Big Eyes (2015)

Πολύ την περίμενα αυτήν την ταινία, βασικά γιατί ήταν σε σκηνοθεσία Tim Burton.  Είπα θα πάω να την δω παρά το trailer που δεν μου έδωσε αρκετά, παρά την Amy Adams που την αγαπώ αλλά μου στραβοκάθεται και παρά τα όσα είχα ακούσει περί μετριότητας. Προσπάθησα να την πάω να την παρακολουθήσω πάνω από τρεις φορές και τελικά κατέληξα να την δω την Δευτέρα, 11 μέρες μετά την κυκλοφορία της. Δεν θα πω ότι απογοητεύτηκα, αλλά πραγματικά ήταν μέτρια ταινία, σίγουρα όχι κάτι που περίμενα από τον Burton, όχι γιατί, όπως είπαν, δεν ήταν του «στυλ» του, αλλά επειδή ήταν τόσο μέτρια. Βέβαια σχεδόν όλες οι βιογραφικές ταινίες μου φαίνονται μέτριες, λόγω των περιορισμών τους, αλλά τέλος πάντων... Ας μιλήσουμε λίγο πιο αναλυτικά, για να δικαιολογήσω κιόλας την άποψή μου.

Πρόκειται για την πραγματική ιστορία της Margaret Keane (Amy Adams), του Walter Keane (Christoph Waltz) και των ιδιαίτερων πινάκων της πρώτης. Η Margaret, αποφασίζει να αφήσει τον σύζυγο της και φεύγει μαζί με την κόρη της για το San Francisco. Προσπαθώντας να εξασφαλίσει ένα εισόδημα, προκειμένου να συντηρήσει και να φροντίσει το κοριτσάκι της, προσπαθεί να πουλήσει τους πίνακες της, με τα μεγάλα τους μάτια, σε μια αγορά πλανόδιων. Εκεί γνωρίζει τον Walter, έναν γοητευτικό ζωγράφο με ιδιαίτερες ρητορικές ικανότητες και έντονη παρουσία. Όπως είναι λογικό, κολακεύεται από το ενδιαφέρον που δείχνει για εκείνη και για να μην τα πολυλογώ ύστερα από λίγο καιρό παντρεύονται… στην Χαβάη! Για να αξιοποιήσουν το χάρισμα που και οι δύο έχουν, ο άνδρας του ζεύγους γυρνάει τις γκαλερί, προσπαθώντας να πουλήσει τους πίνακες αυτού και της γυναίκας του. Μετά από πολλά, οι πίνακες της γυναίκας του αρχίζουν να κάνουν τρελές πωλήσεις. Η μεγάλη επιθυμία του Walter, να αναγνωριστεί ως ζωγράφος και να βγάλει χρήματα από αυτό, φαίνεται να εκπληρώνεται, όταν κλέβει την επιτυχία της  και τους προβάλει "τα μεγάλα μάτια" σαν δική του δημιουργία. Ότι ακολουθεί το φαντάζεστε… ο Walter εκμεταλλεύεται την γυναίκα του για πάνω από δέκα χρόνια, αναγκάζοντάς την να του ζωγραφίζει πίνακες, ώστε να αυξάνονται τα κέρδη τους. Αυτή βέβαια απαγορεύεται να πει στον οποιονδήποτε, ότι τα έργα είναι δικά της!

Το σενάριο, δεδομένου του περιορισμού λόγω του βιογραφικού χαρακτήρα της ταινίας, ήταν καλό. Υπήρχε ροή και σαφής συνέχεια των γεγονότων. Δεν κουραζόσουν, ωστόσο υπήρχαν κάποιες «κοιλιές», τις οποίες αποδίδω στις αρκετές φλύαρες και άνευ λόγου ύπαρξης σκηνές. Η ταινία είναι ήδη μικρή, οπότε δεν προτείνω την αφαίρεσή τους, αλλά θα πρότεινα μια πιο ζωντανή και έντονη προσέγγιση. Είναι λίγο κατατονικό σαν έργο, κυρίως γιατί η πρωταγωνίστρια παρουσιάζεται εξωφρενικά ήπια μέχρι ένα σημείο της ταινίας. Βέβαια οι χαρακτήρες υποστηρίζονται και αποκαλύπτονται μέσω του σεναρίου, ενώ αποκτούν και την απαιτούμενη υπόσταση, άκρως σημαντικό ειδικά αφού πρόκειται για πραγματικούς ανθρώπους.  

Σκηνοθετικά ήταν μεν μια πολύ καλά δουλεμένη ταινία, αλλά πιστεύω, ότι μια πιο σκοτεινή ή εκκεντρική προσέγγιση θα την ανέβαζε πολύ. Δεν λέω ότι είναι λάθος το ότι αυτή την φορά ο Burton κάνει κάτι λιγότερο εκκεντρικό, αλλά πραγματικά στην ταινία οι σκηνές που ξεχωρίζουν είναι όσες θυμίζουν το ιδιαίτερό του στυλ και εκφράζονται μέσω της χαρακτηριστικής του οπτικής. Κατά τ’άλλα δεν έχω κάποιο άλλο θέμα επί των σκηνοθετικών. Ίσα ίσα θεωρώ ότι προέκυψε κάτι πανέμορφο, με εντυπωσιακά και έντονα χρώματα, πλάνα και συναισθηματικές διακυμάνσεις, που διατηρούν το ενδιαφέρον του θεατή. Εδικά μετά το δεύτερο μισό της ταινίας μ’άρεσε αρκετά πολύ.

Πέραν των περίεργων πινάκων, αυτό που ξεχωρίζει είναι οι δύο πολύ καλές ερμηνείες των Amy Adams και Christoph Waltz. Η πρώτη, όπως είπα, υποδύεται την αρχικά ήπια κλασικά εξαρτημένη από τον άνδρα της, διατεθειμένη να θυσιάσει τα έργα της απλά και μόνο επειδή αυτός της το ζήτησε και την έπεισε, ότι ήταν η «σωστή επιλογή». Ο βιογραφικός χαρακτήρας περιορίζει και τους ηθοποιούς, ωστόσο εδώ η κυρία Adams, είναι άκρως ικανοποιητική. Ειδικά ύστερα από την μεταστροφή και την απόφασή να πάρει την ζωή της πίσω στα χέρια της... πολύ καλή, για τα δεδομένα της ταινίας. Απ’όσο είδα απέδωσε αρκετά ωραία την πραγματική Margaret Keane, ίσως το βασικότερο καθήκον του ηθοποιού όταν υποδύεται ένα υπαρκτό πρόσωπο. Μάλιστα βραβεύτηκε και για την ερμηνεία της με χρυσή σφαίρα α’ γυναικείου ρόλου σε κωμωδία/μιούζικαλ. Εξαίρετος ήταν και ο Waltz, τον οποίο συναντάμε για μια ακόμη φορά σε ρόλο κακού, εδώ υστερικού συζύγου, τον οποίο τα κοινό λατρεύει να μισεί. Ερμηνευτικά τον θεώρησα ανώτερο της Adams. Ωστόσο οι δύο τους δεν έκαναν καλό ζευγάρι, αφού δεν έπειθαν και δεν υπήρχε η απαιτούμενη χημεία. Αλλά και πάλι, δεν παύουν να αποτελούν τα θετικότερα στοιχεία της ταινίας, μαζί με το φοβερό ομώνυμο soundtrack της Lana Del Rey, το «Big Eyes».

Συνοψίζοντας: το «Big Eyes» πρόκειται για μια μέτρια προς καλή ταινία, δια χειρός ενός λιγότερο εκκεντρικού Tim Burton.  Ακολουθεί την άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία της Margaret Keane και των έργων τέχνης της, τα οποία έγιναν γνωστά λόγω των ιδιαίτερων μεγάλων ματιών τους. Οπτικά το έργο σκίζει, με πολύ όμορφες εικόνες, γεμάτα πλάνα και ζωηρά χρώματα, που σίγουρα θα σας χορτάσουν. Ωστόσο κάνει «κοιλιές» και η ιστορία δεν αξιοποιείται, όσο θα μπορούσε να αξιοποιηθεί.  Σκηνοθετικά, πρόκειται για κάτι πολύ ήπιο και βασίζεται στις δύο πολύ καλές, γι’αυτό το είδος ταινίας, ερμηνείες των Amy Adams και Christoph Waltz. Στον πυρήνα προβάλλεται μεν η δύναμη αυτής της γυναίκας, αλλά θεωρώ ότι ήταν πολύ υποτονική για να απασχολήσει ή να την θυμάται κανείς, μετά την έξοδό του από τον κινηματογράφο.  Σε γενικές γραμμές πρόκειται για μια ταινία που βλέπεις, ώστε να περάσει ευχάριστα η ώρα σου. Δεν θα απογοητευτείς ούτε όμως θα εκπλαγείς, απλώς θα πεις οκ... Είτε την δεις, είτε όχι, το ίδιο και το αυτό, ωστόσο το τραγούδι της Lana Del Rey σκίζει! 

Πηνελόπη Χούνδρη





IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1126590/?ref_=ttmd_md_nm
Facebook: https://www.facebook.com/tainiodifis
To trailer του "Big Eyes":

To soundtrack του "Big Eyes":