Gone Girl (2014)

Το ξέρω, ότι έχω καθυστερήσει αυτό το κείμενο, αλλά πραγματικά η ταινία με είχε διχάσει τόσο πολύ, μετά την πρώτη προβολή της που χρειάστηκε να την ξαναδώ, για να διαμορφώσω μια πιο ολοκληρωμένη άποψη! Αυτό και έκανα λοιπόν…  Μεταξύ μας, την ξανάδα κιόλας, για να καταλάβω, γιατί δεν προτάθηκε για όσκαρ σε παραπάνω κατηγορίες… Όπως και να χει ετοιμαστείτε για πολύ μπλα μπλα, καθώς το «Gone Girl» είναι μια μοναδική, περίεργη ταινία που απαιτεί εκτεταμένη ανάλυση!

Ο Nick Dunne (Ben Affleck) και η Amy Dunne (Rosamund Pike) είναι ένα ευτυχισμένο παντρεμένο ζευγάρι, που ζει σε ένα πολύ ωραίο σπίτι στην γενέτειρα πόλη του Nick, στην πολιτεία του Missouri. Και οι δύο είναι συγγραφείς στο επάγγελμα ή τουλάχιστον ήταν και στις 5 Ιουλίου κλείνουν 5 χρόνια γάμου. Το πρωινό της ημέρας εκείνης, αντί το να γιορτάζουν την επέτειό του γάμου τους μαζί, o Nick πάει στο μπαρ που έχει μαζί με την δίδυμη αδερφή του, την Margo Dunne (Carrie Coon) και όπως διαφαίνεται από την μεταξύ τους συζήτηση το ευτυχισμένο ζευγάρι, δεν είναι τελικά τόσο ευτυχισμένο! Στο μεταξύ ο Nick αρχίζει να συνειδητοποιεί πως δεν γνωρίζει που βρίσκεται η γυναίκα του, γι’αυτό και κατευθύνεται προς το σπίτι τους. Η σκηνή που θα αντικρίσει εκεί, σηματοδοτεί και την έναρξη της πιο διαστροφικής ταινίας που έχω δει εδώ και πολλά χρόνια. Έπιπλα στο πάτωμα, σπασμένα τζάμια και η Amy... άφαντη. Όλα μαρτυρούν, ότι απήχθη. Καλεί λοιπόν, την αστυνομία προκειμένου να τους εξηγήσει την κατάσταση και τότε εμφανίζεται η Detective Rhonda Boney (Kim Dickens), η οποία θα αναλάβει και την υπόθεση (απαγωγής;) της γυναίκας του. Tα δικά της, όμως, ευρήματα δεν φαίνεται να ταιριάζουν με απαγωγή ή τουλάχιστον μόνο με απαγωγή. Εδώ είναι που αρχίζει και το μυστήριο, καθώς εξετάζεται η ιστορία και από την πλευρά του συζύγου, αλλά και από την πλευρά της αστυνομίας. Τα πράγματα αρχίζουν να χειροτερεύουν για τον Nick. Η αθωότητα αρχίζει να αμφισβητείται, καθώς έρχονται στο προσκήνιο πρόσωπα και καταστάσεις που κάνουν ακόμη πιο θολό το τοπίο. Η παρουσία μεγαλοδικηγόρων (Tanner Bolt - Tyler Perry), παλαιών γνώριμων (Desi Collings - Neil Patrick Harris) και κυρίως η αντιμετώπιση από τα Μ.Μ.Ε. παίζουν πλέον καθοριστικό ρόλο, σε μια άκρως απολαυστική φαρσοκωμωδία, που σε ψυχαγωγεί και παράλληλα σε προβληματίζει για διάφορα θέματα!

Με το Gone Girl, o David Fincher προσθέτει ένα ακόμη αριστούργημα στην συλλογή του. Ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης, ο οποίος θεωρώ πως είναι και ένας από τους καλύτερους σύγχρονους, μας δίνει κάθε φορά μια εξ ολοκλήρου διαφορετική ταινία από τις προηγούμενες, άκρως δύσκολο κατόρθωμα! Τα μοναδικά κοινά στοιχεία στις ταινίες του είναι η σκοτεινή ατμόσφαιρα, το μυστήριο, καθώς επίσης και το γεγονός, ότι από την μουσική μέχρι και το σενάριο, γίνεται πρωτοποριακή και εξέχουσα δουλειά. Δεν είναι εξάλλου τυχαίο που επιλέγει τους ίδιους συνεργάτες! Όσον αφορά την σκηνοθεσία, μπορώ να πω μόνο τα καλύτερα. Ο άνθρωπος είναι τελειομανής και φαίνεται. Μας χαρίζει μια άρτια ταινία, την οποία διακρίνει η εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει σε όλους τους τομείς και η απίστευτα αρμονική σύζευξη όλων των στοιχείων της . Ακριβώς η ύπαρξη ισχυρών δεσμών μεταξύ των στοιχείων της, την καθιστά ένα πυκνό σύνολο, παρά μια χαλαρή ένωση των μερών της.

Ήρθε λοιπόν, η ώρα να μιλήσω για τον κάθε τομέα ξεχωριστά. Και ξεκινώ από την αποστομωτική διεύθυνση φωτογραφίας (Jeff Cronenweth). Πανέμορφες εικόνες και πλάνα, που κατά την άποψή μου καθορίζουν το τελικό αποτέλεσμα της ταινίας, γιατί είναι απολαυστικό να παρακολουθείς κάτι που έχει ουσιαστικό περιεχόμενο και που παράλληλα σου παρουσιάζεται με τρόπο που σε υποβάλει σε μια σκοτεινή και μυστηριακή ατμόσφαιρα. Θα δείτε, ότι κατά το πρώτο μισό της ταινίας η εικόνα είναι πιο σκοτεινή, οι σκηνές είναι σχεδόν πάντα γυρισμένες νύχτα, ενώ στο δεύτερο μισό τα πράγματα αρχίζουν να «φωτίζονται». Πραγματικά φοβερή σε επίπεδο φωτογραφίας, η οποία αναδεικνύεται και μέσω του φανταστικού μοντάζ (Kirk Baxter)! Είναι δύσκολο κατόρθωμα να «συναρμολογήσεις» μια ταινία δυόμιση ωρών που θα κρατά τον θεατή συνεχώς στην άκρη του καθίσματός του. Ο χρονικός άξονας παραβιάζεται από αναχρονίες, η οποίες εμπλουτίζουν σταδιακά τις γνώσεις του κοινού σχετικά με την ιστορία που παρακολουθεί. Όλα οδηγούν κλιμακωτά στην μεγάλη αποκάλυψη, διατηρώντας συνεχώς στο κατάλληλο επίπεδο το μυστήριο και την αγωνία του θεατή. Γι’αυτό έξαλλου και  η ταινία έχει μια αίσθηση πυκνότητας. Ό,τι συμβαίνει είναι απαραίτητο για την πλοκή, δεν υπάρχουν δηλαδή τα περιττά στοιχεία, που συνήθως κουράζουν!

Βέβαια όλα αυτά οφείλονται εν μέρει και στο σενάριο, το οποίο έχει επιμεληθεί η συγγραφέας του βιβλίου, η Gillian Flynn. Δεν νομίζω πως έχω δει κάτι πιο διαστροφικό, σε εγκεφαλικό πάντα επίπεδο, εδώ και πολλά χρόνια! Έκανε εξαιρετική δουλειά και στο κομμάτι της πλοκής και στο στήσιμο των χαρακτήρων και στο διαλογικό μέρος! Κρυφά νοήματα και ανατριχιαστικοί ήρωες σε μία πανέξυπνη ιστορία! Απορώ που δεν προτάθηκε στην κατηγορία καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου. Όπως απορώ και με τον αποκλεισμό της εκπληκτικής μουσικής επένδυσης στις οσκαρικές υποψηφιότητες. Σε ανατριχιάζει και σε υποβάλλει απόλυτα στο σκοτεινό και μυστηριακό κλίμα της ταινίας! Οι Trent Reznor και Atticus Ross για μια ακόμη φορά σε ταινία του David Fincher αποδεικνύουν πόσο καθοριστικό ρόλο διαδραματίζει η μουσική επένδυση στο τελικό αποτέλεσμα.

Και περνάω στην μεγάλη έκπληξη, η οποία δεν είναι άλλη από τις ερμηνείες… Έχουμε τέσσερις ηθοποιούς: τον Ben Affleck, που συνήθως είναι πολύ ψάρι, την Rosamund Pike, αδιάφορη τις περισσότερες φορές, τον κωμικό Tyler Perry και τον άλλο κωμικό, τον Neil Patrick Harris. Είχα ενδοιασμούς για την συμμέτοχη και των τεσσάρων, καθώς δεν πίστευα, ότι θα έδιναν και καμιά φοβερή ερμηνεία. Πόσο χαίρομαι που έκανα τόσο μεγάλο λάθος! Καταρχάς το γεγονός, ότι τον Affleck τον χαρακτηρίζει ένα ψυχρό βλέμμα και μια αίσθηση «κακού αγοριού» είναι πιστεύω ο λόγος που τον επέλεξαν να παίξει! Πραγματικά από το παίξιμό του δεν καταλαβαίνεις αν είναι ένοχος ή όχι... Γι'αυτό και δηλώνω, ότι παίζει εξαιρετικά, για το δεδομένα του! Ο Tyler Perry ερμηνεύει ικανοποιητικότατα τον αμφιλεγόμενο μεγαλοδικηγόρο, ξεφεύγοντας από τον τυποποιημένο χαρακτήρα του κωμικού, και πραγματικά εκπλήσσει καθώς δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον άλλο που να ταίριαζε περισσότερο σ'αυτόν τον ρόλο. Το ίδιο ισχύει και για τον Neil Patrick Harris, ο οποίος παίζει έναν περίεργο πρώην εραστή της Amy. Πολύ μου άρεσε και η Kim Dickens στον ρόλο της αστυνόμου και η Carrie Coon, ως δίδυμη αδελφή του Nick. Ωστόσο, η μεγαλύτερη έκπληξη ήταν η Rosamund Pike. Δεν το περίμενα, αλλά ήταν εξαιρετική! Ίσως, γιατί έπαιξε έναν ρόλο που ταιριάζει πιο πολύ στην φυσιογνωμία της και μάλλον την ενέπνευσε περισσότερο. Την είχα βαρεθεί ως γλυκό, χαμογελαστό κοριτσάκι και εδώ είναι ακριβώς το αντίθετο. Την αξίζει την υποψηφιότητα, γιατί ήταν απλά φαινομενική! Βέβαια, για να μην σας χαλάσω την έκπληξη, δεν θα αποκαλύψω τίποτα άλλο για τον ρόλο της!

Συνοψίζοντας: το "Gone Girl" είναι μια απολαυστικά διαστροφική, άρρωστη φαρσοκωμωδία Δεν αποκαλύπτω τον λόγο, αλλά πιστέψτε με είναι εξαιρετικά απρόβλεπτη και σε ξαφνιάζει μέχρι και την τελευταία σκηνή! Όλα λειτουργούν ρολόι υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του φοβερού David Fincher. Οι πάγιοι συνεργάτες του, για μια ακόμη φορά κάνουν εκπληκτική δουλειά. Το σενάριο της Gillian Flynn είναι αποστομωτικό, απρόβλεπτο και πραγματικά ευφυές. Η Rosamund Pike, δίνει την καλύτερη ερμηνεία της ζωής της, η οποία την προσγειώνει κατευθείαν στην κατηγορία των καλύτερων ερμηνειών της χρονιάς... μέχρι και στα όσκαρ, όντας μάλιστα δυνατή υποψήφια! Εν ολίγοις, δεν βρίσκω κάτι που να μην μου άρεσε. Όσοι δεν την έχετε δει, να σπεύσετε έχοντας κατά νου, όμως, ότι δεν πρόκειται να δείτε κάτι προβλέψιμο και συνηθισμένο, παρ’όλα αυτά σίγουρα θα δείτε μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς που μας πέρασε! 

Πηνελόπη Χούνδρη




IMDb: http://www.imdb.com/title/tt2267998/?ref_=nm_knf_t4
Facebook: https://www.facebook.com/tainiodifis
To trailer του "Gone Girl":

To εξαιρετικό και υποτιμημένο soundtrack του "Gone Girl", από τους Trent Reznor και Atticus Ross: