La French (2014)

Είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον να πηγαίνεις σινεμά με άτομα που έχουν φαινομενικά διαφορετικό γούστο! Από την μια υπάρχει το άτομο με οποίο συμφωνείς στα πάντα, ας την πούμε Κατερίνα, από την άλλη έχεις την ορκισμένη λάτρη του ποιοτικού σινεμά, ας την πούμε Ελένη και τέλος έχεις αυτόν που γουστάρει περιπέτεια και δράση, ένα από τα αγαπημένα μου είδη, την Αθηνά.  Αυτή την φορά επέλεξε την ταινία η ορκισμένη ποιοτικού και γι’αυτό πήγαμε να δούμε το «La French», που βασίζεται στην ίδια ιστορία με το «Τhe French Connection», την εμβληματική ταινία που απέσπασε και 5 όσκαρ το 1971. Πήρα λοιπόν, την παρέα μου και με συγκρατημένο ενθουσιασμό κάθισα να παρακολουθήσω μια ταινία με άκρως ενδιαφέρον θέμα, βασισμένη μάλιστα σε πραγματικά γεγονότα!

1975: Ο Pierre Michel (Jean Dujardin), ένας νέος ανακριτής από το Metz μετακομίζει στην Μασσαλία μαζί με τα παιδιά και την γυναίκα του, την Jacqueline (Céline Sallette), αφού προάγεται σε δικαστή οργανωμένου εγκλήματος. Αφοσιωμένος στον πόλεμο εναντίον των ναρκωτικών αποφασίζει να αναλάβει την υπόθεση που αφορά την εγκληματική οργάνωση La French. Αυτή κάνει εξαγωγή τεράστιων ποσoτήτων ηρωίνης σε ολόκληρο τον κόσμο. Αυτός, αγνοώντας τις συμβουλές και τις υποδείξεις συνεργατών, αστυνομικών και δικαστικών συνεχίζει να αντιμάχεται και να πιέζει μόνος του τον Gaëtan «Tany» Zampa (Gilles Lellouche). Ο τελευταίος είναι ο αρχηγός της οργάνωσης αυτής, και μεταξύ άλλων μια εμβληματική μορφή. Όλοι τον γνωρίζουν, όλοι ξέρουν ότι είναι βαρόνος των ναρκωτικών, παρολ’αυτά δεν υπάρχει το παραμικρό στοιχείο που να μαρτυρά την οποιαδήποτε εγκληματική του δραστηριότητα. Έχοντας εξαγοράσει τους πάντες, δυσκολεύει το έργο του επίμονου και ηθικού Pierre Michel. Ωστόσο αυτός κινεί γη και ουρανού για να καταφέρει έστω να κλονίσει το απόλυτα οργανωμένο εμπόριο του. Όταν λοιπόν σταδιακά αρχίζει να τον πλησιάζει, ο Zampa συνειδητοποιεί πως για να εξασφαλίσει το επιθυμητό αποτέλεσμα θα χρειαστεί να αλλάξει τις μεθόδους του. Ξεκινά λοιπόν μια περίπλοκη καταδίωξη, χάρη στην οποία έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την ανάπτυξη δύο εξαιρετικά ενδιαφέροντων χαρακτήρων.

O Cédric Jimenez, υπογράφει τη γαλλική εκδοχή της ιστορίας της La French Connection. Αυτό που λατρεύω με στον γαλλικό και γενικότερα μη χολιογουντιανό κινηματογράφο είναι η ποιότητά του και ο ρυθμός του. Οι ιστορίες και οι χαρακτήρες μοιάζουν αληθινοί. Η φωτογραφία και η μουσική, όταν υπάρχει, αναδεικνύουν πανέμορφα τις καταστάσεις που παρακολουθούμε και γενικότερα καταλαβαίνεις , ότι η όλη προσέγγιση είναι διαφορετική. Σκοπός δεν είναι να παρουσιαστούν απόλυτες καταστάσεις, αλλά ηθικά διλήμματα και προβληματισμοί. Δεν ενδιαφέρονται για το αν οι πρωταγωνιστές είναι κούκλοι και κούκλες. Δεν τους παρουσιάζουν τέλειους, γιατί όπως έχω ξαναπεί εδώ ενδιαφέρει το είναι και όχι το φαίνεσθε. Ακόμα και μια απλά καλή ταινία όπως αυτή εδώ, είναι κλάσεις ανώτερη από πολύ καλές blockbuster και τέτοιου είδος ταινίες. Πραγματικά είναι αναζωογονητικό να παρακολουθείς κάτι που να απαιτεί και λίγη σκέψη. Κάθε φορά που πηγαίνω σε τέτοιου είδους ταινίες αισθάνομαι λες και ωριμάζω λιγάκι παραπάνω, και φυσικά αυτές οι κινηματογραφικές εμπειρίες με επηρεάζουν σε πολύ βαθύτερο επίπεδο. Ωστόσο μην παρερμηνεύσετε την παραπάνω δήλωση και θεωρήσετε, ότι κάτι τέτοιο ισχύει για όλες τις ταινίες αυτής της κατηγορίας, ή ότι ισχύει σε απόλυτο βαθμό γι’αυτήν εδώ. Απλώς δηλώνω ότι ακόμα και οι μέτριες εμπορικές μη χολιγουντιανές ταινίες είναι κλάσεις ανώτερες.

Αρκετά με την φλυαρία, περνώ στο ψητό! Η σκηνοθεσία καλή, βέβαια θα ήθελα να ήταν κανένα μισάωρο πιο μικρή, για να επιτευχθεί μια πιο ισχυρή συνοχή. Αυτό το λέω, γιατί σε ορισμένα σημεία λόγω του χαμηλού ρυθμού δυσκολευόσουν να παρακολουθήσεις και σ’αυτό συνέβαλε και το γεγονός, ότι τα γεγονότα, ναι μεν παρουσιάζονταν με μια λογική ροή, αλλά παρουσιάζονταν από την οπτική γωνία και του καλού και του κακού, οπότε υπήρχε γενικότερα μια κάποια σύγχυση. Προσωπικά αυτό το λιγότερο προσεγμένο μοντάζ και αυτού του είδους η παρουσίαση ούτε με ενοχλεί, ούτε με ξετρελαίνει κιόλας. Στην ποιοτικού, βέβαια, αρέσει αυτή η λίγο πιο αφηρημένη ροή. Ωστόσο, θαύμασα πραγματικά την φωτογραφία, η οποία παρουσίαζε πανέμορφα την υπέροχη Μασσαλία. Μάλιστα ορισμένες σκηνές  σε αποσβόλωναν.

Βέβαια αυτό που άρεσε σε όλες μας ήταν το σενάριο και πιο συγκεκριμένα η προσέγγισή του. Θα δείτε, ότι δεν πρόκειται εξ ολοκλήρου για μια περιπέτεια, μια ταινία δράσης ή ένα δράμα. Είναι ένα συνονθύλευμα όλων αυτών… Επιπλέον δεν παρουσιάζεται ο ένας ως καλός και άλλος ως κακός χαρακτήρας. Αντιθέτως βλέπουμε δύο οικογενειάρχες με θετικά και αρνητικά χαρακτηριστικά, που ο καθένας, έχοντας κάνει τις επιλογές του πορεύεται αναλόγως στην ζωή. Βλέπουμε, δηλαδή, και τις δύο πλευρές του νομίσματος, γι’αυτό εξάλλου και εγείρονται διάφοροι ηθικοί προβληματισμοί. Γενικότερα μ’αρέσει και το όλο στήσιμο των χαρακτήρων, που όπως είπα παραπέμπουν σε πραγματικούς ανθρώπους, με βάθος, συναισθήματα και ουσία… όχι φτιαχτούς ήρωες. Το τελευταίο τεχνικό στοιχείο στο οποίο θα αναφερθώ είναι η φοβερή μουσική επένδυση, η οποία σε συνδυασμό με τα πολύ καλά κοστούμια και τα σκηνικά, σε προσγειώνει κατευθείαν στην ατμόσφαιρα και το κλίμα της δεκαετίας του 70! Ήταν πραγματικά λες και γυρίστηκε τότε… Γενικότερα η αποτύπωση της εποχής εκείνης ήταν ιδανική.

Το θετικότερο, βέβαια, στοιχείο της ταινίας είναι οι ερμηνείες των ηθοποιών και η απίστευτη χημεία που έχουν μεταξύ τους. Πραγματικά οι δύο πρωταγωνιστές και η Céline Sallette είναι πολύ καλοί. Ο Jean Dujardin είναι ο «καλός» της υπόθεσης, ο ευφυής και επίμονος ανταποκριτής. Ήδη από την πρώτη σκηνή αποκαλύπτεται, ότι δεν είναι άνθρωπος που βλέπει τα πράγματα είτε άσπρα είτε μαύρα, ωστόσο όταν θέτει έναν στόχο θα κάνει τα πάντα για να τον πετύχει. Θεωρώ πως η ερμηνεία του διακρίνεται από μια υπόγεια ένταση που φανερώνεται ξεκάθαρα στο βλέμμα του. Γενικότερα θεωρώ πως ήταν εξαιρετική επιλογή για τον ρόλο του ηθικού και αδιάφθορου ανακριτή. Η Céline Sallette, που υποδύεται την γυναίκα του, πιστεύω πως κάνει εξαιρετική δουλειά. Είναι μια δυναμική, φυσική γυναίκα, που στέκεται περήφανα και ισάξια στο πλευρό του άντρα της. Ειδικά σε μια σκηνή θα σας κάνει να ανατριχιάσετε και θα σοκαριστείτε. Προσωπικά έμεινα ενεά! Άφησα τον Gilles Lellouche τελευταίο, για να κλείσουμε όμορφα την ενότητα... Ο «κακός» της υπόθεσης, είναι ένας αγαπητός σύζυγος και πατέρας, αλλά πολύ σκληρός και έξυπνος εγκληματίας. Τρομακτικά ήρεμος και ασυνήθιστα δίκαιος και λογικός, σε πείθει για την εγκληματική του φύση, χωρίς υπερβολές, βασιζόμενος στο βλέμμα του και αξιοποιώντας τις σιωπές, προσδίδοντας έτσι φοβερή ένταση στον χαρακτήρα του. Γενικότερη δίνει μια ερμηνεία δυνατή, αλλά μετρημένη θυμίζοντας μας τις υποκριτικές του δυνατότητες. Φαίνεται, μάλιστα, το επίπεδο και οι δυνατότητες αυτών των δύο ηθοποιών, από το γεγονός, ότι κάλλιστα θα μπορούσα να φανταστώ τον ένα στον ρόλο του άλλου!

Συνοψίζοντας: το "La French" είναι σε γενικές γραμμές μια καλή ταινία, η οποία συνδυάζει με πολύ ωραίο τρόπο στοιχεία δράσης, περιπέτειας και δράματος. Προσφέρει ένταση, συγκίνηση και μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση δύο πολύ ωραίων χαρακτήρων. Δεν εμβαθύνει φοβερά πολύ, ούτε όμως μένει και στην επιφάνεια.. Αυτό οφείλεται το σενάριο, που εξασφαλίζει την ισορροπία μεταξύ των προαναφερθέντων στοιχείων, ενώ παράλληλα χτίζει τους βασικούς χαρακτήρες, εγείροντας ορισμένους ηθικούς προβληματισμούς. Σε γενικές γραμμές μου άρεσε πολύ αυτό το κομμάτι και η όλη προσέγγιση της ταινίας, ενώ θεωρώ ότι η μουσική επένδυση, τα κοστούμια και τα σκηνικά, όχι μόνο είναι εξαιρετικά, αλλά και άκρως ρεαλιστικά, παραπέμποντας ξεκάθαρα σ'εκείνη την εποχή. Η σκηνοθεσία δεν με ξετρέλανε, ενώ αυτή η λίγο αφαιρετική εξέλιξη των γεγονότων πότε μ'άρεσε, καθώς προσέδιδε έναν νοσταλγικό τόνο, ωστόσο μερικές φορές με κούραζε. Αυτό που λάτρεψα ήταν η φωτογραφία και οι ερμηνείες. Ο Jean Dujardin με τον φίλο του τον Gilles Lelouche είναι εξαιρετικοί, ενώ πολύ καλή είναι και η Céline Sallette. Προσωπικά λατρεύω αυτού του είδους τις ταινίες και γενικότερα αυτήν την πιο ευρωπαϊκή κινηματογραφική ματιά. Πρόκειται για μια άκρως φιλόδοξη και φιλότιμη προσπάθεια που έχει κάποιες εξαιρετικές στιγμές αλλά και κάποιες σαφέστατα κατώτερες. Μετά από σκέψη κατέληξα, ότι η ταινία είναι μεν καλή, ωστόσο κουράζει λόγω διάρκειας. Παρ'όλα αυτά την συνιστώ, γιατί μ'άρεσε γενικότερα, και νομίζω, ότι δίνει την ευκαιρία να δείτε μια πιο εκλεπτυσμένη περιπέτεια δράσης, σε αντίθεση με τις μπούρδες που μας πλασάρει τελευταία το Hollywood!




Πηνελόπη Χούνδρη




IMDb: http://www.imdb.com/title/tt2935564/?ref_=fn_al_tt_1
Facebook: http://www.facebook.com/tainiodifis
To trailer του "La French":