Το καλό με τις
διάφορες βραβεύσεις, και δεν εννοώ αυτές που έγιναν πρόσφατα (χρυσές σφαίρες)
είναι ότι σου παρουσιάζουν, καλώς ή κακώς, διάφορες επιλογές ταινιών. Για μένα
από τις πιο ενδιαφέρουσες είναι οι αυτές που βρίσκονται στον τομέα των
ξενόγλωσσων ταινιών, ή ακόμη καλύτερα, ας πούμε όλες οι ταινίες των ευρωπαϊκών βραβείων
και των διεθνών φεστιβάλ. Σαφώς υπάρχουν μερικές που ξεχωρίζουν, ειδικά από την
στιγμή που βρίσκονται υποψήφιες στις διάφορες κατηγορίες των βραβείων. Φέτος
μια από αυτές τις ταινίες, την οποία συναντάμε πολύ στον τομέα των ξενόγλωσσων
είναι το «Force Majeure».
Μια τετραμελής
οικογένεια Σουηδών ταξιδεύει, για πέντε μέρες, σε κάποια βουνοκορφή των Άλπεων,
σκοπεύοντας σε στιγμές χαλάρωσης και εξάσκησης στο σκι. Ξεκινώντας αυτό το
ταξίδι ήλπιζαν σε ήρεμες και όμορφες οικογενειακές στιγμές, με φόντο το ειδυλλιακό
κατάλευκο τοπίο. Όλα κυλούν υπέροχα, μέχρι την στιγμή που η οικογένεια
γευματίζει σε ένα περίφημο εστιατόριο, το οποίο κυριολεκτικά βρίσκεται σχεδόν
αιωρούμενο ανάμεσα σε δυο βουνοκορφές. Απ’ότι καταλαβαίνουμε στην περιοχή γίνονται
διάφορες ελεγχόμενες χιονοστιβάδες. Και καθώς οι άνθρωποι κάθονται και
παρατηρούν το υπέροχο αυτό θέαμα, βγάζοντας φωτογραφίες, βίντεο και
συνεχίζοντας να γευματίζουν. Σταδιακά όμως συνειδητοποιούν ότι η χιονοστιβάδα
δεν είναι τόσο ελεγχόμενη… το άκρως αντίθετο! Έρχεται κατά πάνω τους και αυτοί
έχουν λιγότερο από μισό λεπτό να αντιδράσουν ώστε να σωθούν. Η μητέρα της οικογενείας
αρπάζει τα δύο παιδιά της, ενώ ο σύζυγός της αρπάζει τα γάντια και το κινητό
του και αρχίζει να τρέχει προς την άλλη κατεύθυνση. Ωστόσο η χιονοστιβάδα δεν τους
χτυπά, καθώς σταματά μακριά τους και ουσιαστικά αυτό που έρχεται κατά πάνω τους
είναι τα «απομεινάρια» της, κάτι σαν σκόνη. Μόλις το αντιλαμβάνεται αυτό ο
κόσμος, ηρεμεί και επιστρέφει στο γεύμα του. όμως η συγκεκριμένη οικογένεια θα
επηρεαστεί πολύ πιο βαθιά από αυτήν την εμπειρία.
Η όλη ταινία, μετά
από αυτό το γεγονός βασίζεται μονάχα πάνω στην αντίδραση αυτή του άνδρα της οικογενείας
και τις επιπτώσεις που έχει στην δυναμική της. Η σύλληψη, θεωρώ, αλλά και η
εκτέλεση του σεναρίου ήταν μεγαλοφυέστατη. Από το πιο έξυπνα που είδα φέτος.
Μάλιστα, φοβερό είναι και το κομμάτι των διαλόγων-μονολόγων, οι οποίοι με
έκαναν να ανατριχιάσω ανά στιγμές. Θεωρώ πως το σενάριο και γενικότερα η ταινία
στο σύνολό της, χαρακτηρίζεται από μια φοβερή ένταση, που πραγματικά με έφερε
σε ορισμένες στιγμές σε δύσκολη θέση, αφού ντρεπόμουν για λογαριασμό των χαρακτήρων.
Σκηνοθετικά όλα είναι εκπληκτικά. Το
έργο είναι γρήγορο, δεν στα δίνει όλα μασημένα, σου παρέχει απίστευτους
προβληματισμούς και πραγματεύεται ένα άκρως ενδιαφέρον θέμα! Ο Ruben Östlund, σκηνοθέτης και σεναριογράφος,
έχει κάνει φαινομενική δουλειά. Αγαπάω τον κωμικοτραγικό χαρακτήρα της,ο οποίος δίνει την αίσθηση της φάρσας.
Ο λόγος όμως που
ερωτεύτηκα την ταινία ήταν τα πλάνα, οι τοποθεσίες και το soundtrack! Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο
ουτοπικό τοπίο (αναφέρομαι στα διάφορα χιονισμένα τοπία). Πραγματικά ήθελα να
κλάψω από την ζήλεια! Και φυσικά ο καλύτερος τρόπος για να αναδειχθούν όλα αυτά
είναι η φωτογραφία… και τι φωτογραφία! Πρόκειται για ένα οπτικό όνειρο! Τ’ομολογώ,
ότι και εγώ η ίδια ξαφνιάστηκα από το επίπεδο της δουλειάς που έγινε σε όλους αυτούς
τους τομείς της ταινίας, καθώς δεν μπορώ να βρω το παραμικρό που να μην μου
αρέσει. Θέλω, τέλος, να πω ότι αυτή η ταινία είναι από τα χαρακτηριστικότερα
παραδείγματα του πως η μουσική λειτουργεί σαν ερμηνεία και συμπληρώνει με
απίστευτο τρόπο την ταινία, αφού όντως έχει τον δικό της ρόλο!
Κι αφού μιλάμε
για ρόλους, είμαι υποχρεωμένη να αναφερθώ στις ανατριχιαστικές ερμηνείες των
δύο πρωταγωνιστών, και κυρίως της Lisa Loven Kongsli, η οποία υποδύεται την μητέρα.
Ίσως και να είναι από τις καλύτερες γυναίκες ερμηνείες που έχω δει φέτος, η
οποία σε μεγάλο βαθμό στηρίζεται σε έναν από τους ανατριχιαστικότερους μονολόγους
που έχω δει. Πολύ καλός ήταν και ο πατέρας, ο οποίος προσπαθεί να αποκαταστήσει
τον πληγωμένο του ανδρισμό και να λειτουργήσει και πάλι ως αρχηγός της οικογενείας,
χωρίς να νιώθει ευνουχισμένος λόγω της αντίδρασης που είχε. Οι δύο ηθοποιοί έχουν εκπληκτική χημεία και
λειτουργούν απίστευτα σαν ζευγάρι, υποβοηθώντας και στηρίζοντας ο ένας την ερμηνεία
του άλλου. Επομένως και εδώ θα έλεγα, ότι έχει γίνει πολύ επαγγελματική δουλειά…
τι λιγότερο να περιμένεις άλλωστε από σκανδιναβική ταινία! Το καστ συμπληρώνει
με μια καλή ερμηνεία ο Kristofer Hivju, ο Tormund Giantsbane του Game of Thrones.
Συνοψίζοντας:
το «Force Majeure»
περίεργο, γρήγορο και κωμικοτραγικό (θυμίζει φάρσα η όλη ιστορία) μαγνητίζει και διατηρεί το ενδιαφέρον το
θεατή καθ’όλη την διάρκειά του. Είναι
τελικά, αναζωογονητική η αίσθηση του να παρακολουθείς μια ταινία, που απαιτεί την
συγκέντρωση και προσήλωση σου. Χάρηκα που δεν σου τάιζε την κάθε μικρή
λεπτομέρεια και χρειαζόταν να σκεφτείς και λιγάκι. Εκτιμώ πολύ την εκπληκτική δουλειά
που έγινε σε κάθε τομέα της ταινίας. Βέβαια αυτό που λατρεύω είναι, το ότι παρακολουθώντας
την, ξέφυγα από τους «στημένους» και τέλειους ήρωες των χολιγουντιανών
παραγωγών. Εδώ όλα μοιάζουν πιο φυσικά, λιγότερα επεξεργασμένα, υπό το φως ενός
πραγματικού ηλίου και όχι μιας λάμπας που κρύβει το κάθε ψεγάδι. Πιστεύω, ότι
είναι μια ξεκάθαρα ανθρωποκεντρική ταινία, που επικεντρώνεται στις ανθρώπινες
σχέσεις και χαρακτηρίζεται από φυσικότητα και απλότητα. Ένα ευχάριστο διάλειμμα
από τις ηχηρές μεγάλες παραγωγές…
Για να μην
παρεξηγηθώ, τις αγαπώ τις παραγωγάρες, αλλά αυτές τις ταινίες τις λατρεύω.
Πηνελόπη Χούνδρη
Facebook: http://www.facebook.com/tainiodifis
To trailer του "Force Majeure":
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου