Southpaw (2015)

Συνήθως, όταν το καλοκαίρι θες να πας σινεμά, συμβιβάζεσαι με μέτριες παραγωγές που δεν έχουν να πουν και πολλά. Ωστόσο, θα υπάρξουν 2-3 ταινίες, οι οποίες θα σου κεντρίσουν το ενδιαφέρον και θα ξεχωρίσουν, γιατί θα είναι πραγματικά καλές. Αυτό συνέβη με εμένα και το Southpaw. Αν και είχα ξεκαθαρίσει εξ αρχής, ότι θα την έβλεπα οπωσδήποτε λόγω Gyllenhaal, ειλικρινά δεν περίμενα να μου αρέσει και να με αγγίξει τόσο πολύ. Βέβαια, μου αρέσουν γενικότερα οι ταινίες του Fuqua, οπότε την είχα πάρει εξ αρχής με καλό μάτι. 

Το Southpaw διηγείται την καθηλωτική ιστορία του Billy "The Great" Hope (Jake Gyllenhaal), του πρωταθλητή  κόσμου στο μποξ στην κατηγορία των κατωτέρων μεσαίων βαρών (δεν έχω ιδέα για την σωστή ονομασία). Ο Billy Hope δεν έχει ηττηθεί σε κανέναν αγώνα και δεν πρόκειται να αφήσει κανέναν να πάρει τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή μέσα από τα χέρια του! Φαινομενικά τα έχει όλα: μια εντυπωσιακή καριέρα, μια πανέμορφη γυναίκα που τον αγαπά πραγματικά, την Maureen (Rachel McAdams), μια αξιαγάπητη κόρη την Leila (Oona Laurence) και έναν εξαιρετικά πολυτελή τρόπο ζωής. Ύστερα όμως από ένα τραγικό γεγονός ο επί χρόνια μάνατζερ και φίλος του, ο Jordan Mains (Curtis "50 Cent" Jackson) ουσιαστικά τον παρατάει και τον αφήνει να αντιμετωπίσει μόνος του την πλέον ανυπόφορη κι εφιαλτική καθημερινότητά του. Ο Hope πιάνει πάτο, καθώς σχεδόν όλοι τον έχουν εγκαταλείψει. Ο μοναδικός του σωτήρας φαίνεται να είναι ο Tick Willis (Forest Whitaker), ένας συνταξιούχος μποξέρ και προπονητής, ο οποίος συντηρεί ένα γυμναστήριο μποξ σε μια επικίνδυνη γειτονιά της πόλης. Το μέλλον του Hope βρίσκεται στα χέρια του  Tick, ενός πολύ επίμονου και αυστηρού καθοδηγητή. Αυτό όμως που δεν έχει ακόμα συνειδητοποιήσει είναι, ότι η συγκεκριμένη πρόκειται για την δυσκολότερη και σημαντικότερη μάχη της ζωή του. Πρόκειται για μια ευκαιρία εξιλέωσης, την οποία όμως μπορεί πολύ εύκολα να χάσει…

Όπως ανέφερα και προηγουμένως σε γενικές γραμμές οι ταινίες του Antoine Fuqua μου αρέσουν σε μεγάλο βαθμό. Μάλιστα πιστεύω πως η συγκεκριμένη συνδυάζει αρκετά χαρακτηριστικά του στοιχεία με πολύ ωραίο τρόπο. Για παράδειγμα, έχει αυτό το ειλικρινές ύφος, το οποίο πιστεύω ότι εξασφαλίζεται με την παρουσία χαρακτήρων που έχουν αντιμετωπίσει ή αντιμετωπίζουν εμπόδια και πολύ δύσκολες καταστάσεις στην ζωή τους. Είδαμε αρκετά εντυπωσιακά πλάνα, αργές κινήσεις, ανατριχιαστικά κοντινά κ.τ.λ., τα οποία στην συγκεκριμένη ταινία λειτούργησαν πολύ καλύτερα απ’ότι στο «The Equalizer», όπου ήταν λες και τα απλά τα δοκίμαζε. Αυτός ο εφετζίδικος τρόπος γυρίσματος ταίριαζε απόλυτα με την ατμόσφαιρα και εξυπηρετούσε την προβολή κάποιων πολύ σημαντικών στοιχείων του χαρακτήρα του βασικού ήρωα. Σε γενικές γραμμές δεν θεωρώ, ότι έγινε κάποια κοιλιά, κι αυτό γιατί πιστεύω, ότι δεν θα μπορούσε να αποφευχθεί το πιο δραματικό δεύτερο κομμάτι της ταινίας, γιατί χωρίς την προβολή αυτού δύσκολα θα έκανε εντύπωση το τελευταίο, πολύ δυνατό κομμάτι. Το πρώτο μέρος της ταινίας είναι εξαιρετικό από άποψη έντασης, η οποία κατ’εμέ επιστρέφει στο τελευταίο μέρος του έργου. Σε γενικές γραμμές πιστεύω, ότι ακολούθησε την πεπατημένη όσον αφορά την πλοκή. Έχουμε δει πολλές ταινίες σχετικές με μποξ και κάποιες από αυτές είναι εξαιρετικές και καινοτόμες. Μπορεί η συγκεκριμένη να μην καινοτομούσε, σίγουρα όμως είχε εκπληκτικά γυρισμένες σκηνές μποξ! Αυτές οι αρκετές σκηνές ήταν εξαιρετικά ρεαλιστικές και καλογυρισμένες. Εν ολίγοις δηλαδή, αυτή πρόκειται για μια από τις καλύτερες ταινίες του Fuqua, καθώς χρησιμοποιεί  πολύ ωραία και στον βαθμό που απαιτείται τα διάφορα ιδιαίτερα πλάνα και χειρίζεται με καλό τρόπο την ένταση. 

Ο Kurt Sutter, ο σεναριογράφος του Sons of Anarchy, υπογράφει το σενάριο του Southpaw και αυτό είναι αρκετά εμφανές σε κάποια σημεία. Κατ’αρχάς κάποια στοιχεία, όπως η καταστροφή της ζωής του χαρακτήρα, η εκρηκτικότητά του και βασικά ο ίδιος ο χαρακτήρας του Hope και η πορεία του μου θυμίζουν στοιχεία του Sons of Anarchy. Από την άλλη όμως μπορεί να λέω και βλακείες… Όπως και να’χει είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός, ότι αυτή πρόκειται για μια βαθύτατα δραματική ταινία εξιλέωσης και συνειδητοποίησης, από τα πιο ενδιαφέροντα θέματα ταινιών. Είναι αρκετά βαριά και αυτό σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στον χαρακτήρα του Billy Hope. Το δράμα που βιώνει, η εσωτερική και εξωτερική σύγκρουση με την οποία έρχεται αντιμέτωπος τον αλλάζουν ολοκληρωτικά. Από την μια στιγμή στην άλλη έρχονται τα πάνω κάτω στην ζωή του και εκείνος δεν μπορεί να κάνει τίποτα γι’αυτό. Από την αρχή αντιλαμβανόμαστε, ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο που έχει βιώσει εξαιρετικές κακουχίες και δεν είχε την καλύτερη παιδική και εφηβική ηλικία. Δεν μασάει, δεν δέχεται πολλά πολλά και είναι εξωφρενικά ασυγκράτητος και εκρηκτικός. Φέρετε σαν μεγάλο παιδί, χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες ή να αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Είναι βαθύτατα ευαίσθητος και εξαρτάται σε εγκληματικό βαθμό από άλλους ανθρώπους. Γι’αυτό εξάλλου μου άρεσε πάρα πολύ η φοβερή μεταστροφή του χαρακτήρα αυτού. Από άποψη πλοκής, υπόθεσης και ιδέας δεν έχω πολλά να πω. Όπως είπα δεν πρόκειται για κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, ωστόσο αυτό δεν με ενοχλεί από την στιγμή που η ταινία και το σενάριο είναι προσεγμένα και καλοφτιαγμένα. Αν και προβλέψιμη προσωπικά ένιωσα σε ορισμένα σημεία μια περιέργεια και αγωνία για το τι θα γίνει μετά. Περιείχε και αρκετά κλισέ, τα οποία δεν με ενόχλησαν ιδιαίτερα. Τέλος αυτό που μου άρεσε πάρα πολύ ήταν το γεγονός, ότι βλέπουμε μια σχέση πατέρα - κόρης, η οποία κατά την άποψή μου αποτελεί μια από τις πιο ενδιαφέρουσες δυναμικές. 

Στα τεχνικά κομμάτια ξεχώρισα το μοντάζ. Προηγουμένως ανέφερα, ότι οι σκηνές που παρουσίαζαν αγώνες μποξ ήταν εξαιρετικά γυρισμένες. Δεν έβλεπες απλά δύο ανθρώπους να γρονθοκοπούνται, αλλά έβλεπες φοβερές συναισθηματικές αντιδράσεις και παράλληλα δεν χανόσουν. Δηλαδή καταλάβαινες ακριβώς τι γινόταν και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στα κοντινά πλάνα και στο μοντάζ. Το να καταφέρεις να συναρμολογήσεις έναν αγώνα, ώστε να έχει ρυθμό, ροή αλλά και με τρόπο ,ώστε το κοινό να είναι σε θέση να τον παρακολουθήσει χωρίς να μπερδεύεται, είναι αξιοσημείωτο κατόρθωμα, κάτι που πέτυχε ο John Refoua. Ακόμα ένα στοιχείο που αναβαθμίζει την ταινία είναι και η μουσική επένδυση του James Horner, η οποία ταιριάζει γάντι και συνοδεύει με ιδανικό τρόπο την κάθε σκηνή. Ειδικά σε μια σκηνή που ακούγεται το «Phenomenal»,  το soundtrack της ταινίας από τον Eminem, με έκανε να μην μπορώ να ξεκολλήσω το βλέμμα μου από την οθόνη. Τέλος μπορώ να πω, ότι και η φωτογραφία ήταν καλή, αφού ειδικά ορισμένα πλάνα ανατρίχιασα. Δεν υπήρχε δηλαδή κάτι κακό, χωρίς αυτό να σημαίνει, όμως ότι υπάρχει κάτι το αριστουργηματικό.

Τέλος θα μιλήσω για το ένα πράγμα που κατά την γνώμη μου ξεχωρίζει στην ταινία, η ερμηνεία του Jake Gyllenhaal. Ο συγκεκριμένος κύριος έχει αποδείξει, ότι έχει ταλέντο και ότι μπορεί να αποδώσει με πολύ ωραίο τρόπο ένα πολύ μεγάλο φάσμα συναισθημάτων και συναισθηματικών καταστάσεων. Εδώ, όπως ανέφερα στην αρχή, υποδύεται ένα εκρηκτικό και θυμωμένο μποξέρ, με πολλά ψυχολογικά θέματα, ο οποίος λειτουργεί σαν ασυγκράτητος έφηβος. Αφού όμως τον τσακίσει για μια ακόμη φορά η ζωή, θα χρειαστεί να αναθεωρήσει την στάση του και να αλλάξει την συμπεριφορά του, ώστε να μπορέσει να επιβιώσει. Μου άρεσε πάρα πολύ το ξέσπασμα του, μέσω του οποίου απελευθερώθηκε φοβερή ένταση και κυριολεκτικά μπορούσες να νιώσεις τον πόνο του. Αυτό όμως που μου άρεσε ήταν η μετάβαση που έκανε από μια εξωτερική και θορυβώδη ερμηνεία σε μια πιο εσωτερική. Καταλάβαινες δηλαδή, πως αισθανόταν και πόσο πόναγε, χωρίς να δέρνει κόσμο ή να ουρλιάζει. Μάλιστα αυτή η μετάβαση από την εξωτερική στην εσωτερική ερμηνεία έγινε με πολύ σταδιακό και ομαλό τρόπο. Πρέπει να αναφερθώ όμως και στην εξωπραγματική αλλαγή που πέτυχε στην εξωτερική του εμφάνιση. Τρομακτικά χτισμένος, σχεδόν αγνώριστος, με διαφορετική μύτη και πολύ περίεργο τρόπο ομιλίας, σου δίνει την εντύπωση, ότι παρακολουθείς άλλον άνθρωπο. Ναι, ξέρω, ότι και πολλοί άλλοι έχουν αλλάξει τρομακτικά για έναν ρόλο και κατανοώ, ότι δεν είναι ο πρώτος και πάλι όμως θεωρώ την αλλαγή του εντυπωσιακή. Καλή η McAdams, πολύ καλός και ο Forest Whitaker. Δεν περίμενα κάτι λιγότερο από τον τελευταίο, αν και θεωρώ, ότι θα μπορούσε να έχει αφιερωθεί περισσότερος χρόνος στην μεταξύ τους σχέση. Έτσι θα μπορούσαν να παρουσιάσουν μια αρκετά πιο βαθιά σχέση, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει, ότι η σχέση που παρακολουθούμε είναι επιφανειακή. Αυτό όμως που λάτρεψα ήταν η σχέση της κόρης με τον πατέρα. Η μικρή έπαιζε πάρα πολύ καλά για το νεαρό της ηλικίας της και ταίριαξε απόλυτα με τον Gyllenhaal. Όλη του η ανθρωπιά, όλη του η ευαισθησία πήγαζε από την σχέση αυτή, η οποία ήταν το μόνο πράγμα στο οποίο μπορούσε να βασιστεί. Πραγματικά πολύ ωραία δυναμική.

Συνοψίζοντας: το «Southpaw» ναι μεν είναι μια ακόμη ταινία που αφορά την ζωή ενός μποξέρ, άλλα έχει κάτι να πει. Δεν πρόκειται για κάτι αντίστοιχο του «Οργισμένο Είδωλο», αλλά είναι ένα ξεκάθαρα καλό δράμα και σίγουρα μια από της καλύτερες δουλειές του Fuqua. Λάτρεψα τα εφετζίδικα πλάνα και τις σκηνές πάλης, οι οποίες πραγματικά έκαναν την αδρεναλίνη σου να χτυπήσει κόκκινο. Η φωτογραφία και μουσική υπογράμμιζαν με ωραίο τρόπο την κάθε σκηνή, ενώ το μοντάζ αναβάθμιζε αρκετά την ταινία. Το σενάριο δεν ήταν κάτι τρομερό, ξεχώρισα όμως κάποιες πολύ δυνατές δραματικές σκηνές και τον πολύ ενδιαφέροντα χαρακτήρα του Jake Gyllenhaal. Ο τελευταίος δίνει μια πολύ καλή και δυναμική ερμηνεία που ίσως και να του εξασφαλίσει υποψηφιότητα στα επόμενα όσκαρ (αν και δεν ήταν η καλύτερη που έχουμε δει από αυτόν). Προσωπικά ήμουν ενθουσιασμένη κατά την διάρκειά της ταινίας και σίγουρα θα την ξαναδώ πολύ σύντομα. Καλό δράμα, καλή ερμηνεία, ωραίο ξύλο, καλή ταινία. Αυτά! 



Πηνελόπη Χούνδρη 

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1798684/?ref_=ttfc_fc_tt
Facebook: https://www.facebook.com/tainiodifis
To trailer του "Southpaw":

Το soundtrack του "Southpaw":