Ναι, ήρθε επιτέλους η ώρα να σας
μιλήσω για την πιο πολυαναμενόμενη ταινία της χρονιάς, το «Birdman or the Unexpected Virtue of Ignorance». Ακούγεται από τον
Αύγουστο, ενώ την περασμένη εβδομάδα εξασφάλισε 9 υποψηφιότητες για όσκαρ.
Φυσικά δεν μπορούσα να μην πάω να την δω, ακόμη κι αν αγνοούσα σχεδόν παντελώς
το τι θέμα πραγματευόταν. Θεωρώ, ότι αυτή η άγνοια ήταν ιδανική, γι’αυτό και
δεν θα πω σχεδόν τίποτα για την υπόθεση. Ωστόσο θα δώσω δύο συμβουλές και θα
κάνω μια δήλωση… Πρώτον, μην δείτε trailer, ούτε να ψάξετε το θέμα και γενικά αποφύγετε την όποια
αναζήτηση πληροφοριών επί του περιεχομένου της ταινίας! Δεύτερον, μην πάτε
περιμένοντας κάτι συγκεκριμένο, μια κωμωδία ή ένα δράμα, καθώς η ταινία αποτελεί
ένα είδος από μόνη της. Και τέλος η δήλωση που υποσχέθηκα: Ίσως και να είναι η
καλύτερη ταινία που είχα την τύχη να δω και ορίζομαι δεν υπερβάλω! Το «Birdman» είναι Η απόλυτη
κινηματογραφική εμπειρία…
Ο Riggan (Michael Keaton), που έχει ταυτιστεί
ως Birdman, όπως και ο Michael Keaton ως
Batman, αποφασίζει να
ανεβάσει ένα θεατρικό έργο στο οποίο συμμετέχει η Lesley (Naomi Watts), ο διάσημος Mike (Edward Norton) και η Laura (Andrea Riseborough). Μάλιστα ο Riggan είναι
παράλληλα πρωταγωνιστής, σκηνοθέτης και σεναριογράφο. Κόρη και βοηθός του είναι
η Sam (Emma Stone), ενώ παραγωγός του
έργου, δικηγόρος και κολλητός του είναι ο Jake (Zach Galifianakis).
Και κάπου εδώ ολοκληρώνω την σύνοψη της υπόθεσης, για να είστε όσο το δυνατόν
πιο ανυποψίαστοι! Όπως ξέρετε τείνω προς την φραστική και συναισθηματική
υπερβολή, όταν εκφράζομαι περί ταινιών. Ωστόσο θέλω να υπογραμμίσω, ότι η
υπερβολή μου είναι πολύ φτωχή, για να περιγράψει τα συναισθήματα μου για αυτήν την
ταινία. Πρόκειται για ένα κινηματογραφικό διαμάντι πολλών καρατίων.
Πρόκειται για ένα αριστούργημα σε
κάθε επίπεδο, καθώς προσωπικά δεν βρήκα τίποτα που να μην λάτρεψα! Από την,
προφανώς, θεϊκά εμπνευσμένη σκηνοθεσία, μέχρι και το καλύτερο soundtrack που
έχω ακούσει ποτέ μου, τα πάντα είναι φαινομενικά! Ο Alejandro González Iñárritu
παραδίδει μαθήματα σκηνοθεσίας και κατά την άποψή μου εξασφαλίζει ένα χρυσό
αγαλματίδιο με το «καλημέρα σας» (Αρχίστε να μετράτε όσκαρ τώρα). Πραγματικά, η
σκηνοθεσία του είναι χρόνια μπροστά και θεωρώ, ότι θα πρέπει να αντιμετωπίζεται
ως αντικείμενο μελέτης για όσους ευελπιστούν να ασχοληθούν με τα επάγγελμα. Ο
υπεύθυνος της φωτογραφίας, Emmanuel Lubezki, προφανώς έχει πουλήσει την ψυχή
του στον διάβολο για να εξασφαλίσει αυτό το αποτέλεσμα (άλλο ένα όσκαρ)! Ολόκληρη
η ταινία είναι σαν μια δίωρη συνεχόμενη λήψη και φαίνεται σαν να έχει γυριστεί
μονάχα με μια κάμερα. Αυτή η τεχνική, πέρα από πρωτοποριακή, είναι και ο λόγος
που η ταινία έχει απόλυτη ροή και συνέχεια, αφού κυριολεκτικά δεν μπορείς να
πιστέψεις, ότι αυτό που παρακολουθείς γυρίστηκε σε σκηνές! Η μουσική επένδυση
θεωρώ ότι αποτελεί φαινόμενο. Προσωπικά (και έχω μάρτυρα) μου προκάλεσε
ταχυπαλμία. Σε κάνει κυριολεκτικά να νιώσεις βαθύτατα ό,τι παρακολουθείς, και
δεν εννοώ μόνο λύπη, χαρά κ.τ.λ., εννοώ να βιώσεις την ταινία σαν ένα νέο
συναίσθημα (και εδώ θέλω όσκαρ!). Αφού χαρακτηρίσω και το μοντάζ φοβερό, θέλω
να σας πληροφορήσω ότι τα γυρίσματα κράτησαν λιγότερο από έναν μήνα και μάλιστα
είχαν προβάρει τα πάντα τόσο καλά που το editing διήρκεσε λιγότερο από δύο εβδομάδες
(χρόνος ρεκόρ). 
Όσο για το σενάριο (Nicolás
Giacobone, Alexander Dinelaris,
Armando Bo), στο οποίο έχει βάλει το χέρι του ο σκηνοθέτης, πιστεύω πως είναι αναμφίβολα
ό,τι πιο πρωτότυπο, περίπλοκο και ευφυέστατο έχω δει. Οι διάλογοι είναι
εκπληκτικοί, όπως και οι χαρακτήρες, η πλοκή είναι ασύλληπτη και τελείως
απρόβλεπτη, ενώ ό,τι σου παρουσιάζεται κρίνεται απολύτως απαραίτητο για το
τελικό αποτέλεσμα. Πραγματεύεται με
τρόπο μοναδικό, ζητήματα για τον χώρο του θεάματος, την κριτική, τους ηθοποιούς
- αστέρες και γενικότερα την ανθρώπινη φύση, σε ανατριχιαστικό και πρωτοφανές
επίπεδο. Από την μια σκηνή στην άλλη ξαφνιάζεσαι και νιώθεις τόσο διαφορετικά
συναισθήματα, που νομίζεις πως παρακολουθείς διαφορικές ταινίες. Δεν νομίζω,
ότι υπάρχει άλλη ταινία που να συγκεντρώνει τέτοιο φάσμα συναισθημάτων.
Πραγματικά το όσκαρ για πρωτότυπο σενάριο είναι εξασφαλισμένο, όσο και η θέση
στην λίστα με τα καλύτερα κινηματογραφικά σενάρια που έχουν γραφτεί! Όσο για
τον ήχο, την παραγωγή, τα εφέ και όποιον άλλο τομέα επιλέξετε, το μόνο που θα
πω είναι ότι έγινε εξαιρετική δουλειά. Μου είναι δύσκολο να χωνέψω, ότι όντως
παρακολούθησα κάτι τόσο αψεγάδιαστο, πιστέψτε με. Έχει γίνει τέτοια δουλειά που
η ταινία καταλήγει ένα συμπαγές σύνολο, παρά το αποτέλεσμα της σύνθεσης των
μερών της…
Και φτάσαμε στις ερμηνείες. Πριν
αναφερθώ στον καθένα ξεχωριστά θα πω, ότι πρόκειται για τις καλύτερες ερμηνείες
που έχουμε δει από τον Michael Keaton, τον Edward Norton και την Emma Stone! Πολύ καλή ήταν η Naomi Watts, ωστόσο ξαφνιάστηκα με
το ερμηνευτικό επίπεδο του Zack Galifianakis
(ο οποίος έκανε και τα λιγότερα λάθη κατά την διάρκεια των γυρισμάτων). Επόμενη
στην λίστα (τους πάω με αύξουσα σειρά) είναι η Emma Stone, η οποία ξεδιπλώνει τις
μεγάλες ερμηνευτικές της δυνατότητες και ειλικρινά ξαφνιάζει με την αρκετά καλή
ερμηνεία, και τον ανατριχιαστικό μονόλογό της. Προχωράμε στον φανταστικό Norton, ο οποίος φαίνεται να
έχει αναλύσει και κατανοήσει σε φοβερό βάθος τον άκρως περίπλοκο χαρακτήρα του
και για μια ακόμη φορά ανεβάζει τον πήχη. Αν και είχε υποστηρικτικό ρόλο, η
παρουσία του ήταν καθοριστική για την ταινία και σίγουρα με την ερμηνεία αυτή
περνάει σε πολύ ανώτερο επίπεδο. Last but not least, έχουμε τον αποστομωτικό και καθηλωτικό Michael Keaton. Η οσκαρική του
βράβευση είναι δεδομένη και αυτό γιατί δίνει μια από τις καλύτερες και
δυσκολότερες ερμηνείες που έχω δει. Εκφράζει ένα τρομακτικά μεγάλο φάσμα
αντικρουόμενων συναισθημάτων και παρόλ’ αυτά καταφέρνει να παραδώσει μια απρόσμενα
και εντυπωσιακά ολοκληρωμένη ερμηνεία. Τα λόγια μου, όσο υπερβολικά κι αν
φαίνονται, δεν φτάνουν για να εκφράσουν πλήρως το ερμηνευτικό του επίπεδο και
γι’αυτό δεν θα επιχειρήσω καν να το περιγράψω. Απλώς σας λέω, ότι αν δεν δείτε αυτήν
την ταινία, να ξέρετε, χάνετε πολλά!
Συνοψίζοντας: το «Birdman or the Unexpected Virtue of Ignorance» αποτελεί ένα
πανέξυπνο συναισθηματικό πανδαιμόνιο. Ένα κράμα κωμωδίας, σάτιρας, τραγωδίας,
παρωδίας και δράματος, με ιδιαίτερες ισορροπίες και πολύ βαθιά νοήματα. Η
πρωτοποριακή, μοναδική και ιδιοφυής σκηνοθεσία (Alejandro González Iñárritu) σε
συνδυασμό με το ομοίως χαρακτηριζόμενο σενάριο, την φωτογραφία και την μουσική–φαινόμενο
είναι κάποιοι μόνο από τους παράγοντες που καθιστούν την ταινία πραγματικό
διαμάντι! Οι καθηλωτικές ερμηνείες, αλλά και ο τρόπος που συμπλέκονται, προσεγγίζονται και αποκαλύπτονται τόσο πολλά νοήματα, μηνύματα και αλήθειες, θα σας κόψουν την
ανάσα. Ένα γρήγορο, πυκνό, πανέμορφο, γενναίο, βαθύτατα αληθινό και άκρως
μοναδικό, απόλυτα οργανωμένο, χάος που αποτελεί κυριολεκτικά έναν θησαυρό. Αν
δεν σαρώσει στα όσκαρ θα είναι μια πρωτοφανής αδικία (υπάρχει βέβαια και το whiplash το οποίο ακόμα δεν έχω δει)!
Να το θυμάστε αυτή η ταινία θα αφήσει ιστορία και θεωρώ, ότι θα πρέπει να μελετάται
από όποιον ευελπιστεί να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο. Πραγματικά εύχομαι να
την εκτιμήσετε όσο εγώ, γι’αυτό πηγαίνετε να την δείτε το συντομότερο δυνατόν!
Πηνελόπη Χούνδρη
Facebook: https://www.facebook.com/tainiodifis
To trailer του "Birdman or the Unexpected Virtue of Ignorance":
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου