Με αφορμή την κυκλοφορία της δεύτερης season του True Detective αποφάσισα να ξαναδώ την πρώτη, ώστε να είμαι σε θέση να τις συγκρίνω. Για να προλάβω όσους θα πουν, ότι πρόκειται για τελείως διαφορετική σειρά κ.τ.λ… έχετε δίκιο, αλλά θεωρώ, ότι κάποια βασικά στοιχεία μπορούμε να τα συγκρίνουμε. Τα πρώτα 8 επεισόδια, έθεσαν τον πήχη πάρα πολύ ψηλά και δεν σας κρύβω, ότι αυτή είναι η βασική μου ανησυχία για την νέα season. Φοβάμαι δηλαδή, ότι θα απογοητεύσει, καθώς είναι πολύ δύσκολο να φτάσει στο σχεδόν άπιαστο επίπεδο της πρώτης σειράς επεισοδίων. Αλλά προτού κρίνω την δεύτερη σειρά χωρίς καν να ολοκληρωθεί, θα αναλύσω τις απόψεις μου για την πρώτη, η οποία ομολογώ, ότι με συνεπήρε.
Το 2012, δύο detective της αστυνομίας της Λουιζιάνα, ο Rust Cohle (Matthew McConaughey) και ο Martin Hart (Woody Harrelson) καλούνται στο τμήμα, για να καταθέσουν σχετικά με μια ανθρωποκτονία που είχαν αναλάβει, όταν ήταν συνέταιροι το 1995. Ο καθένας μιλά ξεχωριστά στους αστυνομικούς, παρουσιάζοντας την δική του πλευρά της ιστορίας. Καθώς προχωρά αυτή η συζήτηση μεταξύ των αστυνομικών και των detective, τίθενται ερωτήματα τα οποία ανοίγουν παλιές πληγές. Μάλιστα μέχρι ένα βαθμό αμφισβητείται η δουλειά που έγινε από τους δύο συνεταίρους. Συγκεκριμένα τη εξιχνίαση ενός καθαρά τελετουργικού φόνου μιας πολύ νεαρής κοπέλας. Οι συνεχείς παραβιάσεις στον χρονικό άξονα μας μεταφέρουν από το παρελθόν στο παρόν και πάλι πίσω. Έτσι έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε, όχι μόνο την επαγγελματική, αλλά και την προσωπική σχέση των αυτών ανθρώπων. Ξεδιπλώνεται , λοιπόν, σε ένα διάστημα 12 χρόνων ολόκληρο το χρονικό της μυστηριώδους αυτής δολοφονίας, αλλά και της σχέσης των δύο συνεταίρων. 
Ο Cary Fukunaga σκηνοθετεί ένα τηλεοπτικό αριστούργημα. Στην πραγματικότητα ο χαρακτηρισμός «τηλεοπτικό» μάλλον δεν είναι σωστός. Όσοι το έχετε δει θα καταλάβετε, γιατί αυτή η σειρά έχει χαρακτηριστεί ως «κινηματογραφική». Σπάνια βλέπεις σειρές οι οποίες μοιάζουν με ταινίες. Αυτό από μόνο του είναι φοβερό επίτευγμα, καθώς σε αυτά τα 8 επεισόδια συγκεντρώνονται στοιχεία τα οποία δυστυχώς λείπουν ακόμα και από μεγάλες κινηματογραφικές παραγωγές. Θα αναφερθώ εκτενέστερα σε αυτά τα στοιχεία, αφού πω πρώτα δύο λόγια για το εκπληκτικό intro, το «άνοιγμα», της σειράς. Για μένα αυτά τα πρώτα 2 λεπτά ήταν ένας από τους παράγοντες που καθόριζαν την ατμόσφαιρα όλης της σειράς. Από το μουσικό κομμάτι των τίτλων μέχρι και το οπτικό καλλιτέχνημα που παρακολουθεί ο θεατής, έχουν δημιουργηθεί όλα υπέροχα. Δείτε το αν θέλετε σαν την σύνοψη της ατμόσφαιρας και του ύφους της σειράς. Προσωπικά μαγνητίστηκα από αυτό το intro και ήταν μάλιστα και ένας από τους λόγους που εθίστηκα με αυτή το "True Detective"
Αναφέρθηκα προηγουμένως σε κάποια εξαιρετικά στοιχεία της σειράς. Για εμένα ένα από αυτά ήταν η φωτογραφία του Adam Arkapaw. Δεν νομίζω πως έχω ξαναδεί τόσο εξαίσια δουλειά σε τηλεοπτική παραγωγή. Eιδικά κάποια πλάνα θα σας κόψουν την ανάσα. Μάλιστα η φωτογραφία καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την μοναδική ατμόσφαιρα και το σκοτεινό ύφος της σειράς. Σε αυτό βοηθά και η μουσική, η οποία έχει την δική της προσωπικότητα στην όλη ιστορία. Πάντοτε επιλέγεται ανάλογα και με το περιβάλλον που βρίσκονται οι πρωταγωνιστές και ταιριάζει απόλυτα με αυτό. Σε ορισμένες σκηνές μάλιστα κάνει θαύματα. Βέβαια, χωρίς την σωστή δουλειά στο μοντάζ όλα τα παραπάνω δεν θα είχαν σημασία. Όπως ανέφερα πριν, ο χρονικός άξονας παραβιάζεται συστηματικά. Επίσης, η όλη ιστορία παρουσιάζεται από την οπτική δύο ανθρώπων. Ας μην ξεχάσουμε όμως και το γεγονός, ότι πρόκειται για μυστήριο και άρα η αποκάλυψη των στοιχείων θα πρέπει να γίνει σταδιακά και με πολύ προσοχή, ώστε ο θεατής να μην βαρεθεί, αλλά ούτε και να καταλάβει τι γίνεται από το 1ο επεισόδιο. Για να αποδοθούν και να συμβούν, λοιπόν, όλα αυτά χρειάζεται ιδιαίτερη μαεστρία στην συναρμολόγηση του κάθε επεισοδίου. Γι’αυτό και τα τρία πρώτα επεισόδια θεωρούνται τα πιο αργά και «βαρετά» όλης της σειράς, επειδή χτίζουν την ατμόσφαιρα, την υπόθεση και τους χαρακτήρες με τον κατάλληλο τρόπο. Σαφώς και ο ρυθμός επιταχύνεται από το 4ο επεισόδιο και μετά, αλλά αυτό δεν θα γινόταν αν δεν είχαν προηγηθεί τα τρία πρώτα, πιο αργά, αλλά σημαντικά επεισόδια.
Βέβαια, ο λόγος που αυτή η σειρά θριάμβευσε ήταν το σενάριο του Nic Pizzolatto. Και όταν λέω σενάριο εννοώ χαρακτήρες, υπόθεση, πλοκή, διαλόγους κ.τ.λ. Το True Detective δεν πρόκειται για ένα από αυτά τα σενάρια που ένα από τα στοιχεία υπερτερεί των άλλων. Αντιθέτως θεωρώ, ότι δεν θα μπορούσε κανείς να αλλάξει το παραμικρό. Ξεκινώντας πιο συγκεκριμένα από την υπόθεση, θέλω να τονίσω πως αυτό που με μαγνήτισε από την πρώτη στιγμή ήταν η μορφή του εγκλήματος. Ανεξιχνίαστη υπόθεση 12 χρόνων, τελετουργικού χαρακτήρα, στα βάθη της αμερικανικής επαρχίας. Τα στοιχεία αυτά κάνουν κατευθείαν την υπόθεση εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και μάλιστα η όλη σειρά ξεφεύγει από τις κλασικές σειρές με εγκλήματα, έχει δική της ιδιαίτερη προσωπικότητα. Όπως είπα και πριν, η πλοκή είναι φοβερά δουλεμένη γιατί κυριολεκτικά τα στοιχεία στα δίνουν με το σταγονόμετρο και έτσι σε κάνουν να μην βαριέσαι, ενώ αυξάνεται συνεχώς η περιέργεια και το ενδιαφέρον σου. Το διαλογικό κομμάτι και κυρίως το ταίριασμα των δύο εξαιρετικά αντίθετων αυτών χαρακτήρων κάνουν κάθε λεπτό της σειράς μοναδικό. Προσωπικά ο αγαπημένος μου είναι ο Rust Cohle, ο «φιλόσοφος» εκ των δύο. Ο Martin, από την άλλη, είναι πολύ ρεαλιστικός χαρακτήρας και σαφώς είναι πιο εύκολο να ταυτιστεί κανείς μαζί του. Βλέπουμε λοιπόν πως τα στοιχεία τη ενός συμπληρώνουν τα στοιχεία του άλλου. Πρόκειται για ένα πραγματικά ιδιαίτερο δίδυμο. 
Επέλεξα να διαχωρίσω την ανάπτυξη των χαρακτήρων από το σενάριο, γιατί πιστεύω, ότι χωρίς τις συγκεκριμένες ερμηνείες θα ήταν απλά «καλογραμμένοι». Ναι μεν είναι εξαιρετικά σημαντικό μια σειρά να έχει ωραίους χαρακτήρες, αλλά είναι εξίσου σημαντικό αυτοί οι χαρακτήρες να αποδοθούν με τρόπο που θα σε κάνει να πιστέψεις, ότι κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να τους παίξει καλύτερα. Ναι, δέχομαι, ότι αυτή η δήλωση είναι κάπως ακραία και τι περισσότερες φορές αυτό δεν συμβαίνει, ακόμα κι αν μια ερμηνεία είναι πραγματικά πολύ καλή. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι το ότι το στοιχεία της σειράς/ταινίας δεν συνδυάζονται αρμονικά, ώστε να αναβαθμίσουν το τελικό αποτέλεσμα και έτσι δεν αναδεικνύεται η ερμηνεία. Εδώ ευτυχώς αυτό συμβαίνει και μάλιστα με συνέπεια σε κάθε επεισόδιο. Ουσιαστικά όλη η σειρά πέφτει στους ώμους των ερμηνειών του McConaughey και του Harrelson. Ο πρώτος είναι ένας ξεκάθαρα αντικοινωνικός από άποψη άνθρωπος, με εξαιρετικές ευαισθησίες, βάθος και πολλούς δαίμονες. Κινείται ανάμεσα στην ιδιοφυΐα και την παράνοια και αποπνέει κάτι το σαγηνευτικά μελαγχολικό, νοσταλγικό και μυστηριώδες. Καταφέρνει και βγάζει φοβερή ένταση χωρίς εκρήξεις και βερμπαλισμούς. Πως κατάφερε να το αποδώσει όλο αυτό ο McConaughey; Με το βλέμμα του… Και γι’αυτό θεωρώ, ότι η συγκεκριμένη ερμηνεία ίσως να είναι και η καλύτερη που έχει δώσει ποτέ. Από την άλλη ο Harrelson παριστάνει τον καθημερινό οικογενειάρχη, που προσπαθεί να εξασφαλίσει και να φροντίσει την οικογένειά του. Όπως όλοι όμως έτσι κι αυτός έχει τις δικές του αδυναμίες, τους δικούς του δαίμονες και τα δικά του προβλήματα. Λειτουργεί ως η εξισορροπητική δύναμη μεταξύ των δύο και ίσως να είναι ο ένας παράγοντας που κρατά τον Cohle σε επαφή με την πραγματικότητα. Δεν είναι τυχαίο που και οι δύο προτάθηκαν για ΕΜΜΥ για τις συγκεκριμένες ερμηνείες. Καλή στο λίγο που έπαιζε ήταν και η Michelle Monaghan, αλλά τίποτα παραπάνω...
Συνοψίζοντας: η πρώτη season του «True Detective» είναι ένα αριστούργημα. Την τοποθετώ λίγο πιο κάτω (ακόμη και δίπλα) από το «Breaking Bad». Σκοτεινό, πικρόχολο, μελαγχολικό, με μια δόση νοσταλγίας και εξαιρετικά ατμοσφαιρικό, μπορώ να πω ότι έχει μια δικιά του προσωπικότητα. Η σκηνοθεσία του Fukunaga είναι εξαιρετική, όπως και η φωτογραφία. Το intro και η μουσική επένδυση ταιριάζουν γάντι. Αλλά τα δύο στοιχεία που υπερέχουν είναι το φανταστικό σενάριο του Nic Pizzolatto και οι απίστευτες ερμηνείες του Woody Harrelson και ειδικά του Matthew McConaughey. Όπως καταλαβαίνετε οι χαρακτήρες και οι σχέση τους παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον από ψυχολογική άποψη. Μάλιστα θεωρώ πως η συγκεκριμένη σειρά φλερτάρει ιδιαίτερα με τον κλάδο της ψυχολογίας, βασικά στις ανωμαλίες της. Πρόκειται για πολυεπίπεδο θέαμα με πολύ βαθιά μηνύματα. Προσωπικά θεωρώ, ότι έχω ακόμα να καταλάβω αρκετά πράγματα. Σε καμία των περιπτώσεων μην το αντιμετωπίσετε σαν μια ανάλαφρη σειρά, για να περάσει η ώρα. Θέλει συγκέντρωση και προσοχή για να την εκτιμήσετε και να την απολαύσετε στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό. Εμένα με προβλημάτισε, με έκανε να σκεφτώ και με επηρέασε βαθύτατα. Μάλλον τώρα καταλάβατε γιατί έχω κάποιες αμφιβολίες για το αν θα καταφέρει να λειτουργήσει και η δεύτερη season το ίδιο καλά. Ελπίζω να είναι εξίσου καλή και αν δείτε την πρώτη season να βιώσετε και εσείς το ίδιο!
Πηνελόπη Χούνδρη
Facebook: https://www.facebook.com/tainiodifis
Το trailer της 1ης season του "True Detective":
To intro της 1ης season του "True Detective":
Το τραγούδι τίτλων της 1ης season του "True Detective":
Το trailer της 1ης season του "True Detective":
To intro της 2ης season του "True Detective":
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου