Για να είμαι απολύτως ειλικρινής
δεν πήγα να δω αυτήν την ταινία γιατί είχε λάβει μέρος σε φεστιβάλ (Διεθνές Φεστιβάλ Βερολίνου 2014 και Διεθνές
Φεστιβάλ Αθηνών 2014), ούτε αποκλειστικά επειδή μου άρεσε η υπόθεση. Ο βασικός
λόγος που πήγα να την παρακολουθήσω ήταν ο πρωταγωνιστής της, ο ανερχόμενος Jack
O'Connell (αν και έχει σχεδόν ενταχθεί στην χωρία των ηθοποιών της γενιάς του
που ξεχωρίζουν). Οι περισσότεροι ίσως να τον αναγνωρίζουν από την Αγγλική σειρά
«Skins» που έπαιζε τον James Cook. Ήδη από τότε
καταλάβαινε κανείς πως το παιδί πέρα από γοητεία έχει και ιδιαίτερο ταλέντο. Ειδικά
αφού διάβασα ότι έχει και ως είδωλα του τον Garry Oldman και τον Tom Hardy (αγαπημένοι και οι δύο) λέω, όπα εδώ είμαστε!
Όπως προανέφερα μπορεί η
παρουσία του O’Connell να ήταν ο βασικός λόγος που πείστηκα να πάω
να δω το «΄71», αλλά με ενδιέφερε και η υπόθεση της ταινίας. Ένας Βρετανός στρατιώτης που
αναγκάζεται να αποχωριστεί από την ομάδα του, και προσπαθεί να επιβιώσει στους δρόμους
του Μπέλφαστ, κατά την περίοδο που η Ιρλανδία βρισκόταν σε επαναστατική φάση,
είναι μια αρκετά ενδιαφέρουσα υπόθεση. Εξάλλου καμιά φορά το απλό είναι όντως
το καλύτερο. Δεν συμφωνείτε;
Αυτό ακριβώς αποδεικνύει η
συγκεκριμένη ταινία. Μακριά από τα χολιγουντιανά δεδομένα, τις μεγάλες
παραγωγές και τα επιβλητικά soundtrack,
καταλαβαίνεις γιατί είναι τόσο δυνατός ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος. Ο
σκηνοθέτης (Yann Demange) δεν επιδιώκει τα τέλεια πλάνα, με την απόλυτη συμμετρία
και ο λόγος είναι ότι έτσι μπορεί να σε εισάγει καλύτερα στην ατμόσφαιρα της ταινίας.
Βλέπεις τον πρωταγωνιστή να τρέχει και να σέρνεται και έχεις την αίσθηση, ότι
τρέχεις και σέρνεσαι μαζί του. Μπορεί το γεγονός ότι η κάμερα δεν είναι σταθερή
αλλά κουνιέται, να ενοχλεί και να κουράζει κάποιους, ωστόσο λειτουργεί ως παράγοντας
ρεαλιστικής σκοπιάς. Ένας ακόμη τέτοιος παράγοντας είναι τα πολύ κοντινά πλάνα
που κάνει ο σκηνοθέτης, τα οποία σου δίνουν την αίσθηση ότι σε «εισάγουν» στην ιστορία
που παρακολουθείς. Παράλληλα η σχεδόν αποκλειστική έλλειψη μουσικής ενισχύει την βαρύτητα και σοβαρότητα του περιεχομένου της ταινίας.
Όπως είναι κατανοητό δεν υπάρχει
πολύς διάλογος στην ταινία (αφού είναι μόνος του ο άνθρωπος!) και μάλιστα μπορείς να παρακολουθήσεις ολόκληρες σκηνές
χωρίς να μιλά κάποιος. Παρ’ όλ’ αυτά δεν βαριέσαι. Δεν λέω ότι περνάμε σε
επίπεδα Terrence Malick (Tree of Life, όπου ο συνολικός χρόνος ομιλίας των ηθοποιών είναι 3 λεπτά!),
απλώς λέω ότι η συγκεκριμένη ταινία δεν χρησιμοποιεί τον διάλογο για να
εξηγήσει στον θεατή τι ακριβώς συμβαίνει, παρά αρκείται στην δράση των ηρώων
και την ευφυΐα του κοινού (respect!).
Εν ολίγοις δεν αντιμετωπίζει τους θεατές λες και είναι ένα μάτσο πεντάχρονα που
χρειάζονται κάποιον να τους εξηγεί τι βλέπουν. Και πράγματι αυτό είναι ένα πολύ
αξιόλογο στοιχείο. Ένα ακόμη αξιοσέβαστο στοιχείο είναι το γεγονός, ότι κατά την
διάρκεια της ταινίας κυριολεκτικά καρδιοχτυπάς από την αγωνία. Ιδρώνουν τα
χέρια σου, ξεφυσάς, κλωτσάς (κατά λάθος) λίγο και τον μπροστινό σου, βρίζεις και αρχίζεις να επικαλείσαι
τα θεία.
Πέρα από τον πρωταγωνιστικό ήρωα
(ουσιαστικά όλη η ταινία είναι η περιπέτεια του στρατιώτη Gary Hook) ξεχώρισα τον χαρακτήρα του
μικρού αγοριού που πραγματικά εκτόνωνε λιγάκι την φορτισμένη ατμόσφαιρα (μην φανταστείτε
βέβαια τρελά πράγματα, είπαμε είναι «βαριά» ταινία). Όσο για τον O’Connell οφείλω
να πω ότι όντως φαίνεται ότι έχει επηρεαστεί από τον Tom Hadry. Ωστόσο πρέπει να
παραδεχτώ ότι εδώ δίνει μια πολύ μετρημένη, καλή και δυνατή ερμηνεία, πράγμα
εντυπωσιακό, αν σκεφτεί κανείς πόσο λίγο μιλάει. Είναι πραγματικά υπέροχο να
βλέπεις την διαδικασία εξέλιξης ενός ηθοποιού και ακριβώς αυτό βλέπουμε στην
συγκεκριμένη περίπτωση, όπου η όλη «εξέλιξη» κρύβεται στο βλέμμα του.
Ένα από τα βασικότερα στοιχεία
μιας ταινίας που αφηγείται ιστορικά ή ψευδοϊστορικά γεγονότα, είναι να σε
μεταφέρει στην εποχή και στο κλίμα της περιόδου που περιγράφει. Προσωπικά δεν
ξέρω πολλά για την κατάσταση που επικρατούσε στην Ιρλανδία τότε. Ωστόσο μιλώντας
με μεγαλύτερούς μου κατάλαβα ότι η ταινία το πετυχαίνει αυτό σε πολύ μεγάλο
βαθμό. Λίγο η τοποθεσία και τα σκηνικά, λίγο η κιτρινωπή χροιά στην εικόνα της, σε
μεταφέρουν σε αυτήν την δύσκολη και σκοτεινή περίοδο για την Ιρλανδία, όπου ουσιαστικά
ο λαός είχε διχαστεί.
Συνοψίζοντας: το «΄71» είναι μια καλή ταινία δράσης και
αγωνίας. Ένα χαρακτηριστικότατο παράδειγμα του τι μπορείς να κάνει κανείς με τους
κατάλληλους συντελεστές. Με μια πολύ καλή πρωταγωνιστική ερμηνεία και πλοκή που
ρέει, θα σου δημιουργήσει ένταση και θα σε κρατήσει σε αγωνία! Την συνιστώ ανεπιφύλαχτα σε όσους δεν έχουν
θέμα με την απουσία διαλόγου, και γενικότερα σε όσους ψάχνουν να δουν μια καλή
ταινία.
Πηνελόπη Χούνδρη
Facebook: https://www.facebook.com/tainiodifis
To trailer του "'71":
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου