Foxcatcher (2014)

Την συγκεκριμένη ταινία ήθελα να την δω από τότε που ανακοινώθηκε το καστ της, αρκετό καιρό πριν. Το φαινομενικά αταίριαστο τρίο των Steve Carell, Channing Tatum και Mark Ruffalo, καθώς και η ιδιαίτερη υπόθεση μου κίνησαν το ενδιαφέρον, κάτι που με οδήγησε να πάω να την δω, ακόμα κι αν έπρεπε να ψάξω αρκετά για να βρω σινεμά κάπου κοντά μου που να την προβάλει. Πήγα λοιπόν εγώ με περίσσια χαρά να την δω, ωστόσο δεν ήταν καθόλου αυτό που περίμενα…

Το «Foxcatcher» πρόκειται για την πραγματική ιστορία των αδελφών David (Mark Ruffalo) και Mark Schultz (Channing Tatum), και οι δύο αμερικανοί ολυμπιονίκες χρυσού μεταλλίου στο άθλημα της πάλης στους ολυμπιακούς του 1984. Θέλοντας να επαναλάβουν αυτόν τους τον θρίαμβο αποφασίζουν να συμμετάσχουν στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 1987 και στους ολυμπιακούς της Σεούλ το 1988. Ακολουθούν και πάλι την ίδια τακτική, προπονούνται δηλαδή μαζί, με τον David ως προπονητή. Ωστόσο τα πράγματα αλλάζουν όταν ο Mark δέχεται πρόσκληση να προετοιμαστεί για τους αγώνες αυτούς με την ομάδα Foxcatcher, του εκατομμυριούχου John E. du Pont (Steve Carell). Η συνεργασία όμως αυτή θα οδηγήσει σε καταστάσεις που κανείς τους δεν περίμενε.

Σε σκηνοθεσία Bennett Miller (Moneyball, Capote) η ταινία είναι μεν άρτια σχεδόν σε όλα της τα κομμάτια, αλλά εξαιρετικά αργή και βαριά.  Προσωπικά πήγαινα με την αίσθηση ότι θα παρακολουθήσω ένα δράμα, όχι κάτι τέτοιο. Πρόκειται για μια ταινία βαθύτατα σκοτεινή τόσο ως προς τον τρόπο που έχει γυριστεί όσο και ως προς τους χαρακτήρες που παρουσιάζει. Ξεκαθαρίζω ότι δεν απευθύνεται σε αυτόν που θέλει να δει κάτι για να ηρεμήσει, να διασκεδάσει ή να πάρει κάποιο μήνυμα. Πρόκειται για απίστευτη μαυρίλα και ψυχοπλάκωμα. Ειλικρινά ο χαρακτήρας του Steve Carell μου έχει προκαλέσει αποστροφή προς την ταινία. Ωστόσο οφείλω να μιλήσω για ορισμένα κομμάτια της που ήταν εξαιρετικά, όπως η φωτογραφία. Απίστευτα πλάνα και λήψεις, τα οποία αποκάλυπταν καλύτερα την σκοτεινή ατμόσφαιρα της ταινίας και φυσικά την ανέβαζαν επίπεδο. Δηλαδή οπτικά η ταινία ήταν όνειρο.  Όπως εξαιρετική δουλειά έγινε με την παραγωγή όσον αφορά σκηνικά, τοποθεσίες και γενικότερα ό,τι είχε να κάνει με την πιστή απόδοση της πραγματικότητας και της αντίστοιχης χρονικής περιόδου. Ένιωθες πως πραγματικά βρισκόσουν στο τέλος της δεκαετίας του ’80! Η μουσική επένδυση, όπου υπήρχε μόνο καλό έκανε. Όμως πρέπει αν χιλιουπογραμμίσω την εξαιρετική (όπως τελικά αποδείχθηκε) επιλογή των τριών πρωταγωνιστών. Ο καθένας τους ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της ταινίας και αν δεν υπήρχε ή αν τον υποδυόταν άλλος η ταινία θα «έχανε» πολύ! Βέβαια στον τομέα που έγινε οσκαρική δουλειά (γι’αυτό και κατά 90% το όσκαρ θα πάει εδώ) είναι το make up. Αν δεν ήξερες ότι παίζει ο Carell ίσως και να μην τον αναγνώριζες, ενώ και οι δύο άλλοι ηθοποιοί έχουν παραμορφωθεί ώστε να μοιάζουν στους πραγματικούς αδελφούς.

Πριν μιλήσω για τις ερμηνείες θέλω να πω δυο λογάκια για το σενάριο και την σκηνοθεσία. Αρχικά όπως έχω αναφέρει και στο παρελθόν, όταν το σενάριο βασίζεται σε πραγματική ιστορία οι σεναριογράφοι είναι περιορισμένοι. Εδώ οι E. Max Frye και Dan Futterman (Capote) μας έδωσαν ένα σενάριο, που πιο πολύ βασιζόταν στην απουσία λόγου παρά στον διάλογο. Τι εννοώ μ’αυτό; Εννοώ ότι η ταινία είχε πολύ λίγο διάλογο, ωστόσο άκρως σημαντικό και καθοριστικό όταν υπήρχε. Και αυτό μ’άρεσε ιδιαιτέρως, γιατί δεν είναι κάτι που γίνεται συχνά και όταν γίνεται μπορεί να αποτύχει παταγωδώς. Εδώ όμως πέτυχε γιατί υπογράμμιζε τους χαρακτήρες με πολύ έξυπνο τρόπο. Εν ολίγοις έδωσε χώρο στους ηθοποιούς να εκφραστούν περισσότερο με τα πρόσωπά τους και την σιωπή, χτίζοντας έτσι πολύ δυνατούς χαρακτήρες. Παράλληλα πιστεύω ότι έτσι ενισχυόταν η περίεργη ατμόσφαιρα της ταινίας και αποδιδόταν και το άβολο κλίμα που υπήρχε σε ορισμένες σκηνές. Όσο για την σκηνοθεσία επιθυμώ να εκφράσω ένα μικρό παράπονο. Γιατί έπρεπε να υπάρχουν κάποιες σκηνές που καθόλου δεν προωθούσαν την πλοκή; Όταν η ταινία είναι τόσο αργή, δεν έχει πολύ διάλογο,  είναι μουντή από άποψη χρωμάτων (ωραίο αυτό!) και υπάρχουν και επιπρόσθετες πεντάλεπτες σκηνές που δεν έχουν κάποιο νόημα ο θεατής κουράζεται. Μπορεί όμως να είναι και ιδέα μου οπότε το αφήνω εδώ.

Τέλος θα μιλήσω για τα ωραιότερο κομμάτι της ταινίας, τις ερμηνείες. Οι ερμηνείες των τριών πρωταγωνιστών είναι οι καλύτερες της καριέρας τους (ίσως όχι για τον Mark Ruffalo) και από τις καλύτερες που έχω δει τα τελευταία χρόνια! Ειδικά ο Steve Carell και ο  Channing Tatum είναι ανατριχιαστικοί! Όσο για τον Mark Ruffalo δεν ξαφνιάζομαι γιατί έχει δώσει πολύ καλές ερμηνείες (The Normal Heart) και εδώ δεν έπαιζε πάρα πολύ, είχε δεύτερο ρόλο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ήταν εξαιρετικός (εξάλλου οι καλοί ηθοποιοί φαίνονται εξίσου και στους δεύτερους ρόλους). 

Ξεκινώ από τον αγνώριστο Steve Carell, ο οποίος μας έχει συνηθίσει σε πιο κωμικούς ρόλους. Ο κύριος θα βρεθεί σίγουρα στην οσκαρική πεντάδα και θα κονταροχτυπηθεί με τον Michael  Keaton (Birdman) για το χρυσό αγαλματίδιο. Η ερμηνεία του ως υπεροπτικός (αηδιαστικός) εκατομμυριούχος John E. du Pont είναι καθηλωτική και μια από τις καλύτερες που έχω δει εδώ και χρόνια. Πραγματικά τον σιχάθηκα και μάλιστα η ύπαρξη του συγκεκριμένου χαρακτήρα στην ταινία με αποτρέπει από το να την ξαναπαρακολουθήσω. Ο Mark Ruffalo εξαιρετικός, όπως πάντα, συμπληρώνει με ιδανικό τρόπο την τριάδα και δίνει μια μετρημένη ερμηνεία που μάλλον θα προταθεί για όσκαρ, καθώς αποδίδει έναν πραγματικό χαρακτήρα με τρόπο αριστοτεχνικό, και σε κάνει να ενδιαφέρεσαι πραγματικά γι’αυτόν. Ολοκληρώνοντας θέλω να αναφερθώ στον άλλο πρωταγωνιστή, τον Channing Tatum, ο οποίος με την συγκεκριμένη έκανε την στροφή Matthew McConaughey! Και αυτός φανερά παραμορφωμένος, για να μοιάζει στον πραγματικό παλαιστή, περπατά, μιλά, κοιτά και συμπεριφέρεται τελείως διαφορετικά απ’ότι μας έχει συνηθίσει. Εξαιρετικά μετρημένη ερμηνεία μέχρι που έρχονται οι σκηνές με τα ξεσπάσματα! Σε αυτές δίνει ρέστα. Πραγματικά δεν θα ξαφνιαστώ αν δω και αυτόν στην οσκαρική πεντάδα και μάλιστα θεωρώ ότι πρέπει να προταθεί καθώς στέκεται ισάξια δίπλα στον Carell. (Προκειμένου να αποδώσουν τους χαρακτήρες τους οι ηθοποιοί μελέτησαν υλικό βίντεο των πραγματικών προσώπων, ενώ παράλληλα ασκούνταν για μήνες σε τόσο εξαντλητικά επίπεδα, που όταν ολοκληρώθηκαν τα γυρίσματα ο Tatum Ruffalo ξέσπασαν σε κλάματα!)

Συνοψίζοντας: Το «Foxcatcher» πρόκειται για μια βαριά, σκοτεινή, αργή με λίγο διάλογο ταινία που θα σε κάνει να μισήσεις τον χαρακτήρα του Steve Carell. Άρτια σχεδόν σε όλους τους τομείς, είναι οπτικά εξαίρετη, ενώ έχει γίνει πολύ καλή δουλεία και σε επίπεδο παραγωγής. Κορυφή φυσικά είναι το κομμάτι της φυσικής μεταμόρφωσης των ηθοποιών στους χαρακτήρες της ταινίας, ειδικά σε επίπεδο Carell (αγνώριστος). Σκηνοθετικά είναι καλή, θα μπορούσε βέβαια να μην ξεπερνά τις δύο ώρες. Στην ουσία όλη η ταινία είναι οι τρεις φαινομενικές ερμηνείες ζωής των πρωταγωνιστών. Δείτε την μονάχα αν είστε προετοιμασμένοι για κάτι «δυσκολοχώνευτο». Οφείλεις να την δεις μια φορά έστω για τις ερμηνείες! 

Πηνελόπη Χούνδρη




IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1100089/?ref_=nv_sr_1
Facebook: http://www.facebook.com/tainiodifis
To trailer του "Foxcatcher":