The Riot Club (2014)

Μια ακόμη ταινία βασισμένη σε βιβλίο, στην συγκεκριμένη περίπτωση το «Posh».  Θυμάμαι, ότι όταν είχε κυκλοφορήσει στις κινηματογραφικές αίθουσες ήθελα πολύ να πάω να το δω, κυρίως λόγω των πρωταγωνιστών, εκ των οποίων τρεις είναι μεγάλη αδυναμία. Κλασικά δεν πρόλαβα, αλλά κατάφερα να το παρακολουθήσω τις προάλλες και συνειδητοποίησα αυτό που ήδη ήξερα! Οι τρεις λόγοι που θα μου άρεσε η ταινία ήταν ο Sam Claflin, ο Max Irons και ο Sam Reid.

Βρισκόμαστε στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, όπου μαζεύεται η αφρόκρεμα της ελίτ, για να σπουδάσουν, αλλά κυρίως για να έρθουν σε επαφή οι μελλοντικοί πρόεδροι εταιριών, πολιτικοί και επιχειρηματίες. Βεβαίως, τι θα ήταν το καλύτερο πανεπιστήμιο στον κόσμο χωρίς τις εξωφρενικές κλίκες του. Μια από αυτές, είναι το «The Riot Club», ή όπως το μετέφρασαν οι δικοί μας «Η Λέσχη της Κομψής Αλητείας» και πρόκειται ακριβώς γι’αυτό! Παρακολουθούμε την πορεία του Alistair Ryle (Sam Claflin) και του Miles Richards (Max Irons), και οι δύο μέλη εξεχόντων αγγλικών οικογενειών, άψογοι υποψήφιοι για την λέσχη, ειδικά τώρα που χρειάζεται δύο νέα μέλη. Ο Harry Villiers (Douglas Booth), ο Dimitri Mitropoulos (Ben Schnetzer), ο Guy Bellingfield (Matthew Beard), ο Toby Maitland (Olly Alexander), ο James Leighton-Masters (Freddie Fox) και ο Hugo Fraser-Tyrwhitt (Sam Reid), αφού βάζουν τους νεοσύλλεκτους να περάσουν από διάφορες αηδιαστικές και εξωφρενικές δοκιμασίες, τους υποδέχονται στην ομάδα τους. Γενικότερα παρακολουθούμε το πώς ζουν τα παιδιά αυτά, που έχουν μεγαλώσει με την νοοτροπία ότι όλα αγοράζονται, ότι επειδή είναι πλούσιοι είναι και ανώτεροι, επομένως όλοι οι άλλοι είναι απλά πιόνια στο παιχνίδι που αυτοί και άλλοι σαν κι αυτούς φτιάχνουν τους κανόνες. Μετά την μύησή τους στη λέσχη, σειρά έχει ένα μεγάλο δείπνο, το οποίο καταλήγει πολύ διαφορετικά απ’ότι σκόπευαν.

Από άποψη σκηνοθεσίας, φωτογραφίας κ.τ.λ. έγινε αρκετά καλή δουλειά. Αλήθεια περίμενα κάτι πιο ασυντόνιστο! Υπάρχει συνοχή, συνέχεια και σου χτίζουν και τους χαρακτήρες αρκετά καλά. Ειδικά ο χαρακτήρας του Sam Claflin, θεωρώ, ότι ήταν ο καλύτερος όλων, από άποψη αυθεντικότητας γιατί ήταν (όπως λέει μια φίλη μου) σκατόψυχος! Γενικά όλοι οι χαρακτήρες, όπως είπα και πριν, παρουσιάζονται ως κακομαθημένα πλούσιο κωλόπαιδα, χωρίς όρια, αναστολές, συνείδηση και αίσθηση του πως πραγματικά λειτουργεί η κοινωνία. Η μαμά και ο μπαμπάς είναι πάντα εκεί για να τους ξελασπώσουν σε περίπτωση που βρεθούν σε μπελάδες, και όταν λέω μπελάδες εννοώ εγκληματικές κατηγορίες κ.τ.λ. Όλα τους προσφέρονται στο πιάτο και φυσικά στο πανεπιστήμιο πάνε για να μπουν στις κατάλληλες κλίκες, όχι για να σπουδάσουν... 

Χαρακτηριστικότατο παράδειγμα όλων αυτών είναι ο Alistair Ryle (Sam Claflin). Όπως και οι άλλοι είναι από τζάκι, αυτός όμως αποτελεί legacy της συγκεκριμένης λέσχης, αφού ο μεγαλύτερος αδερφός του είχε υπάρξει πρόεδρος της στο παρελθόν. Απόλυτα στοχευμένος και εξαιρετικά αλαζονικός, θεωρεί ότι όλοι είναι κατώτεροι του και μάλιστα ότι οι φτωχοί άνθρωποι δεν έχουν λόγο ύπαρξης στην κοινωνία των ισχυρών και πλουσίων. Θεωρεί ότι όλα και όλοι αγοράζονται, καθώς επίσης κι ότι έχει το δικαίωμα να πράξει όπως θέλει χωρίς καμία απολυτός συνέπεια! Πραγματικά ο πιο σάπιος χαρακτήρας της ταινίας. Και οι υπόλοιποι βέβαια είναι πάνω κάτω της ίδιας λογικής, και μάλιστα αυτό αντικατοπτρίζεται στην συμπεριφορά και στην όλη παρουσία τους. Σε γενικές γραμμές όλοι τους παίζουν πολύ καλά. Ωστόσο αυτοί που ξεχωρίζουν κατά την άποψή μου είναι ο Max Irons, ο Sam Reid και κυρίως ο Sam Claflin. Θεωρώ, ότι αυτή εδώ είναι η καλύτερη ερμηνεία που έχουμε δει από τον τελευταίο, γεμάτη ένταση, η οποία όταν ξεσπάει αποκαλύπτει ακόμη περισσότερο το προφίλ που προηγουμένως ανέφερα.Το αξιοθαύμαστο είναι ότι όλοι τους έχουν φοβερή χημεία μεταξύ τους και αυτό είναι που καθιστά την συγκεκριμένη, κάπως θεατρική, ταινία ενδιαφέρουσα. 

Συνοψίζοντας:  το «The Riot Club» είναι ένα αρκετά καλό έργο με ιδιαίτερα δυνατό μήνυμα, που σε προσγειώνει κάπως σκληρά στην πραγματικότητα. Όσο για το περιεχόμενο, είναι ακριβώς αυτό που γράφει η αφίσα, η ιστορία σιχαμερών, κακομαθημένων, σάπιων πλουσιόπαιδων. Με αρκετά καλή για τα δεδομένα του είδους της ταινίας σκηνοθεσία και σενάριο βασισμένο στο βιβλίο «Posh», στο μεγαλύτερο μέρος της μοιάζει με θεατρικό έργο. Βασίζεται ιδιαίτερα στο διαλογικό κομμάτι, το οποίο κατά την άποψή μου λειτουργεί σαν υπενθύμιση του τρόπου λειτουργίας της κοινωνίας και του λόγου που αυτή δυσλειτουργεί. Βέβαια αυτό δεν θα λειτουργούσε χωρίς την πολύ καλή χημεία των ηθοποιών. Ερμηνευτικά καλός είναι ο Max Irons (λιγότερο ψάρι εδώ), πολύ καλός ο  Sam Reid, ωστόσο εξαιρετικός για το δεδομένα του είναι ο  Sam Claflin. Γενικά, μην φανταστείτε τίποτα τρελό, πρόκειται για μια ξεκάθαρα αγγλικού στιλ ταινία (αν έχετε δει skins θα καταλάβετε τι εννοώ) με ένα  ωραίο, ομολογώ, μήνυμα. Δεν θα σας στιγματίσει, ωστόσο είναι ευχάριστη και έχει και ωραίες παρουσίες! 

Πηνελόπη Χούνδρη




IMDb: http://www.imdb.com/title/tt2717860/?ref_=ttmd_md_nm
Facebook: https://www.facebook.com/tainiodifis
To trailer του "The Riot Club":