Είδα τυχαία μια φωτογραφία δύο εκ
των πρωταγωνιστών της ταινίας «The Breakfast Club»
και αμέσως, δεν ξέρω γιατί, ένιωσα την επιθυμία να την δω. Γενικότερα λατρεύω
τις ταινίες της δεκαετίας του ’80 και ακόμη περισσότερο της μη ξενέρωτες
ρομαντικές κωμωδίες, οι οποίες μου έχουν λείψει, ειδικά αφού οι περισσότερες
ρομαντικές που κυκλοφορούν πια είναι σε
σενάριο του Nicholas
Sparks. Έχοντας ακούσει εξαίρετα λόγια και αντιμετωπίσει την απογοήτευση μιας
φίλης μου για το γεγονός ότι δεν την έχω ακόμα παρακολουθήσει, αποφάσισα να την
δω. Έχετε νιώσει ποτέ αυτό το απροσδόκητο συναίσθημα έρωτα απέναντι σε μια
ταινία, που φαινομενικά ίσως και να μην το αξίζει; Αυτό ακριβώς το συναίσθημα
ένιωσα, όταν τελείωσε η ταινία!
Η ιστορία είναι η εξής: το Σάββατο
24 Μαρτίου του 1984, πέντε μαθητές από το ίδιο λύκειο, που ο καθένας εκπροσωπεί
και διαφορετικά στερεότυπα, βρίσκονται μαζί στην αίθουσα που θα περάσουν, ως
τιμωρία, τις 9 επόμενες ώρες, μέχρι τις τέσσερις το μεσημέρι. Οι πέντε αυτοί
είναι ο αθλητής πάλης Andrew Clark
(Emilio Estevez),
ο πανέξυπνος και υποδειγματικός μαθητής Brian Johnson (Anthony Michael Hall),
το δημοφιλές πλουσιοκόριτσο Claire Standish
(Molly
Ringwald), η
άκρως περίεργη και περιθωριακή Allison Reynolds
(Ally Sheedy) και τέλος ο μεταλάς,
αλήτης και επαναστάτης John Bender
(Judd Nelson). Ενώ αρχικά ο ένας
δεν μπορεί να αντέξει την ιδέα να μείνει στον ίδιο χώρο με τους άλλους για
τόσες ώρες, σταδιακά αυτή η εννιάωρη τιμωρία αρχίζει να μεταμορφώνεται σε μια
από τις ωραιότερες και σημαντικότερες εμπειρίες της ζωής τους
Όπως βλέπετε το σενάριο δεν έχει
κάτι το φαντασμαγορικό και εξωπραγματικό, ωστόσο ίσως και να είναι από τις πιο
ενδιαφέρουσες ιδέες που έχω δει. Και ας μην λησμονούμε ότι η ταινία έχει ως
πλαίσιο το λύκειο και επομένως θα ήταν αναμενόμενο να βλέπαμε ένα ακόμη χαζό
εργάκι που αφορά το δράμα της εφηβείας. Ευτυχώς καμία σχέση με αυτό, βέβαια
μιλάμε και για την εποχή που πρωτοεμφανίζονται αυτού του είδους οι ταινίες.
Όπως και να’χει το σενάριο της ταινίας φαίνεται, ότι είναι δουλεμένο. Το ίδιο
ισχύει και για τους χαρακτήρες, καθώς κανένας τους δεν λειτουργεί ως
συμπληρωματικός και δεν επισκιάζει κανέναν άλλο, αν και υπάρχει το δίδυμο Bender-Standish που
απασχολεί περισσότερο από τους άλλους τρεις. Όπως καταλαβαίνετε το σενάριο
βασίζεται στους διαλόγους μεταξύ των εφήβων, γι’αυτό άλλωστε θα μπορούσε κάλλιστα
να είναι θεατρικό έργο. Και τι διάλογοι! Ότι σκεφτόσουν, όταν ήσουν στην
εφηβεία εκφράζεται από τους πέντε αυτούς πρωταγωνιστές κατά την διάρκεια των
συζητήσεών τους, άλλοτε με τρόπο σκληρό, άλλοτε με τρόπο γλυκό, πάντα όμως με
τρόπο φοβερό. Ακριβώς λοιπόν, επειδή το κομμάτι του σεναρίου είναι καλό,
επιτρέπει και την ανάλογα καλή δόμηση και ανάπτυξη των χαρακτήρων. Αυτό φυσικά
δεν αρκεί προκειμένου να αναδειχθεί ο κάθε χαρακτήρας… κι εδώ έρχονται οι πολύ
καλές ερμηνείες!
Αν οι απόδοση των πέντε ηθοποιών
δεν ήταν καλή, η ταινία δεν θα άξιζε. Μιλάμε όμως για πολύ καλές ερμηνείες. Ο Emilio
Estevez υποδύεται τον αθλητή της πάλης (Andrew Clark), στοχευμένος και
πιεσμένος, ιδιαίτερα από τον πατέρα του, κουβαλά την ευθύνη του δημοφιλούς παιδιού,
με ελάχιστο περιθώριο για αυθόρμητη συμπεριφορά. Ο Anthony Michael Hall (Brian
Johnson) είναι ο πανέξυπνος και υποδειγματικός μαθητής, που δεν έχει κανένα περιθώριο
για βαθμό χαμηλότερο από το άριστα, φυσικά μιλάει πολύ, είναι καλός με όλους
και τον περιθωριοποιούν οι δημοφιλείς. Μια από αυτούς είναι η Molly Ringwald
(Claire Standish), το κακομαθημένο πλουσιοκόριτσο, η prom queen, που δεν τσαλακώνει την
εικόνα της και θα κάνει τα πάντα για να μην χάσει την φήμη της. Στον αντίποδα
έχουμε την άκρως περίεργη και
περιθωριακή Ally Sheedy (Allison Reynolds), που ίσα μιλάει, ζωγραφίζει και
προσπαθεί να γίνεται όσο το δυνατόν λιγότερο αντιληπτή. Τέλος ο
πιο αξιομνημόνευτος χαρακτήρας είναι αυτός του Judd Nelson (John Bender). Μεταλάς,
αλήτης επαναστάτης, με φαρδιά παντελόνια και μποτάκια, χωρίς όρια και με
εκρηκτικό χαρακτήρα, σίγουρα θα στόλιζα την ερμηνεία του με το επίθετο
εξαιρετική. Όπως και να’χει αυτό που πρέπει να συγκρατήσετε είναι, ότι μιλάμε
για πέντε πολύ καλές ερμηνείες, με απολαυστικότατο αποκορύφωμα αυτή του Nelson.
Ωστόσο το ωραιότερο
χαρακτηριστικό τα ταινίας ήταν η χημεία που υπήρχε ανάμεσα στους ηθοποιούς. Και
είναι πλέον αρκετά σπάνιο να βρεις ζευγάρια και πόσο μάλλον ολόκληρη ομάδα
ανθρώπων με τέτοια χημεία. Όπως θεωρώ ότι κι αυτός ο μελαγχολικός τόνος της
ταινίας, την ανεβάζει επίπεδο και σε αφήνει με μια θεσπέσια αίσθηση… εμένα
τουλάχιστον!
Συνοψίζοντας: το The «Breakfast Club» αποτελεί μια εμβληματική
ρομαντική ταινία του ’80. Τι με έκανε να δω μια τόσο παλιά ταινία; Πραγματικά
δεν ξέρω, αλλά χάρηκα που την είδα. Με ένα πραγματικά διαφορετικό και καλό
σενάριο σε κρατάει και δεν βαριέσαι ούτε δευτερόλεπτο. Οι πέντε εξαιρετικές
ερμηνείες προσδίδουν γνησιότητα στην κατάσταση που παρακολουθείς, ενώ ο Judd Nelson θα σε κάνει να
ανατριχιάσεις με τα ξεσπάσματά του! εν ολίγοις πρόκειται για μια καλή ταινία.
Έχω ήδη κανονίσει να την δω ξανά με παρέα, ενώ θα την αγοράσω και σε blu ray. Την προτείνω σε όσους αρέσουν
οι ταινίες αυτού του είδους ή σε όποιον θέλει να δει κάτι αναζωογονητικό.
Έξυπνο, γρήγορο και πανέμορφο, νομίζω είναι ότι πρέπει για να ψυχαγωγηθείς, να
προβληματιστείς και να μελαγχολήσεις! Πηνελόπη Χούνδρη
Facebook: https://www.facebook.com/tainiodifis
Το trailer του "Breakfast Club":
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου