Οι περισσότεροι τον γνώρισαν και τον αγάπησαν ως Sherlock Holmes. Βέβαια υπάρχουμε και εμείς που τον ξέραμε από πριν, τον αντιπαθούσαμε, προσωπικά λόγω του χαρακτήρα του στην Εξιλέωση και στο Starter for 10, αλλά μετά με τον Sherlock μπήκε στην καρδιά μας. Ζώντας λοιπόν στην Ελλάδα και γνωρίζοντας, ότι οι πιθανότητες να έρθει ο Benedict Cumberbatch να παίξει σε κάποιο ελληνικό θέατρο είναι μικρότερες από τις πιθανότητες που έχω εγώ να αγοράσω Ferrari με πιάνει μια κάποια απελπισία. Ακολουθούν οι υστερίες του τύπου «δεν είναι δίκαιο», «γιατί να μην έρχονται και εδώ για παραστάσεις» κ.λ.π. Δεν γνωρίζω για εσάς αλλά εγώ το κάνω κάθε φορά που βλέπω κάποια κινηματογραφική πρεμιέρα που γίνεται στο εξωτερικό ή μια μεγάλη παράσταση καλή ώρα σαν τον Hamlet. Αυτή είναι λοιπόν η φάση που αρχίζεις το day-dreaming. Κάπως έτσι άρχισε για μένα η όλη ιστορία.
Ανακοινώνεται λοιπόν, προς το τέλος του 2013, ότι ο συγκεκριμένος ηθοποιός θα παίξει Άμλετ στο Barbican στο Λονδίνο. Όπως καταλαβαίνετε άρχισα να μπαίνω κάθε μέρα στην σελίδα του θεάτρου και να ψάχνω εισιτήρια. Φανταζόμουν συνεχώς πόσο ονειρικό θα ήταν αν κατάφερνα να πάω. Έστω για το βράδυ της παράστασης. Να την βγάλω στο αεροδρόμιο και να φύγω την άλλη μέρα, κατευθείαν. Αυτή η ονειροπόληση συνεχίστηκε για αρκετούς μήνες, μέχρι που τελείωσα το σχολείο, πήγα διακοπές και είχε φτάσει δεκαπενταύγουστο του 2014. Αφού είχα κάνει πλύση εγκεφάλου στην μάνα μου, για να γλιτώσει, μου είπε πως, αν καταφέρω αν βρω εισιτήριο, θα μου το κάνει δώρο για την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο. Μέσα στην τρελή χαρά την πήρα και πήγαμε σε κάποιο καφέ την ημέρα που άνοιγαν οι διαδικτυακές πωλήσεις. Καθίσαμε παραγγείλαμε και προσπαθήσαμε να μπούμε στην σελίδα το λεπτό που άνοιξε για το κοινό. Καταφέραμε να μπούμε με την πρώτη και μάλιστα στην εκπληκτική θέση νούμερο 27.700 κάτι. Φυσικά και δεν κλείσαμε εισιτήριο εκείνη την ημέρα.
Για τον επόμενο ένα χρόνο, έμπαινα σε τακτά χρονικά διαστήματα στην ιστοσελίδα μπας και βρω κανένα εισιτήριο που είχε ξεμείνει. Πάταγα στην κενή θέση μέχρι που με έβγαζε σε μια σελίδα που με προειδοποιούσε, ότι το εισιτήριο το κρατούσε κάποιος άλλος πελάτης. Και να σου τα καντήλια για τον άλλο πελάτη. Αυτό συνεχίστηκε για έναν χρόνο, μέχρι το καλοκαίρι του 2015 και συγκεκριμένα τον Αύγουστο οπότε και άρχισα να εντείνω τις προσπάθειες μου. Μια μέρα μπορεί και να πέρασα 2 ώρες συνεχόμενες πατώντας αυτό το ρημαδοκουμπί και διαβάζοντας το ίδιο ηλίθιο μήνυμα. Κατά την διάρκεια της επαναληπτικής εξεταστικής, μια πέμπτη συγκεκριμένα, διάβαζα για το μάθημα των μαθηματικών που χρώσταγα όταν αποφάσισα να πάψω να δοκιμάζω την τύχη μου ανεπιτυχώς. Έπειτα από μια ώρα είπα να προσπαθήσω μια τελευταία φορά. Αν έβγαζε την φόρμα πληρωμής θα το αγόραζα, αν όχι θα σταματούσα επί τόπου. Μπαίνω λοιπόν και διαλέγω την μια διαθέσιμη θέση που υπήρχε στο κέντρο 17ης σειράς. Πατάω "συνέχεια" και τι να δω; Ούτε ηλίθια μηνύματα, ούτε τίποτα! Εμφανίστηκε κατευθείαν η συμπλήρωση του αριθμού της κάρτας για την πληρωμή. Μετά από ένα τέταρτο και πολλές αποτυχημένες προσπάθειες κατάφερα να κλείσω το εισιτήριο και έλαβα και το επιβεβαιωτικό email. Όταν διάβασα το «Dear Ms Pinelopi Choundri, thank you for booking» νομίζω πέταγα στα ουράνια. Όχι μόνο γιατί θα έβλεπα από κοντά έναν από τους καλύτερους σύγχρονους ηθοποιούς, αλλά επειδή θα έπαιζε μαζί με ένα εξαιρετικό καστ τον Άμλετ, σε θέατρο στην Αγγλία, σε μια πολλά υποσχόμενη παράσταση. 17 Οκτωβρίου ήταν η παράσταση. Δεν θα την διαγράψω ποτέ από την μνήμη μου.
Θα πω λίγα λογάκια για την υπόθεση της τραγωδίας πριν ξεκινήσω τα εκθειαστικά σχόλια. Κεντρικός χαρακτήρας της ιστορίας είναι ο Πρίγκιπας Άμλετ (Benedict Cumberbatch), συνονόματος με τον πατέρα του, Βασιλιά της Δανίας (Karl Johnson), ο οποίος πέθανε απροσδόκητα. Ύστερα από τον θάνατο του βασιλιά Άμλετ, ο θείος του νεαρού Άμλετ, ο Κλαύδιος (Ciarán Hinds), ανεβαίνει στο θρόνο και παντρεύεται τη χήρα του αδερφού του και μητέρα του πρίγκιπα, την Γερτρούδη (Anastasia Hille). Ο νεαρός Άμλετ θεωρεί τον θείο του πολύ κατώτερο και ανάξιο σύγκρισης με τον πατέρα του, καθώς και τον εσπευσμένο γάμο της μητέρας του, Γερτρούδης, με αυτόν ξεκάθαρη προδοσία. Ένα βράδυ εμφανίζεται το φάντασμα του πατέρα του και αποκαλύπτει στον Άμλετ, ότι ο θάνατος του ήταν δολοφονία και μάλιστα από το χέρι του αδερφού του, Κλαυδίου. Η μοναδική του διαταγή: να πάρει εκδίκηση προς τιμήν του. Κάπου εδώ ξεκινά η μεγάλη τραγωδία του Shakespeare με πρωταγωνιστή τον εξαιρετικά ενδιαφέροντα χαρακτήρα του Άμλετ.
Ταξιδέψαμε για Λονδίνο στις 14. Μέχρι τα απόγευμα της 17ης είχαμε γυρίσει όλο το παντού και γι’αυτό δεν είχα την πολυτέλεια του χρόνου, ώστε να πανικοβληθώ. Χωρίς να το καταλάβω βρισκόμουν καθισμένη στο ωραιότερο και ανετότερο θέατρο που έχω πάει. Και τσουπ να τος ο Ben, να τη και η ονειρική σκηνή! Ειλικρινά σας μιλάω δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο. Ένα πανέμορφο επιβλητικό σκηνικό με τεράστιες πόρτες και αρκετά λιτή διακόσμηση ξεπρόβαλε βαμμένο σε ένα πολύ όμορφο βαθύ μπλε χρώμα. Εξεπλάγην γιατί όταν κοπάναγαν τις πόρτες δεν κουνιόταν όλη η κατασκευή. Μάλιστα είχε ένα απίστευτο βάθος. Μπορούσες εύκολα να πιστέψεις, ότι βρισκόσουν στους χώρους κάποιου παλατιού. Επίσης λάτρεψα την μουσική επένδυση, η οποία έπαιζε καθοριστικό ρόλο στην επιβολή συναισθημάτων ανάλογων με την εξέλιξη του έργου. Δεν πίστευα, ότι μια μελωδία θα μπορούσε να συμπληρώσει με τέτοιο σημαντικό τρόπο ένα θεατρικό έργο. Αντίστοιχο δέος ένιωσα και με τα λίγα «οπτικά εφέ» (νομίζω ήταν προβολές) που υπήρχαν σε ορισμένα σημεία, όπως στους μονολόγους ή στην αλλαγή πράξεων και άλλαζαν απευθείας την ατμόσφαιρα. Πραγματικά, άλλαξα άποψη σχετικά με το πόσο βοηθούν μια θεατρική παράσταση τέτοια τεχνικά μέσα. Προσωπικά δεν έχω ξαναδεί να χρησιμοποιούνται με ανάλογη επιτυχία. Τέλος περνώ στα ιδιαίτερα κοστούμια, τα οποία ήταν συνδυασμός των κουστουμιών που θα περίμενες από ένα έργο εποχής και σύγχρονων ενδυμάτων, δηλαδή t-shirt, καρό πουκάμισα, αθλητικά κ.τ.λ. 
Δεν έχω τις γνώσεις, ώστε να ασκήσω κριτική επί του όποιου θεατρικού έργου, πόσο μάλιστα μιας τέτοιας παραγωγής. Είναι γνωστό, ότι το θέατρο είναι μια τεράστια βιομηχανία στην Αγγλία. Γι' αυτό Δεν περίμενα κάτι λιγότερο από το «άριστο». Από τον πιο μικρό μέχρι και τον μεγαλύτερο ρόλο, όλοι οι ηθοποιοί έπαιζαν εξαιρετικά. Για πρώτη φορά στη ζωή μου αισθάνθηκα, ότι πραγματικά ο ηθοποιός που είχα απέναντί μου «τα έδωσε όλα» στην ερμηνεία του. Ο λόγος για τον Cumberbatch που ενσάρκωσε τον Άμλετ. Για τις τρεις ώρες που κράτησε η παράσταση, αυτός ήταν πραγματικά ο Άμλετ. Η σύγχυση, η ένταση, το μίσος, η αγάπη, η απελπισία, η θλίψη που διαγράφονταν στο πρόσωπο, στην φωνή και στις κινήσεις του (είχες την αίσθηση, ότι) ήταν πραγματικές. Για αυτές τις τρεις ώρες έβλεπα μπροστά μου έναν άνθρωπο που ζούσε την ιστορία στην οποία έπαιζε. Προσωπικά συγκινήθηκα πολύ. Δεν ξέρω, αν έφταιγε και το όλο πλαίσιο μέσα στο οποίο βρισκόμουν εγώ, αλλά πραγματικά με αυτήν την παράσταση και αυτήν την ερμηνεία κατάλαβα, γιατί το θέατρο είναι μεγαλειώδες. Αν συνεχίσω θα φλυαρώ επ’ άπειρον για το πόσο υπέροχος ήταν ο Άμλετ, γι’ αυτό σταματώ εδώ και προχωρώ στην επόμενη μεγάλη ερμηνεία του Ciarán Hinds. Αν και είχε σαφώς μικρότερο ρόλο, με ενθουσίασε και με έκανε να νιώσω δέος. Πολλές φορές ξεχνάμε, ότι ο πρωταγωνιστικός ρόλος δεν θα ήταν τόσο ενδιαφέρων χωρίς τους δευτεραγωνιστικούς ρόλους. Αυτό απέδειξε λαμπρά ο Hinds, η ήρεμη δύναμη της παράστασης. Ο συγκεκριμένος κύριος συγκαταλέγεται στην χωρία των εξαιρετικών και πολύ ταλαντούχων ηθοποιών, οι οποίοι όμως από επιλογή τους αποφεύγουν τις τρελές δημοσιότητες. Γι’ αυτόν τον λόγο ο πολύς κόσμος δεν τους δίνει πολύ σημασία. Κατ’ εμέ αυτό είναι μεγάλο λάθος γιατί ναι μεν είναι εξαιρετικός ο Cumberbatch, αλλά χωρίς τον Hinds και το υπόλοιπο καστ, η παράσταση θα ήταν απλώς μια καλή ερμηνεία και τίποτα άλλο. Ενώ τώρα μιλάμε για μια εξαιρετική παράσταση στο σύνολό της. Και γι' αυτό πρέπει να δοθούν συγχαρητήρια και στην σκηνοθέτη, την Lyndsey Turner, η οποία κατάφερε να ανεβάσει Shakespeare χωρίς να τον αλλοιώσει ή να τον υποβιβάσει. Στάθηκε άξια απέναντι σε μια τεράστια και πολύ δύσκολη πρόκληση. 
Αφού τελείωσε η παράσταση έτρεξα έξω και, χάρη στην Ελληνίδα μάνα που είχε κατασκηνώσει στην έξοδο, καταφέραμε να πάρουμε αυτόγραφα από αρκετά μέλη του θιάσου, συμπεριλαμβανομένου και του Hinds. Ομολογώ, ότι εξεπλάγην με το πόσο χαλαρά αντιμετώπιζαν το σύστριγγλο που γινόταν απέξω. Ειλικρινά δεν θέλω ποτέ να βρεθώ σε τέτοια κατάσταση. Δεν νομίζω, ότι θα το ξαναέκανα για κανέναν. Τελικά ο Cumberbatch δεν βγήκε ποτέ, αλλά δεν του κρατάμε κακία, ειδικά μετά από μια τέτοια ερμηνεία και μια τόσο συγκινητική έκκληση βοηθείας στους πρόσφυγες, μετά το τέλος της παράστασης. Χάρη στην μάνα Αγγελική λοιπόν, πήγα και στο Λονδίνο, είδαμ και τον Hinds και τον Cumberbatch, μα πάνω απ΄όλα έζησα κάτι που θα κουβαλάω για πάντα μαζί μου! Ευχαριστώ λοιπόν και δημοσίως.
Πηνελόπη Χούνδρη
Facebook: https://www.facebook.com/tainiodifis
To trailer της live μετάδοσης από το The National Theatre:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου