Maps to the Star (2014)

Το «Maps to the Stars», ελληνιστί «Οδηγός ονείρων», είναι η νέα ταινία του David Cronenberg  και το σενάριο επιμελείται ο Bruce Wagner. Ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης έχει γυρίσει ορισμένες από τις αγαπημένες μου ταινίες, όπως το «Eastern Promises» και το «A History of Violence». Η παρουσία αυτού και η διάκριση της Julianne Moore στο Φεστιβάλ Καννών  για την ερμηνεία της,  τοποθέτησαν αμέσως την ταινία στην watchlist μου.

Το θέμα, μοιάζει πιασάρικο όσο δεν πάει! Η οικογένεια Weiss είναι η κλασική Hollywood δυναστεία… Ο πατέρας, ο Stafford (John Cusack) είναι από αυτούς τους ψυχοθεραπευτές των διασήμων με τις «βουντού» τεχνικές και τις ανορθόδοξες μεθόδους, που χρεώνει την ώρα με το χιλιάρικο και φυσικά έχει κυκλοφορήσει και βιβλία, τα οποία τον έχουν εξασφαλίσει οικονομικά για δύο ζωές. Η γυναίκα του Cristina (Olivia Williams) δουλεύει ως ατζέντης του Benjie (Evan Bird), του 13χρονου γιού τους. Αυτός είναι το κλασσικό παιδί αστέρας που αντιμετωπίζει βαθύτατα ψυχολογικά και γενικότερα προβλήματα κάθε είδους! Ασθενής του Stafford's είναι η Havana (Julianne Moore), μια ξεπεσμένη ηθοποιός, η οποία σε μια προσπάθεια αναβίωσης της καριέρας της, προσπαθεί να παίξει στο ριμέικ της ταινίας που κατέστησε την μαμά της μια εκ των μεγαλύτερων σταρ της δεκαετίας του 60. Η συγκεκριμένη τυραννιέται από οράματα της μητέρας της (Sarah Gadon), η οποία πέθανε σε πυρκαγιά... Τελευταίος χαρακτήρας είναι η Agatha (Mia Wasikowska), η μυστηριώδης παρουσία της ταινίας! Αυτή συνάπτει σχέση με τον Jerome (Robert Pattinson), ο οποίος δουλεύει σαν οδηγός λιμουζίνας για να βγάλει τα προς το ζην και εργάζεται ως προσωπική βοηθός της Havana. Λειτουργεί ξεκάθαρα σαν συνδετικός κρίκος της ταινίας και φυσικά ο ερχομός της θα φέρει τα πάνω κάτω και θα είναι η αιτία πολλών αποκαλύψεων…

Όπως έχει αποδειχτεί και από τις προηγούμενες ταινίες του, ο David Cronenberg ξέρει πώς να σε φέρει σε δύσκολη θέση και να σε επηρεάσει βαθύτατα. Το ίδιο καταφέρνει και εδώ, μάλιστα σε τέτοιο επίπεδο που πραγματικά δεν θέλω να ξαναδώ αυτή την ταινία ποτέ μου, την σιχάθηκα, αποκλειστικά και μόνο λόγω περιεχομένου της. Έχουμε δει και ξέρουμε τις συνθήκες που επικρατούν στο Hollywood, το εξαιρετικά χαμηλό επίπεδο των σταρ, ο ηθικός ξεπεσμός τους και γενικότερα η πραγματικής τους φύση. Όλοι θα κάνουν τα πάντα για να βγουν στην κορυφή, θα πατήσουν επί πτωμάτων, θα είναι σκληροί, διπρόσωποι, απάνθρωποι, αηδιαστικοί, σαν σαρκοβόρα πτηνά που ξεσκίζονται μεταξύ τους για το ποιο θα αρπάξει μεγαλύτερο κομμάτι από το θήραμα, που εδώ δεν είναι άλλο από την πολυπόθητη δόξα! Μέχρι και ο (ειρωνικός) τίτλος προδίδει αυτήν την πραγματικότητα. Ό,τι είναι λάθος με το σύστημα αυτό μέχρι και την πιο μικροσκοπική λεπτομέρεια, μεγεθύνεται και παρουσιάζεται υπερβολικά, με σκοπό να σε κάνει να αηδιάσεις, να σου δημιουργήσει απόλυτη αποστροφή απέναντι στους χαρακτήρες, ώστε να μην σε ενδιαφέρουν καν! Παράλληλα ξεσκεπάζεται η ζωώδης και βαθιά απογοητευτική πτυχή της ανθρώπινης φύσης, που δυστχώς υπερτερεί… Εν ολίγοις σου παρουσιάζει το lifestyle, το star system και το Hollywood σαν ένα πανέμορφο λαμπερό χρυσό κουτί, το οποίο όμως όταν ανοίξει ξεχύνονται φίδια, αράχνες και ζωύφια, τα οποία σε μια προσπάθεια επιβίωσης δεν θα διστάσουν να φάνε τα υπόλοιπα…. Ακριβώς αυτό είναι η ταινία. Αναγνωρίζω σε απόλυτο βαθμό το πόσο σημαντική είναι, πόσο αληθινή και πραγματικά σκληρή και θλιβερή, αλλά παρά τα καλά της, πραγματικά δεν θα υποβάλω τον εαυτό μου στο συναισθηματικό μαρτύριο μιας δεύτερης προβολής, και η μια είναι one too many…

Η σκηνοθεσία και το σενάριο σκίζουν. Τα του σεναρίου νομίζω τα υπερανέλυσα. Όσο για την σκηνοθεσία όλα δουλεύουν ρολόι ενώ έχουμε και ένα πού όμορφο σκοτεινό αποτέλεσμα. Ωραία η φωτογραφία, ωστόσο αυτό που ήταν τραγικό ήταν το ένα εφέ που είχε, κάτι που δικαιολογείται λογικά από το χαμηλό – για Η.Π.Α.- budget. Γενικότερα ο σκηνοθέτης τον στόχο του τον πετυχαίνει. Σου δημιουργεί μια πολύ πικρή αίσθηση απογοήτευσης για το τι εστί άνθρωπος και ένστικτο, δημιουργώντας σου μια άσχημη γκριμάτσα.

Η ταινία ξεχωρίζει για τις φοβερές ερμηνείες. Τον Robert Pattinson τον προσπερνώ αφού παίζει για πέντε λεπτά. Εκνευριστικότατος, εξού και καλός ήταν ο Evan Bird, ως 13χρονο κακομαθημένο παιδί αστέρας, ενώ και η μαμά του, η Olivia Williams, ήταν εξίσου καλή ως φαινομενικά σκληρή ατζέντης αλλά βαθύτατα πληγωμένη γυναίκα. Αν και δεν μ’αρέσει πολύ, οφείλω να ομολογήσω, ότι ήταν πολύ καλός και ο John Cusack ως αδίστακτος, διεστραμμένος πατέρας και ψυχαναλυτής. Κάπως έτσι  φτάσαμε στις δύο μεγάλες ερμηνείες. Η Mia Wasikowska, αν και δεν αποτελεί συμπάθεια μου, είναι φοβερή, συνεχώς αποδεικνύει την αξία της και το γιατί σταδιακά κυριαρχεί ως μια από τις ισχυρότερες ηθοποιούς της γενιάς της, κερδίζοντας διαρκώς και αδιάκοπα έδαφος. Παρουσιάζει μια ηρωίδα στο όρια του αυτισμού, με βαθιά ψυχολογικά προβλήματα, μια πραγματική κοινωνιοπαθή! Και τέλος η μεγάλη  Julianne Moore! Η γυναίκα δίνει μια φοβερή, πολυεπίπεδη ερμηνεία που απαιτεί βαθειά ανάλυση για την κατανόηση της συμβολής της στο αποτέλεσμα της ταινίας. Συγκεντρώνει στο πρόσωπό της καθετί στραβό με την φύση του ανθρώπου. Θεωρώ μάλιστα, ότι η Havana πρεσβεύει απόλυτα την ταινία, συνεπώς ό,τι χαρακτηριστικό χρησιμοποιώ για αυτήν εφαρμόζει απόλυτα και στην ηρωίδα της Julianne Moore. Την απεχθάνομαι σαν χαρακτήρα και εκεί φαίνεται το επίπεδο της ερμηνείας της. Σίγουρα αποτελεί μια από τις καλύτερες ερμηνείες της χρονιάς και έναν από τους ρόλους-ζωής της συγκεκριμένης. Απλώς επική!

Συνοψίζοντας : το «Maps to the Stars» απόλυτα κυνικό, νατουραλιστικό, διαστροφικό, ένας νοσηρός εφιάλτης στο πλαίσιο φάρσας και σοβαρής τραγωδίας, σε ξεσκίζει σε κάθε επίπεδο. Θα σιχαθείς τον άνθρωπο, την ματαιοδοξία και τον εγωισμό του. Βασικά θα απογοητευτείς, γιατί βαθιά μέσα σου ξέρεις, ότι ορισμένα από αυτά που βλέπεις και σιχαίνεσαι θα μπορούσες να τα κάνεις εσύ… Σε επίπεδο σκηνοθεσίας και σεναρίου έχει γίνει πολύ καλή δουλειά. Η εκπληκτική ερμηνεία της Julianne Moore ξεχωρίζει και αποκαλύπτει τις απέραντες υποκριτικές της ικανότητες. Θα λατρέψεις το πόσο θα σιχαθείς αυτή τη φαρσοκωμωδία και τους χαρακτήρες της. Είναι μια γερή γροθιά υπενθύμισης του πως λειτουργούμε σαν είδος, που μας παρουσιάζεται μέσω του πιο λαμπερού και παράλληλα σιχαμερού κόσμου που υπάρχει, του Hollywood. Θεωρώ ότι κρύβει βαθιά νοήματα και απευθύνεται σε ψυχολογικά ανθεκτικό κοινό. Θα σε απασχολήσει, θα σε προβληματίσει και σίγουρα θα σου προξενήσει περίεργα και αντικρουόμενα συναισθήματα… δεν θα πω αν την προτείνω ή όχι, γιατί όπως καταλάβατε κι εγώ έχω αμφιθυμικά συναισθήματα, απλώς θα πω, ότι σαφώς αναγνωρίζεις την αξία της ταινίας, αλλά δεν θες να την ξαναδείς ποτέ (εγώ τουλάχιστον δεν θέλω)!

Πηνελόπη Χούνδρη




IMDb: http://www.imdb.com/title/tt2172584/?ref_=ttmd_md_nm
Facebook :https://www.facebook.com/tainiodifis
To trailer του "Maps to the Stars":