Belle (2013)

Η συγκεκριμένη ταινία αν και πρωτοπαίχτηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ του Τορόντο το 2013, βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες  τον Απρίλιο του 2014, αφού πέρασε από πολλά και διάφορα φεστιβάλ. Ωστόσο εμείς έπρεπε να περιμένουμε να μπει το 2015 για να μας έρθει η «Belle», αφού μάλιστα σε κάποιες χώρες έχει κυκλοφορήσει και σε DVD. Τέλος πάντων, σταματάω με την γκρίνια και μπαίνω στο ψητό!

Η πανέμορφη Belle, ή αλλιώς Dido (Gugu Mbatha-Raw), είναι κόρη ενός λευκού αριστοκράτη, του ναυάρχου Sir John Lindsay (Matthew Goode) και μιας έγχρωμης γυναίκας με το όνομα Maria Belle. Δυστυχώς, αυτή πεθαίνει και αφήνει το μικρό, ακόμη, κοριτσάκι της στην φροντίδα του πατέρα. Αυτός αρκετά ανοιχτόμυαλος για την εποχή του, όχι μόνο την αναγνωρίζει ως παιδί του, αλλά φροντίζει, να της εξασφαλίσει ένα αρμόζον, για την κατά το ήμισυ καταγωγή της, μέλλον στο σπίτι του θείου του, ο οποίος μάλιστα είναι ο σημαντικός Άγγλος λόρδος Mansfield (Tom Wilkinson), το σημαντικότερο πρόσωπο στον τομέα της δίκης και του νόμου. Η Didο συνηθισμένη σε μια πολύ φτωχική ζωή, ξαφνικά βρίσκεται να μεγαλώνει σε ένα παλάτι, όπου της προσφέρεται πληθώρα πολιτισμικών και πνευματικών ερεθισμάτων, κάτι που συμβάλει καθοριστικά στην διαμόρφωση της προσωπικότητας και του χαρακτήρα της. Παρά την απίστευτη ομορφιά της και την εξέχουσα καλλιέργειά της, το χρώμα του δέρματός της δεν παύει να λειτουργεί περιοριστικά για εκείνη, καθιστώντας την «κατώτερη» από τους άλλους, σε σημείο που δεν της επιτρέπεται να γευματίζει με την οικογένεια, όταν αυτή δέχεται επισκέπτες. Ωστόσο όλα θα αλλάξουν, όταν αρχίσει σταδιακά να ανακαλύπτει άγνωστες, μέχρι τότε, πτυχές του εαυτού της, ασχολούμενη με μια καθοριστική για την πορεία των πολιτικών πραγμάτων νομική περί ισότητας υπόθεση του θείου τους και συναναστρεφόμενη με νέα άτομα.

Προσωπικά οι ταινίες εποχής μου αρέσουν και με γοητεύουν ιδιαίτερα πολύ, ιδιαίτερα όταν βασίζονται σε πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα, όπως εδώ. Το να βλέπεις τον θρίαμβο (δυστυχώς όμως μόνο στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα) του πνεύματος, της ευγένειας και της κουλτούρας, αντί του ίντερνετ, της τεχνολογίας και γενικότερα του «εύκολου», είναι πραγματικά αναζωογονητικό. Επιπλέον θεωρώ, ότι στις ταινίες εποχής είναι φοβερό, αν προσεγγίζεται ορθά, το κομμάτι της ρομαντικής σχέσης, καθώς δεν σου πετάνε κάτι εύκολο και γρήγορο, παρά σου χτίζουν μια ουσιαστική σχέση που οδηγείται κλιμακωτά σε κορύφωση… εξάλλου βοηθούν και οι περιορισμοί, περί φλερτ και των συναφή, της τότε κοινωνίας . Όλα αυτά τα ωραία συμβαίνουν μονάχα, όταν γίνεται συντονισμένα καλή δουλειά... εδώ λοιπόν, γίνεται άψογη. Δεν περίμενα να το πω, αλλά το «Belle», ίσως να είναι από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς και τις καλύτερες ταινίες εποχής που έχω δει γενικότερα… και έχω δει πολλές!

Η  Amma Asante στη σκηνοθεσία και η Misan Sagay στο σενάριο κάνουν φαινομενική δουλειά. Ξεκινώντας από την πρώτη, πρέπει να τονίσω το πόσο απίστευτα οργανωμένη είναι η ταινία. Υπάρχει μια φανταστική ροή και ισχυρή συνοχή, αφού είναι ευδιάκριτη η πορεία της ιστορίας από την αρχή στη μέση και από την μέση στο τέλος. Βέβαια αυτό δεν θα συνέβαινε χωρίς το σενάριο, είναι εκπληκτικό. Στην συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε για μια αριστουργηματική δουλειά στο άρτιο χτίσιμο των χαρακτήρων, καθώς αντανακλάται το φοβερό βάθος τους, οι εξαιρετικά ανθρώπινες πτυχές τους, οι ιδέες και όλες οι αγώνες, εσωτερικοί και εξωτερικοί, προσωπικοί και μη. Στις ταινίες εποχής, είναι πολύ σημαντικό ο θεατής να αισθάνεται, ότι βρίσκεται στην χρονική περίοδο που του προβάλλεται, κάτι που εδώ επιτυγχάνεται απόλυτα και χάρη στο σενάριο. Το διαλογικό κομμάτι είναι ανατριχιαστικά καλό, αφού εξαιτίας και του θέματος της ταινίας, οι διάλογοι είναι γεμάτοι με απίστευτες απόψεις, ιδέες και συναισθήματα, και όλα αυτά εκφράζονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, μεταφέροντάς σε στην βαθύτατα αριστοκρατική Αγγλία του 18^ου αιώνα.

Οι χαρακτήρες είναι ένας κι ένας, ενώ θεωρώ ιδιοφυές και υπέροχο το γεγονός ότι η πρωταγωνιστική φιγούρα είναι μεν αριστοκράτισσα, αλλά όχι με την κλασική έννοια (δεν εννοώ μόνο από άποψη επιδερμίδας). Βλέπουμε μια νεαρή κοπέλα που αντί να ενδιαφέρεται για το αν θα βρει σύζυγο και αν θα κάνει οικογένεια, ασχολείται με νομικά θέματα και άμεσα με τα ανθρώπινα δικαιώματα, με το καλό, το σωστό, το ηθικό... Αναζητά την ταυτότητα της, αλλά παράλληλα παραμένει αυθεντική και πιστή στον εαυτό της! Όντας φοβερά δυναμική και συνειδητοποιημένη, με χαροποιεί πραγματικά το ότι η ταινία αφιερώθηκε σ’αυτήν. Κλασικά πλέον φοβερός είναι ο Tom Wilkinson, ως πραγματικά δίκαιος και πρωτοποριακός θείος της Dido, εξάλλου εξετάζουμε τους χαρακτήρες λαμβάνοντας υπόψη τα δεδομένα της εποχής εκείνης. Πολύ όμορφα συμπληρώνουν με τις δευτεραγωνιστικές, αλλά εξίσου σημαντικές ερμηνείες τους η Penelope Wilton, ως τετραπέρατη θεία της, η Emily Watson ως συντηρητική αλλά παράλληλα δίκαιη και δυναμική κηδεμόνας της, η Sarah Gadon ως πιο αφελής αλλά γλυκύτατη ξαδέλφη, ενώ πολύ λίγο παίζει ο αγαπημένος Matthew Goode, ως αγαπητός και καλός πατέρας της Dido. Τελευταίος χαρακτήρας στον οποίο θα αναφερθώ είναι ο ιδεολόγος, δυναμικός, με πάθος για την δικαιοσύνη John Davinier (Sam Reid), ο οποίος κερδίζει τον ενδιαφέρον της ηρωίδας και αυτή κερδίζει το δικό του. Μάλιστα η on-screen σχέση τους είναι γεμάτη κλιμακωτή ένταση, ενώ ταιριάζουν απίστευτα, κάτι που οφείλεται στην εξαιρετική χημεία των δύο ηθοποιών Εν ολίγοις βλέπουμε πολλούς ενδιαφέροντες και πολυεπίπεδους χαρακτήρες να αλληλεπιδρούν με τρόπο υπέροχο, εγείροντας συνεχώς το ενδιαφέρον του κοινού.

Για το τέλος κράτησα τους πιο τεχνικούς τομείς. Ξεκινώντας από τον ήχο και φτάνοντας μέχρι και την φωτογραφία έχει γίνει άψογη δουλειά, πραγματικά χάνεσαι μέσα στις πανέμορφες εικόνες, στα τοπία και τα παλάτια με τους απέραντους κήπους. Εκπληκτικά είναι και τα κουστουμιά, τα σκηνικά και γενικότερα όλο το στήσιμο της παραγωγής. Όλα μοιάζουν σαν να είναι βγαλμένα από τον 18^ο αιώνα! Γι'αυτό και έχω μείνει έκπληκτη με την απουσία της συγκεκριμένης ταινίας από τον οσκαρικό αγώνα (τουλάχιστον στις τρεις προαναφερθείσες κατηγορίες!) Η τελευταία καθοριστική πινελιά αυθεντικότητας και γοήτρου είναι το soundtrack, το οποίο δημιουργεί την κατάλληλη ατμόσφαιρα και συναισθήματα, υπογραμμίζοντας αριστοτεχνικά τα σημαντικότερα μέρη της ταινίας.

απόδειξη των όσων είπα παραπάνω

η πραγματική Dido Elizabeth Belle

Συνοψίζοντας: Το «Belle» είναι μια άρτια ταινία, εξαιρετικά δουλεμένη σε όλα τα επίπεδα και τους τομείς. Σίγουρα αποτελεί μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις, καθώς επιτέλους μετά από καιρό, βλέπουμε μια πραγματικά καλή ταινία εποχής, που δεν βασίζεται μονάχα στα κοστούμια, τα σκηνικά και τα ανούσια ρομάντζα. Αν και είναι εξαιρετικά, αυτό που σου κερδίζει την προσοχή είναι η άψογη σκηνοθεσία (Amma Asante) και το υψηλού επιπέδου και εξαιρετικού περιεχομένου σενάριο (Misan Sagay). Πραγματευόμενη θέματα ισότητας και ελευθερίας, σίγουρα θα σου κεντρίσει το ενδιαφέρον και θα σου εγείρει διάφορους προβληματισμούς. Όλα αυτά υπογραμμίζονται με τις πολύ καλές ερμηνείες όλων των ηθοποιών και συγκεκριμένα την μετρημένη μεν, αλλά γεμάτη ένταση και συναίσθημα ερμηνεία της Gugu Mbatha-Raw (η οποία διεκδικεί B.A.F.T.A. Πρωτοεμφανιζόμενης). Μάλιστα για μένα η ταινία είναι άκρως σημαντική, καθώς δεν βλέπουμε συχνά γυναίκες σεναριογράφους και σκηνοθέτιδες, και μάλιστα να διαπρέπουν τόσο λαμπρά! Επειδή αν συνεχίσω θα περάσω σε φάση λατρείας, θέλω να ολοκληρώσω (επιτέλους) δηλώνοντας ερωτευμένη με το "Belle" και σίγουρα τo προτείνω. Γεμάτο ένταση και νόημα, νομίζω θα συγκινήσει, και όχι μόνο τους λάτρεις του είδους…

Πηνελόπη Χούνδρη




IMDb: http://www.imdb.com/title/tt2404181/?ref_=ttfc_fc_tt
Facebook: https://www.facebook.com/tainiodifis
To trailer του "Belle":

To υπέροχο soundtrack του "Belle", δια χειρός Rachel Portman: