αναρχία. Γι’αυτό εξάλλου και όταν γνωρίζει τον «Mr. Robot» (Christian Slater) δυσκολεύεται να πιστέψει και να εμπιστευτεί αυτό που του συμβαίνει. Σε έναν κόσμο που κυβερνάται και καταστρέφεται από την κολοσσιαία εταιρία «Evil Corp», ανακαλύπτει μια αναρχική ομάδα χάκερ, την «fsociety», η οποία έχει μεγάλα σχέδια. Κάπου εδώ προκύπτει το δίλημμα του περιθωριακού Elliot. Ό,τι έπεται αυτού του διλήμματος είναι μια από τις κορυφαίες σειρές που έχω δει. 

Έχει πολύ ζουμί η συγκεκριμένη σειρά… Κλασικά ξεκινώ από την σκηνοθεσία, για την οποία έχω να πω μόνο τα καλύτερα. Σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις βλέπουμε «κινηματογραφικές» σειρές, δηλαδή σειρές των οποίων και οι σκηνοθέτες και οι σεναριογράφοι και οι ηθοποιοί δεν περιορίζονται στα στενά όρια της μικρής οθόνης. Το «Mr. Robot» θα μπορούσε άνετα να μεταφερθεί αυτούσιο στον κινηματογράφο. Ο δημιουργός και σκηνοθέτης, ο Sam Esmail μεγαλούργησε. Από την πρώτη σκηνή της σειράς θες κι άλλο. Η προβολή του σκοτεινού κόσμου του Elliot σε μαγνητίζει. Αισθάνεσαι πως παρακολουθείς από απόσταση, αλλά παράλληλα συμμετέχεις κιόλας! Αυτό βέβαια οφείλεται και σε κάποιες τεχνικές στο σενάριο. Κάτι, βέβαια,  που με εξέπληξε ήταν η σταθερή πορεία της πλοκής και η σταδιακή αποκάλυψη γεγονότων. Αυτό που εννοώ είναι, ότι δεν υπήρχαν 2-3 καλά επεισόδια, ένα τέλειο και όλα τα υπόλοιπα μέτρια-κακά. Υπήρχε και μια φοβερή συνέχεια από το ένα επεισόδιο στο άλλο και μια συνοχή όσον αφορά το περιεχόμενο. Τα οκτώ από τα δέκα επεισόδια ήταν εξίσου ενδιαφέροντα και εξαιρετικά. Τα υπόλοιπα δύο (8ο και 10ο) ήταν από τα επικότερα επεισόδια που έχω δει ποτέ μου! Πιστεύω, ότι από μεριάς του Esmail, έγινε εκπληκτική δουλειά στον συντονισμό όλων των μερών, αλλά και στην διατήρηση μιας φοβερής ισορροπίας, πράγμα που έχουν πετύχει ελάχιστες σειρές. 

Βέβαια το έρεισμα για μια καλή σειρά είναι το καλό σενάριο. Εδώ δεν μιλάμε απλά για ένα καλό σενάριο. Όχι φίλοι μου. Πρόκειται για μια φοβερά εμπνευσμένη και άκρως ενδιαφέρουσα παρουσίαση χαρακτήρων, στην οποία μάλιστα συμμετέχει και το κοινό σαν το τρίτο πρόσωπο στο οποίο απευθύνει τον λόγο ο παράφρων πρωταγωνιστής. Έχει δημιουργηθεί ένα πλέγμα μοναδικών χαρακτήρων, οι οποίοι ελέγχουν σε μεγάλο βαθμό τον κόσμο γύρω τους. Δηλαδή δεν μας ενδιαφέρει τόσο το τι θα γίνει, όσο το να δούμε τους χαρακτήρες να δρουν και να αναπτύσσονται. Η επιλογή του εσωτερικού μονολόγου με κέρδισε, γιατί σε συνδυασμό και με την φοβερή ερμηνεία του Malek, με τοποθέτησε κατευθείαν στον κόσμο του «Mr. Robot» και δημιούργησε μια αποπνικτική και σκοτεινή ατμόσφαιρα. Παρακολουθούμε όμως και απίστευτους διαλόγους, στους οποίους η κάθε φράση είναι μετρημένη και εξυπηρετεί σημαντικά την πλοκή. Πίσω από το φαινομενικό κρύβεται το ουσιαστικό, όπως πίσω από την επιφανειακή υπόθεση της σειράς κρύβονται μεγάλα μηνύματα σχετικά με την δομή και την λειτουργία της κοινωνίας και του ανθρώπου στο πλαίσιό της. Και ποιος θα ήταν ιδανικότερος αφηγητής μιας τέτοιας ιστορίας, παρά ένας απόλυτα περιθωριακός νεαρός; 

Γενικότερα θα διαπιστώσετε, ότι οι χαρακτήρες είναι όλοι ρεαλιστικά παρουσιασμένοι. Αναπτύσσονται και αλληλεπιδρούν με πραγματικά πολύ ενδιαφέροντες ψυχολογικά τρόπους. Όλοι μαζί αποτελούν μικρά, αλλά άκρως απαραίτητα κομμάτια του μοναδικού παζλ που λέγεται Mr. Robot. Υπάρχει φοβερή ποικιλία και πραγματικά κανένας ήρωας δεν δρα με προβλέψιμο τρόπο. Δεν είσαι υπέρ του καλού ή του κακού, γιατί δεν υπάρχει μόνο καλός ή κακός. Οι χαρακτήρες σκέφτονται με απόλυτο τρόπο, άσπρο ή μαύρο, ωστόσο οι καταστάσεις στις οποίες βρίσκονται δεν είναι ποτέ απόλυτες. Αυτό συμβαίνει, γιατί τα πράγματα δεν παρουσιάζονται μόνο από την πλευρά του ενός ή του άλλου, αλλά και των δύο. Μάλιστα σε ένα επεισόδιο αλλάζει ακόμα και ο αφηγητής! Το ενδιαφέρον σου διατηρείται στην κορυφή καθ’όλη την διάρκεια των επεισοδίων, καθώς τροφοδοτείται συνεχώς. Άλλο ένα σημείο της σειράς που θα εκτιμήσουν οι απαιτητικοί θεατές είναι η αυθεντικότητά της, ιδίως η σωστή απόδοση των διαφόρων διαδικασιών του χακαρίσματος και όλων αυτών των αγνώστων σ’εμένα πεδίων. 

Και τώρα περνάμε στα αγαπημένα μου τεχνικά μέρη. Καταρχάς θα μιλήσω για την υπέροχη φωτογραφία. Όσοι παρακολουθήσετε την σειρά θα διαπιστώσετε, ότι τα πλάνα στην πλειοψηφία τους έχουν μια φοβερή ποικιλία. Συμμετρικά και μη, εξεζητημένα, κοντινά, μακρινά κ.τ.λ. Είναι γυρισμένα με τρόπο που τονίζονται τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά όλων των ηρώων. Προσωπικά τρελαίνομαι με τα πλάνα που τοποθετούν συγκεκριμένους κάθε φορά χαρακτήρες στο περιθώριο για να τονιστούν συγκεκριμένες πτυχές τους π.χ. δυσκολίες στην κοινωνικοποίηση, περιθωριοποίηση κ.τ.λ. Επίσης είναι αρκετά μεγάλα σε διάρκεια και στην πλειοψηφία τους είναι ιδιαίτερα σκοτεινά, κάτι που σε βάζει ακόμα περισσότερο στην όλη ατμόσφαιρα (τέτοια πλάνα κυρίως όταν παρουσιάζεται ο κόσμος του πρωταγωνιστή). Όταν όμως τα πλάνα ξεφεύγουν από αυτήν την εναλλακτική ματιά, παρατηρούμε την απόλυτη συμμετρία και λάμψη. Είναι λες και μας παρουσιάζονται δύο διαφορετικοί κόσμοι: ο σκοτεινός και άτσαλος κόσμος του Elliot και στον αντίποδα ο φωτεινός και φαινομενικά καθαρός κόσμος των υπόλοιπων χαρακτήρων. Ευφυέστατο αυτό το παιχνίδι με τον φωτισμό, καθώς επίσης και η τεράστια ποικιλία στον τρόπο στησίματος κάθε πλάνου. Το επόμενο κομμάτι στο οποίο έγινε φοβερή δουλειά είναι το μοντάζ. Αυτό το καταλαβαίνει κανείς, όταν νιώθει ότι το επεισόδιο ρέει ομαλά χωρίς να υπάρχουν απότομες μεταφορές από την μια σκηνή στην επόμενη. Διέκρινα επίσης έναν σταθερά επιταχυνόμενο ρυθμό από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο επεισόδιο, κάτι που σε κάνει να αγωνιάς όλο και περισσότερο για τις εξελίξεις και τους ήρωες. Συνεχίζω αναφέροντας, ότι και ο ήχος παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην όλη ατμόσφαιρα της σειράς και καταλήγω στην φοβερή μουσική σύνθεση του Mac Quayle, η οποία συμπληρώνει φοβερά το ιδιαίτερο ύφος του «Mr. Robot». 

Και κάπως έτσι φτάσαμε στις ερμηνείες, οι οποίες είναι και πολλές και πολύ καλές! Ξεκινώντας από τους πιο μικρούς ρόλους οφείλω να αναφερθώ στην πολύ καλή Stephanie Corneliussen ως κυρία Wellick και στον ηθοποιό που αναλαμβάνει τον ρόλο του White Rose (ονόματα δεν λέμε σπόλιερς δεν κάνουμε). Συνεχίζω με την ελαφρώς εκνευριστική Carly Chaikin στον ρόλο της Darlene, της απόλυτα αναρχικής χάκερ, η οποία ναι μεν παίζει καλά, αλλά μην φανταστείτε τίποτα τρομερό. Αυτή που με ενοχλεί πολύ και θεωρώ, ότι τουλάχιστον στον ρόλο της καλής, καγαθής, γλυκιάς κοπελίτσας, περισσεύει είναι η Portia Doubleday, η τηλεοπτική Angela. Αντιθέτως, αρκετά καλός θεώρησα, ότι ήταν ο Christian Slater, σαν Mr. Robot. Ειδικά, αν σκεφτούμε ότι έχει να κάνει κάτι αξιόλογο εδώ και κάποια χρόνια, ήταν πειστικός, αλλά σε ορισμένα σημεία λίγο υπερβολικός. Όπως καταλάβατε λοιπόν όλο το καστ ήταν αρκετά καλό. Όμως σαν τους δύο επόμενους κυρίους δεν με εξέπληξε κανείς. Ο ένας alter ego του άλλου. Όχι εχθροί, αλλά ούτε και φίλοι, ο Elliot και ο Tyrell είναι οι δύο μεγαλύτερες αντίθετες, εξ ου και εξισορροπητικές, δυνάμεις της όλης υπόθεσης. Ο Tyrell Wellick (Martin Wallström) είναι ένας απόλυτα αδίστακτος επιχειρηματίας. Διατεθειμένος να κάνει τα πάντα για να κατακτήσει και να παραμείνει στην κορυφή. Φαινομενικά οργανωμένος μέχρι αηδίας, αλλά όπως σταδιακά ανακαλύπτουμε, βαθύτατα διεστραμμένος και ψυχολογικά άρρωστος. Τον ύπερλατρεύω σαν χαρακτήρα. To ελαφρώς έκφυλο πρόσωπο του Wallström συμβάλλει στο να αντιμετωπίσεις σαν ψυχοπαθή. Πρόκειται για μια πάρα πολύ καλή, σε γενικές γραμμές μετρημένη και σε ορισμένα σημεία εκρηκτική ερμηνεία, την οποία θα απολύσετε να εξελίσσεται όλο και περισσότερο καθώς προχωρούν τα επεισόδια. Αλλά η μεγαλύτερη έκπληξη της σειράς ήταν ο Rami Malek. Ειλικρινά δεν μπορούσα να φανταστώ, ότι αυτός ο, μέχρι τώρα ασήμαντος, ηθοποιός θα μπορούσε να αποδώσει με τέτοιο τρόπο αυτόν τον αρκετά περίπλοκο και απαιτητικό χαρακτήρα. Απομονωμένος σε σημείο αηδίας, βαθύτατα αναρχικός, με πολύ έντονο το αίσθημα της ηθικής και του δικαίου, παράλληλα όμως βαθύτατα διαταραγμένος, ο Elliot  είναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες που έχω αντικρίσει στην μικρή τηλεόραση. Στο πρόσωπό του θα βρείτε ένα απίστευτο βάθος συναισθημάτων, τα οποία μάλιστα εκφράζονται με εξαιρετικά συγκρατημένο τρόπο. Χειρίζεται με πανέξυπνο τρόπο το βλέμμα και την ομιλία του, στοιχεία που λειτουργούν σαν επιβεβαίωση για τις ιδιαιτερότητές του. Θα τον λατρέψετε. Απλά εξαιρετικός! 

Συνοψίζοντας: το «Mr. Robot» είναι από τις καλύτερες σειρές που έχω δει μέχρι στιγμής. Άκρως τολμηρό, ειλικρινές, αναρχικό, συναισθηματικό, ιδιαίτερο, πανέμορφο και άρρωστο. Σχολιάζει με ευφυέστατο τρόπο την λειτουργία της κοινωνίας και την ζωή του μέσου ανθρώπου. Κρύβει και πολλά νοήματα και πολλά μηνύματα και μάλιστα άκρως εύστοχα. Σε προβληματίζει, σε ψυχαγωγεί και σε εξιτάρει. Η σκηνοθεσία, το σενάριο, η φωτογραφία και η μουσική βρίσκονται άνετα σε κινηματογραφικό επίπεδο. Αυτό όμως που με κέρδισε, πέρα από το υπέροχο σκοτεινό χάος που παρακολουθούμε, είναι οι δύο εκπληκτικές ερμηνείες των Martin Wallström και Rami Malek. Πραγματικά ξεπερνούν κάθε προσδοκία που είχα. Εν ολίγοις, είτε συμφωνείτε με την ιδεολογία που προβάλει η σειρά, είτε όχι, δείτε το. Πρόκειται για ένα άρτιο δημιούργημα, πράγμα το οποίο είναι σπάνιο στις μέρες μας. Δείτε το πριν γίνει mainstream και κυκλοφορούν σπόιλερ παντού. Εξάλλου μεγάλο μέρος της γοητείας του προέρχεται ακριβώς από το γεγονός, ότι ακόμα δεν το έχουν πάρει χαμπάρι πολλοί! 

Πηνελόπη Χούνδρη 

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt4158110/?ref_=nv_sr_1
Facebook: https://www.facebook.com/tainiodifis
Blogger: http://tainiodifis.blogspot.gr

To trailer του "Mr. Robot":

Ακολουθεί το κείμενο του Γιάννη, o οποίος λάτρεψε την συγκεκριμένη σειρά όσο κι εγώ (αν όχι παραπάνω). Aναλάβαμε λοιπόν από κοινού δράση, ώστε να σας πείσουμε να δείτε το Mr. Robot. 

Mr. Robot κυρίες και κύριοι.

Η απόλυτη σειρά του 2015 .

Καθίστε αναπαυτικά , φτιάξτε καφέ και ετοιμαστείτε  γιατί σήμερα θα το αναλύσουμε σε βάθος. Τα παρακάτω δεν θα αποτελέσουν κριτική. Δεν έχω ούτε την όρεξη, ούτε τις γνώσεις να κάνω κριτική σε επαγγελματίες. Τα παρακάτω έχουν γραφτεί προκειμένου να πείσω έστω και έναν να ξεκινήσει αυτή τη σειρά.  Ξεκινήστε την !

 Υπόθεση : 

Ο Elliot Anderson (Rami Malek) είναι ένας τεχνικός υπολογιστών σε εταιρία που προστατεύει την άλλη εταιρία κολοσσό  e-corp από επιθέσεις χάκινγκ . Όλα αυτά τη μέρα βέβαια, γιατί το βράδυ μετατρέπεται σε εκδικητικός χάκερ που παλεύει για έναν καλύτερο κόσμο. Ναι σίγουρα, η υπόθεση του μοιάζει μάλλον αρκετά κλισέ στο πρώτο άκουσμά της. Τι κάνει το «Μr. Robot» λοιπόν να ξεχωρίζει σαν την μύγα μες στο γάλα από αντίστοιχες απόπειρες του παρελθόντος; Πρώτο η σχιζοφρένεια. Τελεία και παύλα. Μια σειρά που αρχίζει και τελειώνει στο μυαλό ενός σχιζοφρενή δεν παύει να σε κρατάει σε μόνιμη εγρήγορση για το τι συμβαίνει πραγματικά και τι βρίσκεται στη φαντασία του πρωταγωνιστή. Και δεύτερο το ρεαλιστικό (επιτέλους !) χάκινγκ. Οι πραγματικές εντολές που πληκτρολογούν οι πρωταγωνιστές στην οθόνη προσδίδουν επιτέλους έναν ωμό ρεαλισμό στο συγκεκριμένο πονεμένο από το Hollywood θέμα. Αυτά τα δυο χαρτιά εκμεταλλεύεται πανέξυπνα ο δημιουργός της σειράς Sam Esmail και χτίζει πάνω του ένα κοινωνικό θρίλερ μυστηρίου με καταπληκτική ατμόσφαιρα που όμοιό του δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ στην τηλεόραση. Η σχιζοφρένεια φυσικά αποτελεί ένα μέρος της υπόθεσης και σύντομα ο πρωταγωνιστής θα ανακαλύψει πως η μοίρα, και συγκεκριμένα ο  Mr. Robot (Christian Slater) του έχει ετοιμάσει σχέδια μεγαλυτέρα απ’ όσο θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί. Σχέδια που έχουν ταβάνι μόνο τον θεό. Έχουμε λοιπόν έναν σχιζοφρενή, ναρκομανή, με βαθιά αναρχικές σκέψεις χάκερ που προσπαθεί να αλλάξει μια και καλή τον κόσμο όπως τον ξέρουμε. Τι άλλο περιμένεις για να ξεκινήσεις να βλέπεις αυτή τη σειρά ;

Ερμηνείες :

Rami Malek (Elliot Anderson)

Respect στον Rami Malek. Γεννήθηκε για να παίξει αυτόν τον ρόλο και το κάνει με ανατριχιαστική επιτυχία. Το βλέμμα του είναι κενό και γεμάτο σκέψεις μαζί , τα περίεργα χαμόγελά του δείχνουν αμηχανία και ιδιοφυΐα ταυτόχρονα ενώ σε κάθε σκηνή ψυχολογικής έντασης άπλα σε καθηλώνει και σε κάνει να υποκλιθείς στο ταλέντο του. Θα σε κάνει να τον λυπηθείς, θα σε κάνει να τον αμφισβητήσεις, θα σε κάνει να νιώσεις πως είσαι κι εσύ τρελός άπλα με μια του φράση ή έκφραση. Τέλος η μονοτονική του φωνή (έτσι μιλάει και στην πραγματικότητα) προκαλεί δέος και είναι ιδανική για τις στιγμές που ακούμε τις σκέψεις του. Για την ακρίβεια δεν τις ακούμε κρυφά, τις μοιράζετε μαζί μας έχοντας επίγνωση του ότι τον ακούμε, αλλά αυτό θα το σχολιάσουμε παρακάτω.

Christian Slater (Mr. Robot)

Στέκεται στο ύψος της σειράς χωρίς να εντυπωσιάζει κατά την γνώμη μου. Είναι το μεγάλο όνομα του καστ και σε μερικές σκηνές φαίνεται να υπερπαίζει. Δεν μοιάζει τόσο παρανοϊκός, όσο το σενάριο τον θέλει να είναι, αλλά το στυλ του σίγουρα θα σε κάνει να νιώθεις πως τον περιβάλλει ένα μόνιμο μυστήριο. Το σίγουρο είναι πως η ερμηνεία του έχει πολύ καλή ισορροπία με αυτήν του Rami Μalek και σε κάποιες σκηνές δίνουν ρέστα εκατέρωθεν.

Martin Wallstrom  (Tyrell Wellick )

Ο δεύτερος που ξεπερνάει τον εαυτό του . Συγκλονιστική ερμηνεία, εφάμιλλη αυτής του Rami Malek. Υποκρίνεται το alter ego του Elliot Anderson, Tyrell Wellick, χάκερ κι αυτός, αλλά με φοβερό πάθος και παράνοια για εξουσία που τον οδήγησε ως τις υψηλόβαθμες θέσεις της e-corp. Αυτήν την παράνοια υποδύεται τόσο εξαίρετα ο Martin Wallstrom σε βαθμό που σε κάνει να τον λυπάσαι και να τον υποστηρίζεσαι ένοχα σε ορισμένες περιπτώσεις.

Portia Doubleday ( Angela Moss )

Άφησα για το τέλος την Portia, καθώς ο ρόλος της Angela είναι κάπως μονοδιάστατος και περιορισμένος σε αυτήν την πρώτη σεζόν και δεν την αφήνει να αναδείξει το πλούσιο ταλέντο της. Παρόλα αυτά σε ορισμένες σκηνές είναι εξαιρετική με αποκορύφωμα την σκηνή με την Shayla. (Frankie Shaw)

Το υπόλοιπο καστ διατηρείται σε πολύ υψηλό επίπεδο χωρίς κάποιος να υστερεί φανερά των υπόλοιπων. Δυο όμως κατάφεραν να ξεχωρίσουν παρά τον λίγο χρόνο που είχαν. Η Stephanie Corneliussen ως αδίστακτη σύζυγος του Tyrell Wellick και ο Bd Wong ως Whiterose, αρχηγός ενός μυστήριου στρατού χάκερ. Και οι δυο θα παίξουν σίγουρα σημαντικό ρόλο στη δεύτερη σεζόν.

Σκηνοθεσία:

Εδώ έχει πολύ ζουμί η υπόθεση. Το «Mr. Robot» έχει ένα πολύ ιδιαίτερο και μοναδικό στυλ σκηνοθεσίας που το καθιστά σχεδόν εθιστικό. Ο δημιουργός Sam Esmail δεν υπακούει στο rules of third όπως κάθε σειρά της τηλεόρασης, άλλα το πάει ένα βήμα πιο πέρα. Οι πρωταγωνιστές του, στέκονται τις περισσότερες φορές οριακά στην  άκρη του πλάνου αφήνοντας όλο το υπόλοιπο κάδρο να γεμίζει από το περιβάλλον. Αυτό δημιουργεί την αίσθηση πως είναι ακόμα αδύναμοι, ένα τίποτα μπροστά σε αυτούς που κινούν πραγματικά τα νήματα.  Απομονωμένοι από τον χώρο, από τους υπόλοιπους ανθρώπους, χαμένοι μέσα στις σκέψεις και τους προβληματισμούς τους. Μονές στιγμές που γεμίζουν επιβλητικά το πλάνο είναι όταν βρίσκονται σε έντονη συναισθηματική φόρτιση. Τότε πραγματικά παρασύρεσαι από την κάμερα και δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω τους. Η ατμόσφαιρα μυστήριου που κυριαρχεί οφείλεται βέβαια σε μεγάλο βαθμό και στον τρόπο που μας διηγείται την ιστορία ο πρωταγωνιστής. Σε αντίθεση με άλλες σειρές, αποτελούμε δημιούργημα του ίδιου του πρωταγωνιστή, ο οποίος μοιράζεται με εμάς, τον φανταστικό του φίλο, σκέψεις προβληματισμούς και οτιδήποτε άλλο χρειάζεται ανάλογα την περίσταση. Αυτό ονομάζεται γκρέμισμα του 4ου τοίχου, όταν δηλαδή οι ηθοποιοί γκρεμίζουν τον νοητό τοίχο που υπάρχει μεταξύ αυτών και των τηλεθεατών. Η τεχνική αυτή προσωπικά μου αρέσει πάρα πολύ και στο Mr. Robot χρησιμοποιείται αρκετά συχνά. Μάλιστα χρησιμοποιείται με τον καλύτερο τρόπο που έχω δει ποτέ, καθώς ορισμένες φορές ο τρόπος με τον οποίο ο πρωταγωνιστής κοιτάει απευθείας μέσα στην κάμερα σε κάνει να ανατριχιάζεις. Οι παραπάνω τεχνικές δίνουν στο Mr. Robot λοιπόν μια ξεκάθαρη δική του ταυτότητα και το τελικό αισθητικό αποτέλεσμα ταιριάζει απολυτά στο ύφος της σειράς. Τα επεισόδια τελειώνουν χωρίς να το καταλάβεις και βρίσκεσαι απορροφημένος από το πρώτο λεπτό μέχρι το τελευταίο στον πανέμορφο και μυστήριο κόσμο που έχει δημιουργήσει ο Sam Esmail. Τέλος, αξίζουν ειδικής μνείας, οι ξεχωριστοί τίτλοι αρχής που  πραγματικά, αξίζει να τους κάνεις εκτύπωση έναν προς έναν και να τους κορνιζάρεις στο σαλόνι σου. Άλλο ένα δείγμα του πόσο εξαιρετική δουλειά έχει γίνει στον οπτικό τομέα της σειράς.

Μουσική:

Μια καλή σκηνή είναι απλά μια καλή σκηνή. Μια καλή σκηνή συνδυασμένη με το κατάλληλο μουσικό κομμάτι είναι κάτι παραπάνω . Κάτι πολύ παραπάνω. Και σε αυτή τη σειρά αυτή την εμπειρία θα την νιώσεις ξανά και ξανά. Εξαιρετικό soundtrack, εξαιρετικές μουσικές επιλογές ανάλογα το ύφος και την ένταση της σκηνής, εξαιρετικά όλα! Η μουσική και τα περίεργα πλάνα άλλωστε είναι αυτά που  κάνουν το Mr. Robot αυτό που είναι… Ποιοτική τηλεόραση.

Συμπέρασμα:

Ακόμα κι αν η υπόθεση δεν σε τραβάει, αξίζει να δώσεις μια ευκαιρία στο Mr. Robot. Έχει κάτι να πει και από πλευράς σενάριου και (κυρίως) από άποψη σκηνοθεσίας. Έχει φιλοσοφικές και πολίτικες ανησυχίες, χωρίς να υπερβάλλει, ενώ καταφέρνει να διατηρήσει το μυστήριο, την ατμόσφαιρα και την ένταση σε υψηλά επίπεδα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο επεισόδιο. Αναμφισβήτητα από τις πιο δυνατές πρώτες season που έχουμε δει στην τηλεόραση, περιμένω να διασωθεί αρκετά γρήγορα. Για αυτό κάλο είναι να το ξεκινήσεις με κάποιον φίλο, γιατί είναι σειρά που θέλει συζήτηση και ανάλυση.

Αυτά λοιπόν από μένα.

Άντε και του χρόνου πάλι εδώ να ‘μαστε για την δεύτερη σεζόν .

Κάλες προβολές!

Wordpress: https://mobiuss.wordpress.com