Cinderella (2015)

Δυστυχώς μετά την περίοδο των βραβεύσεων έχουμε περάσει στην περίοδο που οι επιλογές για το τι θα δεις στο σινεμά περιορίζονται στην Σταχτοπούτα, το Focus και το Insurgent. Σε καμία των περιπτώσεων δεν λέω ότι το «Cinderella» είναι κακό, αλλά πρόκειται για ένα παραμυθάκι που σφύζει από κλισέ και μελοκαταστάσεις. Όμως, είναι μια πάρα πολύ καλή μεταφορά και παραγωγή του γνωστού σε όλους μας παραμυθιού της πανέμορφης σταχτοπούτας.

Την ιστορία λίγο πολύ την ξέρουμε όλοι οπότε θα πω τα πολύ βασικά. Ένα πανέμορφο κοριτσάκι, η Ella (Lily James), είναι η μοναχοκόρη ενός πολύ αγαπημένου ζευγαριού. Ξαφνικά όμως, η μητέρα της αρρωσταίνει βαριά και πεθαίνει, αφήνοντας ένα μεγάλο κενό στην ζωή και αυτής και του πατέρα της. Αφού το κοριτσάκι έχει πια γίνει γυναίκα, ο πατέρας της αποφασίζει πως για το καλό της θα πρέπει να ξαναπαντρευτεί. Νύφη του, μια πανέμορφη χήρα με δύο κόρες περίπου στην ηλικία της Ella. Όλα πηγαίνουν σχετικά καλά μέχρι που ο πατέρας της φεύγει σε ένα από τα ταξίδια του και δεν ξαναγυρνά ποτέ... Πλέον η καλή της καρδιά και η άπλετη αγάπη που έχει να δώσει την καθιστούν υπόδουλη στο ίδιο της το σπίτι, αφού η κακιά μητριά της (Cate Blanchett) απολύει όλο το προσωπικό του σπιτιού και αντιμετωπίζει πλέον την θετή της κόρη σαν παραδουλεύτρα, το κορίτσι για όλες τις δουλειές. Μια μέρα που συγχύστηκε και βγήκε βόλτα με το άλογο (όπως κάνουν όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι) πέτυχε (στο μαύρο της το χάλι) τον πρίγκιπα του βασιλείου, ο οποίος την ερωτεύτηκε παράφορα και πιο παράφορα ερωτεύτηκε το γεγονός, ότι αγνοούσε την ταυτότητά του. Σε μια προσπάθεια του να την ξαναδεί, ο πρίγκιπας (Richard Madden) καλεί όλο το βασίλειο στο παλάτι. H  Ella με τα χίλια ζόρια και με την βοήθεια της καλής της νεράιδας (Helena Bonham Carter) καταφέρνει να πάει… τα υπόλοιπα τα γνωρίζετε. Αν δεν τα γνωρίζετε, δεν συνεχίζω, για να μην σας κάνω spoil.

Ο Kenneth Branagh έχει αποδείξει, ότι εκτός από καλός ηθοποιός είναι και αξιοπρεπέστατος σκηνοθέτης. Γενικότερα καταφέρνει να αποδώσει αρκετά πιστά το γνωστό παραμύθι χωρίς να καταντάει γελοίο ή υπερβολικά παιδικό. Αντιθέτως το αντιμετωπίζει σαν μια ιστορία που πρέπει να στοιχειοθετήσει και να παρουσιάσει στο κοινό με τον κατάλληλο τρόπο. Για να το πετύχει αυτό, μας λέει λίγα περισσότερο για την ηρωίδα και γενικότερα μιλά λίγο παραπάνω για τους χαρακτήρες, ώστε να τους προσδώσει ένα βάθος. Επιπλέον, θεωρώ, ότι υπάρχει σταδιακή κλιμάκωση και αποφεύγονται οι λεγόμενες «κοιλιές». Μ’άρεσε που η ιστορία ξεδιπλώθηκε σταδιακά, υπήρχε δηλαδή μια συνέχεια και μια λογική πορεία. Μου άρεσαν αρκετά τα τεχνικά μέρη της ταινίας και ειδικότερα η προσέγγιση του Branagh.

Το σενάριο μου τα χάλασε λίγο, αλλά δεν περίμενα να κάνουν κάτι ριζοσπαστικό. Όπως προανέφερα, βασίζονται σχεδόν εξ ολοκλήρου στην ήδη υπάρχουσα ιστορία και προσθέτουν ελάχιστα στοιχεία προκειμένου να εξασφαλίσουν την (μερική) αληθοφάνεια των χαρακτήρων. Το βασικό μου θέμα είναι με τους χαρακτήρες. Καταρχάς, η σταχτοπούτα περνά από το επίπεδο της καλόκαρδης στο επίπεδο του θύματος σε κλάσματα δευτερολέπτου. Ίσως μια πιο σταδιακή μετάβαση να ήταν καλύτερη. Κυριολεκτικά  με τους χαρακτήρες ασχολήθηκαν τόσο όσο για να πουν, ότι τους μετάφεραν από καρτούν σε πραγματικούς ανθρώπους. Βασίζονται στο γεγονός, ότι η ταινία απευθύνεται σε παιδιά μικρής ηλικίας και σε ανθρώπους που γνωρίζουν ήδη την ιστορία. Ο πρίγκιπας είναι πολύ ξενέρωτος και η μητριά με τις δύο της κόρες φαντάζουν καρικατούρες. Ίσως, αν είχαν όντως βασιστεί λίγο περισσότερο στην ψυχολογία των χαρακτήρων, το αποτέλεσμα να ήταν καλύτερο. Εξάλλου, αν καθίσουμε και αναλύσουμε την ιστορία, θα δούμε, ότι τα άτομα που συμμετέχουν σε αυτήν είναι βαθύτατα πληγωμένα και ο καθένας τους παλεύει με διαφορετικούς δαίμονες. Αλλά, δεν περίμενα κάτι παραπάνω από μια χολιγουντιανή παραγωγή, κάτι εξωφρενικά ωραιοποιημένο.

Αυτό που έκλεβε μακράν την παράσταση ήταν η παραγωγή. Τα πάντα, από τα κοστούμια μέχρι και τα λίγα εφέ, ήταν φοβερά. Ό,τι είχε να κάνει με την απόδοση της ατμόσφαιρας και του κόσμου της σταχτοπούτας ήταν εξαιρετικό. Τα σκηνικά και οι τοποθεσίες που είχαν επιλέξει σε έβαζαν κατευθείαν στο κλίμα. Τα κοστούμια ήταν εκπληκτικά, ένα χάρμα οφθαλμών. Πραγματικά, η Sandy Powell έκανε φανταστική δουλειά (3 όσκαρ και άλλες 7 υποψηφιότητες δεν είναι τυχαίες). Περνώ στο μοντάζ, το οποίο ήταν ικανοποιητικότατο και ολοκληρώνω με την φωτογραφία του Κύπριου Χάρη Ζαμπαρλούκου, που εξασφάλιζε αυτή τη πορσελάνινη όψη της ταινίας και μας χάρισε κάποιες πανέμορφες εικόνες.  

Και φτάνω τελικά στις ερμηνείες. Κανένας δεν ήταν τέλειος. Απόλαυσα πολύ την Cate Blanchett στον ρόλο της κακιάς μητριάς, αν και σε ορισμένα σημεία μου άφηνε μια άσχημη αίσθηση, λίγο γελοία. Ίσως όμως, να ήταν ο σκοπός του σκηνοθέτη. Η Lily James δεν με τρέλανε και δεν θεωρώ, ότι ήταν η ιδανική επιλογή για τον ρόλο της σταχτοπούτας, αλλά αυτό είναι προσωπική μου άποψη. Ερμηνευτικά ήταν συμπαθητική, απλά με ενοχλούσε το πόσο τέλειος ήταν ο χαρακτήρας της. Ο πρίγκιπας Richard Madden στο λίγο που έπαιζε μου άρεσε και το όποιο πρόβλημα έχω μαζί του εντοπίζεται σε επίπεδο χαρακτήρα (άρα σεναρίου), όπως και με τις περισσότερες ερμηνείες. Τέλος, απόλαυσα πραγματικά πολύ την Helena Bonham Carter και το μόνο παράπονο ήταν, ότι έπαιξε λίγο. Κατά την άποψή μου θα ταίριαζε πιο πολύ στο ρόλο της μητριάς, γιατί έχει αποδείξει, ότι είναι πολύ καλή σε τέτοιους ρόλους. Μάλιστα όλοι της σχεδόν οι χαρακτήρες έχουν το στοιχείο της καρικατούρας και ίσως γι’αυτό να μην με ξένιζε, όσο με την Blanchett, που την έχω συνηθίσει σε ρόλους πραγματικά κακών χαρακτήρων.

Συνοψίζοντας: το «Cinderella» πρόκειται για μια από τις καλύτερες μεταφορές των παραμυθιών της Disney στην μεγάλη οθόνη. Αυτό δεν σημαίνει όμως, ότι πρόκειται για κάτι το φοβερό. Είναι ένα όμορφο παραμυθάκι που θα σε εισάγει με φοβερή επιτυχία στον κόσμο της σταχτοπούτας και θα πουλήσει πολύ σωστά αυτή την αιθέρια αίσθηση του γνωστού παραμυθιού. Έχω την εντύπωση πως απευθύνεται κυρίως σε μικρότερο ηλικιακά κοινό, ή και σε κοινό που γνωρίζει, ότι πάει να δει τα κλισέ με το τσουβάλι. Δεν περίμενα και δεν θα έπρεπε να περιμένω κάτι άλλο. Ωστόσο, θα ήθελα κάποτε να γίνει μια ουσιαστικότερη και σαφώς σκοτεινότερη (εφόσον το επιτρέπει το πλαίσιο της ιστορίας) μεταφορά παραμυθιού. Αυτό που ξεχωρίζει μακράν είναι η παραγωγή και ειδικά τα εκπληκτικά κοστούμια. Υπάρχουν κάποιες αστείες στιγμές και σε γενικές γραμμές θα διασκεδάσετε. Πιστεύω, ότι θα απολαύσετε αυτό το καλογυρισμένο, ανάλαφρο παραμυθάκι!

Πηνελόπη Χούνδρη




IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1661199/?ref_=ttpl_pl_tt
Facebook: https://www.facebook.com/tainiodifis
To trailer του "Cinderella":