Interstellar (2014)

Λοιπόν, όπως εξάλλου ήταν αναμενόμενο, το «Interstellar» είναι μια εξαιρετικά αμφιλεγόμενη ταινία που πυροδότησε πολλές αντιδράσεις, άλλες εξαιρετικά θετικές  ενώ άλλες τρομακτικά χλιαρές ακόμη και αρνητικές…

 O Christopher Nolan είναι ένας εξαιρετικός και πρωτοποριακός σκηνοθέτης (εκ των κορυφαίων σύγχρονων), κάτι που αποδεικνύει και με αυτό το (όχι μόνο διαστημικό) έπος.  Το Interstellar θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κυρίως ως δράμα επιστημονικής φαντασίας και όχι άλλη μια «sci-fi» ταινία. Αυτό γιατί παρουσιάζει την προσωπική περιπέτεια του Cooper, χήρου πατέρα δύο ανηλίκων και πρώην πιλότου της NASA, που αναλαμβάνει ένα διαγαλαξιακό ταξίδι μαζί με ομάδα επιστημόνων με σκοπό την εύρεση πλανήτη που θα μπορούσε να φιλοξενήσει το ανθρώπινο είδος, καθώς αυτό στην γη απειλείται σημαντικά!

     Ο Μatthew McConaughey, η Anne Hathaway και ο David Gyasi

 Προηγουμένως υποστήριξα πως δεν μπορεί να χαρακτηριστεί μονάχα ως ταινία «sci-fi», παρά τα εφέ που σου κόβουν την ανάσα, εξαιτίας του διδακτικού της χαρακτήρα. Και μιλώ για διδακτικό χαρακτήρα καθώς η ταινία πραγματεύεται ζητήματα όπως την αγάπη, την ανάγκη για επιβίωση και την ανθρώπινη φύση με τρόπο αριστοτεχνικό, ισορροπώντας ανάμεσα σε δράμα και σε επιστημονική φαντασία.  Όντας μια πολυεπίπεδη ταινία λογικό είναι να απαιτεί την απόλυτη προσοχή του θεατή καθ’όλη την διάρκεια των 168 λεπτών της. Παρακολουθώντας την κανείς, θα εντοπίσει κάποια κενά στο σενάριο και γενικότερα στην ροή της ταινίας, κάτι απόλυτα λογικό αν αναλογιστεί το πόσο δύσκολο είναι να μην υπάρχουν κενά σε ένα τέτοιο περίπλοκο σενάριο. Και τι σενάριο θεέ μου! Το γεγονός ότι δύο ανθρώπινοι εγκέφαλοι (οι δύο αδελφοί Nolan) συνέλαβαν και απέδωσαν σε τέτοιο βαθμό και με αυτόν τον τρόπο μια τέτοια εξωπραγματική ιδέα μόνο δέος μπορεί να σου προκαλέσει για τη φαντασία και την ευφυΐα αυτών. Πραγματικά αν το σενάριο αυτό δεν βρεθεί στις φετινές οσκαρικές υποψηφιότητες θα είναι μεγάλη αδικία.

Τα εφέ ως ανεξάρτητο στοιχείο της ταινίας είναι μαγευτικά (πανέμορφα χρώματα και εικόνες),  βέβαια στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι σημαντικός και ο παράγοντας της φαντασίας. Έχοντας κάνει αυτή την διευκρίνιση  τα εφέ και ως σύλληψη και ως απόδοση ήταν φοβερά! Μπορεί να μου πει κάποιος πιο διαβασμένος πάνω στα εφέ, «σιγά το πράγμα», ωστόσο εγώ θα του απαντήσω ότι δεν είναι όπως είπα μόνο τα εφέ, αλλά η χρήση τους ως μέσο απόδοσης εικόνων που δεν έχουν ποτέ ειδωθεί.

Τι λέγαμε για τα εφέ... δεν βάζω άλλες φωτογραφίες για να μην χαλάσω την απόλαυση του σινεμά 

Κανείς άλλος πέρα από τον Hans Zimmer δεν θα μπορούσε να επενδύσει μουσικά την ταινία με καλύτερο τρόπο. Ο Zimmer έχει συνεργαστεί με τον Nolan σε 5 από τις 9 ταινίες του και καταλαβαίνουμε απολύτως την επιλογή του σκηνοθέτη! Η επένδυση του Zimmer συμπληρώνει σε μεγάλο βαθμό την ταινία και την καθιστά άκρως ατμοσφαιρική.  Καταφέρνει να ανατριχιάσει τον θεατή, να του προκαλέσει το κατάλληλο συναίσθημα (ανάλογα και με την σκηνή) κυρίως όμως του δημιουργεί την εντύπωση ότι παρακολουθεί κάτι το επικό. (που ισχύει)

Η Jessica Chastain ως ενήλικη πλέον Murph 

Εντάξει, θέλω απλώς να πω ότι ο Matthew McConaughey είναι φαινομενικός. Κρατά, σε ερμηνευτικό επίπεδο, όλη την ταινία πάνω στους ώμους του και γι’αυτό αξίζει μια υποψηφιότητα στα φετινά όσκαρ. Ο τραγικός χαρακτήρας του είναι άριστα πλασμένος, νοιάζεσαι αληθινά γι’αυτόν και την οικογένεια του σε σημείο που πραγματικά κατά την διάρκεια τη ταινίας αγχώνεσαι, στεναχωριέσαι, νιώθεις λες και όντως αυτός ο άνθρωπος είναι πραγματικός, λες και έζησε ή θα ζήσει κάποτε και αυτή είναι η ιστορία του. Στο άψογο στήσιμο του χαρακτήρα του Cooper, συμβάλει σημαντικά και η πολύ αληθοφανής σχέση που έχει με την κινηματογραφική του κόρη Murph τόσο σε μικρή (Mackenzie Foy) όσο και σε μεγαλύτερη ηλικία (Jessica Chastain). Νιώθεις πραγματικά το δέσιμο και την χημεία των δύο αυτών χαρακτήρων των οποίων η σχέση δίνει μια βαθύτατα τραγική και ανθρώπινη υπόσταση σε αυτήν την ταινία. Ιδιαίτερα η Jessica Chastain τοποθετείται στο ίδιο ερμηνευτικό επίπεδο με τον McConaughey, κάτι που δεν μπορώ να πω για την Anne Hathaway και τους υπόλοιπους χαρακτήρες  γιατί απλώς ενδιαφέρθηκα τόσο πολύ γι’αυτούς. Έκπληξη αποτελεί ένας άλλος χαρακτήρας (δεν αποκαλύπτω τίποτα επί αυτού) ο οποίος συνοψίζει την φύση του ανθρώπου με τρομακτικά ειλικρινή τρόπο. Ωστόσο την παράσταση κλέβει ο TARS! Το άχαρο αυτό ρομπότ που καθόλου δεν μοιάζει με τα άλλα ανθρωπόμορφα στα οποία μας έχουν συνηθίσει, δίνει άλλοτε έναν τόνο πιο ανάλαφρο και χιουμοριστικό στο επιστημονικό αυτό δράμα, ενώ άλλοτε ιδιαίτερα δραματικό. Αν και ρομπότ η παρουσία του είναι σημαντική για την πλοκή της ταινίας.

Ο Cooper αποχαιρετά την Murph

Πολλά έχουν ειπωθεί για το τέλος του «Ιnterstellar». Πολύ εύκολο και απλό λένε μερικοί, έχοντας κατά νου το «Ιnception». Άλλοι υποστηρίζουν ότι η ταινία θα έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί 10 πιο πριν... Δεκτές όλες οι απόψεις αλλά ας μην ξεχνάμε ότι η ταινία αυτή αποτελεί δημιούργημα ενός καλλιτέχνη και μάλιστα ενός από τους πιο τελειομανείς (τελείως ψείρας με την λεπτομέρεια ο Nolan) σκηνοθέτες που υπάρχουν. Υποστηρίζω λοιπόν ότι έτσι όπως ξεκίνησε η ταινία έτσι ολοκληρώνεται, διατηρώντας δηλαδή ως βασικό άξονά της τις ανθρώπινες σχέσεις. Επομένως μπορεί να μην υπήρχε ΤΟ φαντασμαγορικό φινάλε αλλά ίσως να ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόταν κανείς για να φύγει από την αίθουσα ικανοποιημένος.

Το τελευταίο θέμα στο οποίο θα αναφερθώ είναι ζήτημα της σχέσης του Cooper του «Ιnterstellar» και του Rust Cohle στο «True Detective». Κάτι πήρε το αυτί μου περί ομοιότητας και βάθους χαρακτήρα. Λοιπόν η τοποθέτηση μου επί του θέματος είναι η εξής: πρώτον στο «True Detective» οι σεναριογράφοι είχαν στην διάθεση τους 8 ώρες για να χτίσουν τον Cohle σε αντίθεση με το «Ιnterstellar». Επιπλέον η σειρά βασιζόταν αποκλειστικά στην σχέση αυτών των δυο ντετέκτιβ κάτι που διευκόλυνε και μάλιστα προωθούσε την άνθηση και την ανάπτυξη των δυο χαρακτήρων. Στο «Ιnterstellar» υπάρχει μεν μια δυνατή σχέση όπως προαναφέρθηκε ωστόσο υπάρχουν και αλλά ζητήματα στα οποία επικεντρώνεται η ταινία. Ακόμη ο κινηματογραφικός χρόνος που μοιράζεται ο χαρακτήρας του Cooper και της Murph στην ταινία είναι σημαντικά λιγότερος από τον χρόνο που μοιράζονται οι δυο ήρωες της σειράς. Όσο για τους δυο χαρακτήρες (Cooper-Cohle) πέρα από το γεγονός ότι τους ενσαρκώνει ο ίδιος ηθοποιός, την "πονεμένη" οικογενειακή ιστορίας τους  και την αίσθηση καθήκοντος που μοιράζονται, δεν μπορώ να βρω κάποιες άλλες σημαντικές ομοιότητες.

Cooper/Interstellar                      Rusty Cohle/True Detective

Συνοψίζοντας: Η συγκεκριμένη ταινία αποτελεί ένα σημαντικότατο κινηματογραφικό επίτευγμα, θα τολμούσα να πω μάλιστα πως θα καταταγεί και στην λίστα με τις σημαντικότερες ταινίες των τελευταίων ετών. Το στοιχεία της ταινίας , όλα άριστα, συμπλέκονται και συνυπάρχουν με τρόπο υπέροχο. Μια έντονα εγκεφαλική ταινία, ιδιαίτερα πρωτοποριακή που σε καθηλώνει για 168 λεπτά. Το μόνο βέβαιο είναι ότι θα σε απασχολήσει τις επόμενες μέρες (αν είσαι από τους θεατές που επηρεάζονται ιδιαίτερα από αυτό που βλέπουν). Εγώ κλείνω βδομάδα απασχόλησης... Πολύ ιδιαίτερη ταινία όποτε το "δείτε την" το λέω με επιφύλαξη!

Πηνελόπη Χούνδρη

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt0816692/?ref_=ttfc_fc_tt
Facebook: https://www.facebook.com/tainiodifis/photos/a.1519484501643323.1073741828.1519262248332215/1519498058308634/?type=1&theater
To trailer του "Interstellar":