Arrival (2016)

12 μυστηριώδη διαστημόπλοια με εξωγήινους επιβάτες προσγειώνονται σε διάφορα σημεία του πλανήτη μας. Μία ομάδα ειδικών επιστημόνων συνίσταται για να ερευνήσει το συμβάν. Ανάμεσά τους, η Louise Banks (Amy Adams), μια γλωσσολόγος που καλείται να βοηθήσει στην επικοινωνία με τους εξωγήινους, καθώς ο χρόνος αρχίζει να μετρά αντίστροφα και η υφήλιος απειλείται με έναν παγκόσμιο πόλεμο. Η Louise θα βρεθεί αντιμέτωπη με μια απροσδόκητη και πρωτοφανή τροπή της κατάστασης.

Είναι γεγονός και όλοι μπορούμε να παραδεχτούμε, ότι ζούμε σε μια εποχή που κάθε τόσο κυκλοφορεί και μια ταινία sci-fi, η οποία δεν είναι και κανένα έπος, αλλά ΟΚ τον έχει τον τζερτζελέ της. Επίσης κατά την ταπεινή μου άποψη φέτος διανύουμε μια άκρως βαρετή, κινηματογραφικά, χρονιά, τουλάχιστον σε χολιγουντιανό επίπεδο, γιατί απλούστατα δεν έχει βγει (ακόμα) και τίποτα τρομερό. Κάθε χρόνο βλέπω κάνα δυό ταινίες που ξεχωρίζουν απ’όλες τις άλλες, και δυστυχώς αυτό δεν είχε συμβεί μέχρι στιγμής. Και μέχρι στιγμής εννοώ, πριν δω το Arrival που για τόσους πολλούς λόγους παίζει να είναι από τις καλύτερες φετινές μεγάλες αμερικανικές παραγωγές. Περιμένω, ωστόσο, τις τελευταίες κυκλοφορίες του 2016 και τις πρώτες του 2017 για να δω τα πολλά υποσχόμενα έργα (π.χ. La La Land). Επειδή όμως πολύ μίλησα ας πάω στα της ταινίας.

Όσοι δεν τον ξέρετε, ήρθε η ώρα να τον μάθετε! Ο λόγος για τον Denis Villeneuve, τον σκηνοθέτη πίσω από το Arrival και 4 ακόμη εξαιρετικές ταινίες: το Incedines, το Enemy, το Sicario και το αγαπημένο μου Prisoners. Εντάξει δεν έχω να πω κάτι για την σκηνοθεσία, πέραν του ότι ήταν απίστευτη. Ο Villeneuve αποφεύγει να κάνει παρόμοιες ταινίες, δεν εγκλωβίζεται στο ίδιο είδος και ύφος. Ωστόσο, ό,τι έχει κάνει το έχει κάνει φανταστικά καλά. Και μια ακόμη φορά επιβεβαιώνει αυτόν τον ισχυρισμό. Ξέρει να δημιουργεί ατμόσφαιρα και ξέρει να κάνει ταινίες που αναγκάζουν το κοινό να συμμετάσχει πιο ενεργά στην διαδικασία της θέασης. Δεν θα σου πετάξει την ιστορία στην μάπα και θα στην τυλίξει όμορφα για να σ’ασρέσει. Οι ταινίες του μοιάζουν ωμές, ίσως γιατί δεν πνίγονται στην μουσική, ίσως γιατί οι διάλογοι είναι μετρημένοι και καλοί, ίσως να φταίει και η πάντοτε αποστομωτική φωτογραφία. Πρόκειται για πολύ λεπτομερή και προσεγμένη δουλειά. Λατρεύω το γεγονός, ότι αντιμετωπίζει το κοινό με σεβασμό και λατρεύω το μυστήριο που δημιουργεί σε ΚΑΘΕ του ταινία. Τα έργα του "λένε" πολλά περισσότερα από αυτά που λέγονται κατά τη διάρκεια τους. Ξαναλέω: μετρημένοι διάλογοι και καλοί! Είναι από τους λίγους σύγχρονους σκηνοθέτες που ξέρουν πως να δημιουργήσουν ένταση, μυστήριο και ατμόσφαιρα με αριστοτεχνικό τρόπο. Δείτε όσες ταινίες του προανέφερα και θα καταλάβετε απόλυτα τι εννοώ. Δείτε επίσης κάποιες σκηνές στο Arrival, οι οποίες αφορούν την εξέλιξη της πλοκής μέσα στα περίεργα διαστημόπλοια… απλά εξαιρετικές! Επιπλέον, και σε αυτό βέβαια συμπεριλαμβάνω και τον εξαιρετικό σεναριογράφο, ξέρει πως να πει μια ιστορία. Χειρίζεται φοβερά ώριμα το υλικό που έχει μπροστά του και το αξιοποιεί στο έπακρο. Πραγματικά κάθε του έργο είναι ένα μικρό διαμαντάκι και σιγά σιγά ανεβαίνει όλο και πιο πολύ στην λίστα με τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα ξαναδώ την Άφιξη πολύ πολύ σύντομα.

Προχωρώ στην, εδώ, εξαιρετική Amy Adams, η οποία είναι η μόνη που μας απασχολεί, και αυτό γιατί ο μοναδικός χαρακτήρας της ταινίας που αναπτύσσεται. Κι όμως διαχειρίζεται απίστευτα αυτό το “βάρος”. Ενσαρκώνει μια πανέξυπνη, δημιουργική και αποτελεσματική επιστήμονα, η οποία ουσιαστικά είναι υπεύθυνη να επικοινωνήσει, πάση θυσία, με αυτά τα εξωγήινα όντα. Η αποστολή της θα αποδειχθεί πολύ ποιο σημαντική και πολύ πιο προσωπική απ' ότι περίμενε. Γενικά δεν με τρελαίνει σαν ηθοποιός, αλλά αυτή εδώ είναι η καλύτερη της ερμηνεία. Με εντυπωσίασε πάρα πολύ ο ήσυχος δυναμισμός της.  Φαίνεται, ότι την έχει δουλέψει πολύ και ξέρει πολύ καλά τι κάνει. Μάλιστα μου άρεσε πολύ το πόσο σωστά χειρίστηκε τις πιο συναισθηματικές της αντιδράσεις και γενικότερα την έκφραση έντονου συναισθήματος. Δημιούργησε έναν εξαιρετικά δυνατό και ενδιαφέροντα χαρακτήρα. Σίγουρα είναι μεγάλο επίτευγμα και θα φανεί στα διάφορα βραβεία. 

Και κάπου εδώ περνώ στο εκπληκτικό σενάριο. Λοιπόν, αν και η ιδέα είναι δανεισμένη από ιστορία μικρού μήκους, το Story of Your Life του Ted Chiang, ο Eric Heisserer κάνει εκπληκτική διασκευή και δημιουργεί κάτι το μοναδικό. Από την αρχή μέχρι και το τέλος πρέπει να παρακολουθείς ενεργητικά την ταινία. Σου δίνει πολλά στοιχεία και ενδείξεις για το τι πρόκειται να συμβεί και φυσικά, όταν αυτό συμβαίνει δεν μπορείς παρά να μείνεις κάγκελο. Η σύλληψη είναι πραγματικά εκπληκτική και πρωτότυπη. Δεν μπορούσα με τίποτα να φανταστώ, ότι επρόκειτο να δω κάτι τέτοιο. Το ξέρω, ότι η ταινία τοποθετείται στην μερίδα των sci-fi, αλλά πιστέψτε με, πρόκειται για κάτι πολύ περισσότερο, κάτι πολύ ουσιαστικότερο από μια απλή ταινία επιστημονικής φαντασίας. Ναι, έχουμε και δω μηνύματα που αφορούν το κατά πόσο βρισκόμαστε μόνοι μας στο σύμπαν, πως θα αντιμετωπίζαμε μια τέτοια κατάσταση κλπ. Αλλά ο σεναριογράφος, αφορμώμενος από κάτι που, φαινομενικά, είναι μια ακόμη ταινία sci-fi, μας χαρίζει ένα δράμα με πρωταγωνίστρια μια πολύ δυνατή γυναίκα, η οποία έρχεται αντιμέτωπη με βαθιά και σκληρά υπαρξιακά ερωτήματα, αλλά και με τον ίδιο της τον εαυτό. Πρέπει να κάνει τα αδύνατα δυνατά, ώστε να καταφέρει τον εξωφρενικά δύσκολο στόχο της και να πάρει πολύ σημαντικές και δύσκολες αποφάσεις. Για μένα αυτός ο χαρακτήρας είναι ό,τι πιο σημαντικό έχει να μας προσφέρει το "Arrival", καθώς σπάνια συναντάμε πραγματικά ωραίους, ενδιαφέροντες και δυνατούς γυναικείους χαρακτήρες. Επιτέλους! Ωστόσο, πιστεύω ότι όλοι θα μπορούσαν να ταυτιστούν εύκολα μαζί της, καθώς αυτή της η αναζήτηση και αυτό της το “ταξίδι” είναι στοιχεία εξαιρετικά ανθρώπινα και γι' αυτό θα αγγίξουν το κοινό… 

Και φτάσαμε στα τελευταία, εξίσου υψηλού επιπέδου, μέρη του “Arrival”. Παιδιά... ένα πράγμα που σιχαίνομαι σε μερικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας είναι το πόσο χαζά παρουσιάζουν τους εξωγήινους. Ναι, δεν με ικανοποιεί το γνωστό τερατάκι! Καθόλου όμως. Και αν μας δίδαξε κάτι το Jaws, το Jurassic Park και το Predator, είναι ότι το “τέρας” σου, το μυστήριο της όλης υπόθεσης, όσο πιο λίγο το δείξεις, τόσο το καλύτερο. Φαίνεται να λειτουργούμε πολύ καλύτερα σαν θεατές, όταν φανταζόμαστε πως θα μπορούσε να είναι κάτι, όπως για παράδειγμα οι εξωγήινοι, παρά όταν το βλέπουμε ξεκάθαρα. Εδώ λοιπόν επικρατεί αυτό το στοιχείο του “δείχνω λίγα και φαντάζεστε πολλά”. ΞΕΤΡΕΛΑΘΗΚΑ. Λάτρεψα το πόσο μίνιμαλ, απλό, λιτό και απέριττο ήταν ό,τι αντιπροσώπευε τους εξωγήινους. Ειλικρινά έχουν δημιουργήσει έναν άλλο κόσμο και μάλιστα έχει γίνει με τέτοιο τρόπο, ώστε να αφήνεται η φαντασία μας να οργιάζει. Η δουλειά των εφέ με άφησε με το στόμα ανοιχτό. Πόσο φινετσάτη και ευφυής! Όπως εκπληκτική και τρομακτικά υποβλητική ήταν η μουσική επένδυση του Jóhann Jóhannsson. Ο άτιμος καταφέρνει να παίζει με τα συναισθήματα μας τόσο τρομακτικά εύκολα. Το μισό, αν όχι το μεγαλύτερο μέρος της ατμόσφαιρας της ταινίας, οφείλεται αποκλειστικά σ'αυτή τη μουσική! 

Συνοπτικά: Το Arrival είναι ό,τι καλύτερο έχω δει μέχρι στιγμής φέτος. Δεν είναι μια ακόμη sci-fi περιπέτεια, αλλά μια βαθιά ανθρώπινη ταινία, που θα αγγίξει και θα συγκινήσει τους περισσότερους. Κατά την άποψη μου έχει φοβερά μηνύματα κοινωνικού, όσο και ατομικού επιπέδου, γι’αυτό όχι απλά αξίζει, αλλά απαιτεί παραπάνω από μια προβολές. Έχει γίνει εκπληκτική δουλειά στο σενάριο, που θα σε αφήσει με το στόμα ανοιχτό, στη μουσική, που θα σε υποβάλει τόσο εύκολα και θα σε κάνει να “νιώσεις” πραγματικά, όσο και στα εφέ, που ειλικρινά επιβεβαιώνουν τον ισχυρισμό ότι “less is more”. Η Amy Adams δίνει μια εκπληκτική ερμηνεία, και ενσαρκώνει έναν πολύ δυνατό χαρακτήρα, που συγκινεί βαθύτατα. Όσο για τον Villeneuve, θα πω ότι για μένα οι ταινίες του είναι πραγματικά μια και μια. Φοβερός σκηνοθέτης! Μην ξαφνιαστείτε αν δείτε το Arrival να φιγουράρει σε προτάσεις βραβείων στις παραπάνω κατηγορίες… πραγματικά το αξίζει. Γι’ αυτό θα πρότεινα να το δείτε, και μάλιστα μην περιμένετε να το δείτε σπίτι. Να πάτε σινεμά, γιατί αξίζει τόσο πολύ στην μεγάλη οθόνη!

Πηνελόπη Χούνδρη

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt2543164/?ref_=nv_sr_1

Facebook: https://www.facebook.com/tainiodifis

To trailer του "Arrival":

Stranger Things (2016-)

Ή αλλιώς ΤΟ νέο αριστουργηματάκι του Netflix! 

Εδώ και κάποιο καιρό βλέπω παντού δημοσιεύσεις, άρθρα και φωτογραφίες για αυτό που οι περισσότεροι αποκαλούσαν, δικαίως, την επόμενη μεγάλη επιτυχία του Netflix και συνεπώς ολόκληρης της χρονιάς. Να πω την αλήθεια δεν με τράβηξε, δεδομένου ότι δεν τρελαίνομαι για την Winona Ryder. Ωστόσο, έμαθα ότι διαδραματιζόταν κατά την δεκαετία του '80 και είχε να κάνει με την εξαφάνιση ενός μικρού αγοριού... Δύο από τα αγαπημένα μου θέματα σε ταινίες! Έχοντας λοιπόν βαρεθεί ό,τι άλλο κυκλοφορεί αυτήν την περίοδο (ΕΚΤΟΣ φυσικά από Mr. Robot και Peaky Blinders) και έχοντας σιχαθεί την ζωή μου μετά από binge-watching του τύπου Grey’s Anatomy, είπα να δώσω μια ευκαιρία στην νέα, πολλά υποσχόμενη σειρά. 

Να έχετε κατά νου ό,τι εγώ είδα την σειρά γνωρίζοντας ΜΟΝΟ τα εξής στοιχεία: πρόκειται για eightίλα, πρωταγωνιστούν κατά βάση παιδιά, ένα από αυτά χάνεται και υπάρχει σημαντικό στοιχείο επιστημονικής φαντασίας. Θα σας πρότεινα να μείνετε κι εσείς σε αυτά τα στοιχεία…

Επειδή όμως ξέρω ότι κάποιοι θέλετε το κάτι παραπάνω ορίστε η υπόθεση αναλυτικότερα. (Scroll down όσοι δεν θέλετε να την διαβάσετε): Σε μια μικρή επαρχιακή πόλη των Η.Π.Α., όπου όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους, η μυστηριώδης εξαφάνιση ενός αγοριού είναι μονάχα το πρώτο από μια σειρά περίεργων γεγονότων, τα οποία διαταράσσουν την κατα τ’ άλλα ήρεμη και απλή καθημερινότητα της πόλης. Μυστικές κυβερνητικές υπηρεσίες και υπερφυσικά περιστατικά κατακλύζουν  το Hawkins της Indiana. Ωστόσο αυτό δεν πτοεί την μητέρα, τον αδελφό και την παρέα του αγνοούμενου αγοριού από το να ξεκινήσουν την δική τους αναζήτηση της αλήθειας. Στην αναζήτηση θα λάβει, λίγο καθυστερημένα βέβαια, μέρος και ο φαινομενικά αδιάφορος σερίφης και ένα μυστηριώδες κοριτσάκι, η Eleven. Όπως καταλαβαίνετε αυτό το teamάκι θα ανακαλύψει πολλά και διάφορα. 

Κατά την ταπεινή μου γνώμη οι αδελφοί Duffer, το σχετικά φρέσκο σκηνοθετικό δίδυμο, κατάφεραν να γράψουν και να σκηνοθετήσουν μια φανταστική, από κάθε άποψη, ιστορία. Και μάλιστα καταφέρνουν κάτι σπάνιο, καθώς τοποθετούν στους πρωταγωνιστικούς ρόλους παιδιά. Παιδιά τα οποία παρουσιάζουν φοβερό βάθος και χαρακτηριστικά τα οποία βρίσκουμε σπάνια μαζεμένα ακόμη και σε ενήλικους χαρακτήρες. Πιο συγκεκριμένα πρόκειται για την παρέα του γλυκού Mike (Finn Wolfhard), του φαφούτη Dustin (Gaten Matarazzo), του πιο δυναμικού Lucas (Caleb McLaughlin) και του αγνοούμενου Will (Noah Schnapp). Οι συγκεκριμένοι περνούν τις μέρες τους καταστρώνοντας στρατηγικές και παίζοντας Dungeons and Dragons στο υπόγειο του σπιτιού του Mike. Ένα βράδυ καθώς τα αγόρια γυρνούν σπίτια τους, o Will φτάνει στο δάσος κοντά στο σπίτι του και βλέπει μπροστά του μια περίεργη φιγούρα, γεγονός που προκαλεί την πτώση του από το ποδήλατο. Τρομοκρατημένος από το πλάσμα που τον κυνηγούσε τρέχει σπίτι του, κλειδώνει τα πάντα και κοιτά έξω από το παράθυρο ελπίζοντας να μην τον έχει ακολουθήσει μέχρι εκεί. Για κακή του τύχη όμως δεν είναι μόνος… Αποφασίζει να αμυνθεί και γι’αυτό τρέχει να πάρει την καραμπίνα από την αποθήκη δίπλα στο σπίτι του. Μπαίνει μέσα, οπλίζει το όπλο και κλειδώνει την πόρτα… Αυτή είναι η τελευταία φορά που τον βλέπουμε. O Will εξαφανίζεται ανεξήγητα μέσα από την κλειδωμένη αποθήκη.

Τι έγινε;  

Το επόμενο πρωί η μαμά και ο αδελφός του Will, η Joyce (Winona Ryder) και ο Jonathan Byers (Charlie Heaton), ο οποίος είναι ΦΤΥΣΤΟΣ ο Daryl Dixon (Norman Reedus) του The Walking Dead, ξεχύνονται στους δρόμους ψάχνοντας τον μικρό Will. Απευθύνονται και στον Jim Hopper (David Harbour), τον σερίφη της πόλης, ωστόσο μένουν απογοητευμένοι… Το ίδιο συμβαίνει και στα τρία αγόρια, τα οποία δεν ενδιαφέρονται για τον κίνδυνο και αποφασίζουν να συναντηθούν το επόμενο βράδυ από την εξαφάνιση στο δάσος, ώστε να ψάξουν τον φίλο τους, παρά τις προειδοποιήσεις της αστυνομίας. Το σκάνε λοιπόν από τα σπίτια τους, έχοντας φυσικά προμηθευτεί τα απαραίτητα όπλα και σνακ και ξεκινάνε την αναζήτησή τους. Τον Will δεν τον βρίσκουν, βρίσκουν όμως την Eleven (Millie Bobby Brown) ένα κορίτσι που μοιάζει εξωπραγματικό και εξωγήινο. 

Πραγματικά δεν έχω λόγια για αυτό το παιδί. Η 12χρονη Millie είναι ότι καλύτερο έχω δει σε γυναικείο χαρακτήρα τον τελευταίο καιρό. Η κοπέλα έχει εξαιρετικές υποκριτικές ικανότητες προφανώς, καθώς η ερμηνεία της σαν Eleven είναι το λιγότερο εντυπωσιακή. Χρησιμοποιώντας ελάχιστο διάλογο, έχοντας “απομακρύνει” τα κλασικά “κοριτσίστικα” στοιχεία όπως μακριά περιποιημένα μαλλιά, νάζι, ομορφούλικα φορεματάκια και όλα αυτά τα πράγματα με τα οποία φορτώνουν τα girly girls είναι ότι πιο όμορφο και χαρισματικό έχω δει τον τελευταίο καιρό. Τα αγόρια στην αρχή είναι πολύ διστακτικά σχετικά με το πως πρέπει να αντιδράσουν απέναντι της, ωστόσο πολύ γρήγορα, εδικά ο Mike, ξεκινά να χτίζει μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με το ξεχωριστό κορίτσι. Έχουμε λοιπόν την ευκαιρία να είμαστε μάρτυρες μιας πανέμορφης, αγνής και ειλικρινούς φιλίας και αγάπης. Θα τονίσω λοιπόν για τελευταία φορά το πόσο εντυπωσιακά καλά παίζουν ΟΛΑ τα παιδιά με αποκορύφωμα την Brown. 

Ωστόσο για να μην αδικήσω και τους μεγαλυτέρους, οφείλω να αναφέρω ότι η Winona Ryder, η οποία έχει αποδείξει το ερμηνευτικό έργο και τις δυνατότητές της, επιστρέφει εντυπωσιακά στον ρόλο της αφημένης, άτυχης μητέρας, η οποία όχι μόνο πρέπει να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες και τα εμπόδια μιας μόνης μητέρας που δουλεύει νυχθημερόν για να προσφέρει τα απολύτως απαραίτητα στην οικογένειά της, αλλά καλείται να αντιμετωπίσει την δυσπιστία και την αποδοκιμασία των αρχών και των συμπολιτών της. Ωστόσο δεν πτοείται, καθώς είναι αποφασισμένη να μάθει τι συνέβη εκείνο το βράδυ στον γιο της με ή χωρίς την βοήθεια του σερίφη. Ο οποίος σερίφης, προσωπικά, μου φάνηκε πολύ δυνατός και ενδιαφέρων χαρακτήρας. Ναι μεν κάνει είσοδο χαμηλών τόνων, καθώς μας παρουσιάζεται ένας πολύ αδιάφορος άνδρας, αλλά πολύ γρήγορα καταλαβαίνει κανείς, ότι πρόκειται για κάτι πολύ παραπάνω. Ενδιαφέρθηκα πολύ για την ιστορία του και μπορώ να πω κιόλας ότι ενθουσιαζόμουν με την εξέλιξη και την παρουσία του χαρακτήρα του καθώς περνούσαν τα επεισόδια. Και αυτό είναι το τελευταίο που θα πω σχετικά με τους χαρακτήρες και την ιδιοφυΐα των σεναριογράφων: Πως στο καλό κατάφεραν μέσα σε 8 επεισόδια, όχι μόνο να παρουσιάσουν ολοκληρωμένους ενδιαφέροντες χαρακτήρες, αλλά και να τους εξελίξουν και να δημιουργήσουν τόσους δεσμούς μεταξύ τους; Ο καθένας έχει πέσει στον κατάλληλο ρόλο και όλοι οι χαρακτήρες αλληλοσυμπληρώνονται με υπέροχο τρόπο. Οι σχέσεις τους μοιάζουν αληθινές και αυτό επειδή μάλλον είναι όλοι τους φίλοι στην πραγματικότητα. Ειλικρινά εντυπωσιάστηκα με το φοβερά ισορροπημένο, από άποψη χαρακτήρων, αποτέλεσμα. 

(επίσης πραγματικά ο Jonathan θα μπορούσε να παίξει τον χαμένο γιο του Daryl Dixon)

Γυρνάω για τα τελευταία σχόλια στα ταλαντούχα αδέλφια που έγραψαν και σκηνοθέτησαν τα 8 υπέροχα επεισόδια. Κατάφεραν να αποδώσουν εκπληκτικά την ατμόσφαιρα και το vibe της δεκαετίας του '80, εποχή που για μένα έχει φοβερό ενδιαφέρον. Προσωπικά αυτή η δεκαετία με γοητεύει, γιατί η τεχνολογία δεν είχε εισβάλει ακόμη στις σχέσεις των ανθρώπων, η ζωή ήταν σαφέστατα πιο απλή και πάνω απ’όλα η επιστημονική φαντασία ήταν το κεντρικό θέμα των πάντων. Γενικότερα αυτή η φουτουριστική χροιά εκείνης της εποχής, ξεχωρίζει σε πολλά “κομμάτια” τη σειράς, είτε περιεχομένου, είτε τεχνικά, όπως η μουσική. Η μουσική παίζει έναν ρόλο από μόνη της σε αυτήν την σειρά! Εκπληκτική επένδυση, με γνωστά κομμάτια της εποχής, αλλά και συνθέσεις των Kyle Dixon (Κι εδώ ο Daryl) και Michael Stein, οι οποίες υπογραμμίζουν κυρίως αυτή τη μυστηριακή - φουτουριστική ατμόσφαιρα και της εποχής και της σειράς. 

Νομίζω κάλυψα σε μεγάλο κομμάτι την άποψη μου για την σειρά, ωστόσο έχω να πω πολλά ακόμα για τον χαρακτήρα της Eleven, που πραγματικά με εντυπωσίασε σε πολλά επίπεδα, και τον “κρατάω” ως το καλύτερο στοιχείο της σειράς. Ωστόσο θα περιμένω να τα πω μετά την κυκλοφορία της 2ης σεζόν, μάλλον σε έναν χρόνο από τώρα. 

Συνοψίζοντας: Από τους τίτλους αρχής μέχρι και τους τίτλους τέλους αυτή η σειρά είναι βουτηγμένη στα eighties και τα κυριότερα χαρακτηριστικά της: την επιστημονική φαντασία, τη φουτουριστική μουσική και την παιδική περιπέτεια, ρομάτζο, μυστήριο, φιλία, τρόμο, φαντασία και συνωμοσία: Αυτή η σειρά τα έχει όλα. Ντάξει μπορεί όχι όλα, αλλά σίγουρα τους πιο ενδιαφέροντες και ψυχολογικά σταθερούς χαρακτήρες που έχουμε δει εδώ και καιρό (και μιλάω για τα παιδιά… οι μεγάλοι είναι άλλη ιστορία). Συγκεκριμένα λάτρεψα την Eleven, η οποία πιστεύω ότι είναι ό,τι πιο φρέσκο και ειλικρινά αναζωογονητικό έχουμε δει σε γυναικείο χαρακτήρα εδώ και καιρό. Οι αδελφοί Duffer έχουν κάνει καταπληκτική δουλειά και δημιούργησαν κάτι πολύ ιδιαίτερο σε μια εποχή που βαριόμαστε να βλέπουμε παντού τα ίδια. Καταπληκτική είναι και η μουσική την οποία φυσικά θα ακούω μέχρι να βγει η επόμενη σεζόν. Αν λοιπόν γουστάρεις το θέμα, την εποχή, την μουσική, ή απλά το ποιοτικό θέαμα… επιβάλλεται να δεις το “Stranger Things” και μην σου πω ότι άργησες κιόλας! 

Υ.Γ. Έχει και πολλές αναφορές σε άλλες ιστορίες, ταινίες και στοιχεία της εποχής και όχι μόνο. Διαβαστε τα αναλυτικά εδώ: http://www.vulture.com/2016/07/stranger-things-film-reference-glossary.html

Πηνελόπη Χούνδρη

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt4574334/?ref_=nv_sr_1

Facebook: https://www.facebook.com/tainiodifis/

To trailer του "Stranger Things":

To soundtrack: 

Batman Vs. Superman: Dawn of Justice (2016)

Καλησπέρα,

Πριν από καμιά βδομάδα πήγα και είδα το Batman Vs. Superman με την μαμά μου, γιατί ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που το πρότεινα και δέχτηκε. Όσους ρώτησα ήταν εξ αρχής πολύ αρνητικοί, όπως κι εγώ, γιατί δεν είχε κυκλοφορήσει ούτε μια κριτική που να μην το έθαβε πλήρως. Πρώτον δεν τρελαίνομαι για τις ταινίες του Zack Snyder. Δεύτερον, έχω δώσει την καρδιά μου στον Batman (Bale) του Nolan και γι'αυτό μου είχε καθίσει κάπως η επιλογή του Ben Affleck… Δεν λέω ωραίο παιδί και πολύ καλός σκηνοθέτης, αλλά σαν ηθοποιός δεν με συγκινεί ιδιαίτερως… Anyway δυσκολεύτηκα λίγο (όσο δηλαδή θα μπορούσα να δυσκολευτώ εγώ με το δίλημμα του να πάω σινεμά), τελικά όμως πήγα, το είδα και τώρα ετοιμαστείτε, γιατί θα εκφράσω άποψη! 

Έχουμε και λέμε: το ζουμί της υπόθεσης είναι, όπως το λέει και ο τίτλος της ταινίας, η μάχη μεταξύ του Batman (Ben Affleck) και του Superman (Henry Cavill). Ο Bruce Wayne ανησυχεί με τις ικανότητες του Superman και αναρωτιέται τι θα συμβεί αν κάποια μέρα αποφασίσει, ότι πλέον δεν αξίζει να υπερασπίζεται το ανθρώπινο είδος. Από την άλλη ο Clark Kent προσπαθεί να ξεσκεπάσει τον Batman και να αποδείξει πως στην πραγματικότητα είναι πολύ πιο επικίνδυνος απ'ότι νομίζει ο κόσμος. Στην μέση μπλέκεται ο Lex Luthor (Jesse Eisnberg), η Wonder Woman (Gal Gadot), η Lois Lane (Amy Adams), ενώ εμφανίζονται φευγαλέα  η μαμά του Superman (Diane Lane) και ο αξιαγάπητος Alfred (εξαιρετικός ο Jeremy Irons). Στην πραγματικότητα δεν συμβαίνει κάτι άλλο πέραν του, ότι από την μια βλέπουμε την πλευρά του Superman, από την άλλη την πλευρά του Batman και στην μέση να συμβαίνουν και πέντε πράγματα στους υπόλοιπους. Παρακολουθούμε 4 χαρακτήρες, χωρίς όμως να εμβαθύνουμε ουσιαστικά σε κανένα από αυτούς, ούτε καν στους δύο βασικούς... 

Θα μιλήσω πρώτα για τα τεχνικά κομμάτια της ταινίας. Αρχικά το όλο ύφος του έργου είναι εξαιρετικό και μοιάζει με την πιο σκοτεινή βερσιόν του Superman. Η φωτογραφία, η ατμόσφαιρα, η παραγωγή και η πλειοψηφία των εφέ είναι εξαιρετική. Οπτικά η ταινία είναι ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ. Παρατήρησα βέβαια, ότι αυτό το ύφος ταίριαζε πολύ περισσότερο με τον χαρακτήρα του Superman και αυτό το συμπεραίνω από το γεγονός, ότι υπήρχαν εντυπωσιακές στιγμές, όταν παρουσιαζόταν αυτός, ενώ με τον Batman δυσκολεύτηκα να παρατηρήσω κάτι ανάλογο. Υπήρχαν πολλά κενά στην ιστορία του και ίσως αυτό να με επηρέασε αρνητικά. Ωστόσο το κομμάτι που απόλαυσα περισσότερο ήταν η μουσική επένδυση του Hans Zimmer σε συνεργασία με τον Junkie XL (Mad Max: Fury Road) και η φυσικότατη περούκα του Lex Luthor… Το βασικότερο πρόβλημα είναι το σενάριο, το οποίο αν και βασισμένο σε κόμικ, δεν λέει πολλά. Κυρίως επειδή επέλεξαν να παρουσιάσουν τόσους πολλούς χαρακτήρες, τους οποίους, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν κατάφεραν να αναπτύξουν επαρκώς. Γνωρίζω, ότι αυτό το έκαναν για να πάρουμε μια γεύση για το τι θα ακολουθήσει με το Justice League, δυστυχώς όμως το προσέγγισαν αρκετά πρόχειρα και δεν μπορώ να πω ότι το αποτέλεσμα ενθουσιάζει. Ο μόνος που στέκεται καλά είναι ο Superman, ακριβώς επειδή του έχει αφιερωθεί μια ολόκληρη ταινία και ο Lex Luthor κυρίως λόγω της υποκριτικής του Eisnberg, παρά το γεγονός ότι μοιάζει με καρικατούρα. Όσο για συγκεκριμένα στοιχεία της πλοκής και το κομμάτι των διαλόγων, δεν θα θαυμάσετε ιδιαίτερη δεξιοτεχνία, θα γελάσετε όμως σε κάποια σημεία, είτε αυτό ήταν σκοπός της ταινίας είτε όχι…

Έχοντας δει τον Batman του Nolan δεν μπορώ να χωνέψω πολύ εύκολα αυτόν τον Batman. Οι φαν των κόμικς θα μου πείτε, ότι πρόκειται για διαφορετικό χαρακτήρα, επειδή είναι διαφορετικό κόμικ και ο Batman του Nolan δεν σχετίζεται πρακτικά με αυτόν εδώ και δεν συμμαζεύεται. Δίκιο έχετε, αλλά για να είμαι ειλικρινής η ανάπτυξη του χαρακτήρα ήταν λίγο απαράδεκτη. Βασίστηκαν σε επιφανειακά χαρακτηριστικά, στην γοητευτικότατη και ταιριαστή με τον ρόλο φιγούρα του Ben Affleck και σε κάποιες σκηνές οι οποίες είχαν σαν μοναδικό σκοπό την άνάδειξη της πιο ευαίσθητης πλευράς του. Το κακό ωστόσο με την όλη υπόθεση ήταν, ότι δεν κατάφεραν να πετύχουν τον σκοπό τους, με αποτέλεσμα ο ήρωας  σαν χαρακτήρας να είναι περίεργος σε αρκετά σημεία, ενώ σε πολύ λίγα ήταν πραγματικά ενδιαφέρον. Επίσης συμβαίνουν ορισμένα πράγματα στην ταινία τα οποία μοιάζουν τόσο προχειρογραμμένα και εύκολα που πραγματικά θες να κοπανήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο. Σοβαρά τώρα, με τέτοια παραγωγή, μπορούσαν πολύ εύκολα να έχουν παρουσιάσει έναν σαφώς καλύτερο χαρακτήρα. Όσο για τις στολές που άλλαξε ο κύριος, έχω να πω ότι προτίμησα την δεύτερη, αυτή που δεν έμοιαζε με playmobile. Ωστόσο για να μην είμαι αδίκως επικριτική, έψαξα και ρώτησα για αυτήν την στολή και ενημερώθηκα για την χρησιμότητά της. Όσο για τον Ben Affleck μόνο καλά έχω να πω! Πολύ σωστή επιλογή.

Όπως ανέφερα πριν, ο Superman στέκεται και ταιριάζει με την ταινία περισσότερο από όλους. Ωστόσο σε ορισμένα σημεία με εκνεύριζε αυτή η ανιδιοτέλεια, το πόσο απόλυτα ηθικός ήταν και το πόσο άτρωτος ήταν. Ναι ΟΚ είναι ο Superman, αλλά για να καταφέρεις να νιώσεις την παραμικρή συναισθηματική ταύτιση με τον χαρακτήρα πρέπει να έχει και τρωτά σημεία. Ευτυχώς, όσο προχωρούσε η ταινία, αυτό άλλαξε καθώς εισάγεται και το στοιχείο του κρυτπονίτη και, κλασικά, τρέχει από δω και από κει για να σώσει την Lois, η οποία φαίνεται να μην έχει εμπεδώσει την προηγούμενη ταινία και εξακολουθεί να τρέχει στο πεδίο της μάχης εμποδίζοντας τον να κάνει την δουλειά του. Και τώρα που την ανέφερα, θέλω να εκφράσω το πόσο αταίριαστοι είναι αυτοί οι δυο σαν ζευγάρι. Ναι μεν είναι και οι δυο πανέμορφοι, αλλά από χημεία μηδέν. Όσο για την Wonder Woman, πιστεύω, ότι η ηθοποιός είναι εξαιρετική για τον ρόλο, ωστόσο και αυτή δεν αναπτύσσεται πολύ σαν χαρακτήρας. Φαίνεται όμως πολύ ενδιαφέρουσα και είναι πολλά υποσχόμενη (Επίσης εξαιρετικό το κομμάτι που έπαιζε στις σκηνές μάχης της).  Οπότε αναμένουμε... Άφησα για το τέλος τον Lex Luthor, ο οποίος σαν χαρακτήρας είχε τα ίδια θέματα με τους υπολοίπους. Ωστόσο έχω την αίσθηση, ότι αυτό που με ενόχλησε ήταν η προσέγγιση που επέλεξαν και όχι η ερμηνεία του ηθοποιού, η οποία ανάλογα με τα δεδομένα ήταν καλή και υπογράμμιζε για μια ακόμη φορά τις δυνατότητες του Jesse Eisenberg. (Φοβάμαι μην γίνει κάτι ανάλογο και με τον Jocker του Jared Leto)

Και κάπως έτσι φτάνω στον Zack Snyder, τον οποίο γενικά δεν προτιμώ. Θεωρώ, ότι κάνει πανέμορφες ταινίες, αλλά υπερβάλει. Αντιμετωπίζει λίγο ανώριμα τον κόσμο των κόμικς και γενικότερα των υπερηρώων. Ναι έκανε το watchmen, αλλά δεν έχει προχωρήσει ιδιαίτερα από τότε. Η μόνη δική του ταινία που λατρεύω είναι οι 300, αλλά πέρα από αυτήν δεν μπορώ να πω ότι οι υπόλοιπες απογοητεύουν ή ενθουσιάζουν. Είναι μεν μεγάλες παραγωγές, αλλά είναι λίγο "κούφιες". Ξαναφέρνω σαν παράδειγμα την τριλογία του Nolan που είναι από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει και αυτό επειδή ο σκηνοθέτης σεβάστηκε το υλικό με το οποίο δούλευε και το αξιοποίησε με εκπληκτικό τρόπο. Αυτό δεν νομίζω ότι θα συμβεί ποτέ με τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη και έρχεται και το Justice league, σε δύο κιόλας μέρη, οπότε το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ελπίζω και να προσεύχομαι για κάτι καλύτερο.

Αφού έβγαλα λίγο το άχτι μου και είπα και την άποψη μου, θέλω να τονίσω, να υπογραμμίσω και να επιμείνω στο ότι αυτή η ταινία, παρά τα απίστευτα πολλά ψεγάδια της, είχε κάποιες πολύ ωραίες στιγμές, χαιρόσουν φοβερά με τις μάχες και ακριβώς επειδή σου πετούσε τόσα πολλά πράγματα δεν μπορούσες να βαρεθείς. Σε γενικές γραμμές δεν με ενόχλησαν τόσο πολύ τα διάφορα θέματα που είχε και πέρασα ευχάριστα την ώρα μου, οπότε θα τολμήσω να πω ότι μ’άρεσε… Είναι τίγκα στα easter eggs για τις επερχόμενες ταινίες της DC και υπόσχεται πολλά. Ελπίζω μόνο να καταφέρουν να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες του κοινού. Ειδικά οι ξεχωριστές ανά χαρακτήρα ταινίες οφείλουν να καλύψουν τα ΠΟΛΛΑ κενά που είχε αυτή εδώ. Προσωπικά έχω εξαιρετικά υψηλές προσδοκίες από τον Ben Affleck σαν σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή τoυ επερχόμενου Batman. Άντε να δούμε...




Πηνελόπη Χούνδρη 




IMDb: http://www.imdb.com/title/tt2975590/
Facebook: https://www.facebook.com/tainiodifis
To trailer του "Batman Vs. Superman: Daw of Justice": 

To theme song της Wonder Woman:

Daredevil Season 2 (2016)

Αυτό το Netflix θα μας πεθάνει! Μέσα στον ίδιο μήνα και η 4η season του House of Cards και η 2η του Daredevil. Αφού λοιπόν κόλλησα 2 μέρες με το ζεύγος Underwood είπα να πιάσω τον Matt Murdock… Όσοι είχατε την ατυχία να με δείτε τις τελευταίες μέρες το μόνο που ακούγατε ήταν πόσο υπέροχα ήταν αυτά τα 13 επεισόδια! Aν και η πρώτη σειρά επεισοδίων ήταν εξαιρετική, σε αυτή τη σεζόν εισάγεται ένας εκπληκτικός χαρακτήρας, ο Punisher, ο οποίος κατά την άποψη μου εκτοξεύει το επίπεδο και καταλήγει να ανταγωνίζεται επικίνδυνα τον Daredevil ως η πιο ενδιαφέρουσα παρουσία της σειράς. 

Δεν θα αναλωθώ στο να εξηγήσω την υπόθεση, η οποία σε γενικές γραμμές παραμένει ίδια. Δηλαδή ο Matt Murdock (Charlie Cox) τα βάζει το πρωί σαν δικηγόρος και το βράδυ σαν εκδικητής με όσους προσπαθούν να διαφθείρουν την πόλη του. Στη συγκεκριμένη σεζόν ο αντίπαλός του αρχικά είναι ο Punisher (Jon Bernthal), ωστόσο όσο προχωρήσετε τα επεισόδια θα δείτε, ότι στο κομμάτι του “κακού της υπόθεσης” εστιάζεται αλλού η προσοχή. Υπάρχει και μια μια εξέλιξη των υπαρχόντων σχέσεων, αλλά και εισαγωγή νέων προσώπων που μας διαφωτίζουν για το παρελθόν του Matt. Όμως το βασικότερο στοιχείο της σειράς, και αυτό που εκτίμησα υπέρ του δέοντος, ήταν η εξαιρετική ψυχογράφηση των δύο εκδικητών και κατ’ επέκταση η σύγκριση των χαρακτήρων τους.

Από την μια έχουμε τον Matt Murdock, τυφλό δικηγόρο το πρωί, εντυπωσιακά εκπαιδευμένο εκδικητή τη νύχτα. Για να είμαι ειλικρινής με εκνεύριζε απίστευτα μέχρι και το 10 επεισόδιο. Εξ αρχής συμβιβαζόμαστε με το γεγονός, ότι ο συγκεκριμένος εκδικητής έχει έναν αρκετά ισχυρό ηθικό κώδικα με προσανατολισμό την σωτηρία ζωών και την αποφυγή σε κάθε περίπτωση της δολοφονίας, ακόμη και του χειρότερου εγκληματία. Πιστεύει στους ανθρώπους και αυτό τον κάνει ευάλωτο. Επίσης πιστεύει πολύ στην δικαιοσύνη και το νομικό σύστημα και γι’αυτόν τον λόγο δεν μπορούμε να πούμε ότι “παίρνει τον νόμο στα χέρια του”. Δεν χρησιμοποιεί όπλα, αλλά τις απίθανες ικανότητες που έχει αποκτήσει ύστερα από πολλά χρόνια εκπαίδευσης στις πολεμικές τέχνες. Αυτή η εικόνα του “καλού παιδιού”, προσωπικά με έκανε να τον αντιμετωπίζω ως πιο βουτυρομπεμπέ, ειδικά όταν έκανε την εμφάνιση του ο Punisher και η εκνευριστική Elektra (Elodie Yung). Μέχρι λοιπόν το 10ο επεισόδιο τον βλέπαμε να απομονώνεται όλο και περισσότερο από τα κοντινά του πρόσωπα και την ταυτότητα του δικηγόρου, καθώς βυθιζόταν όλο και περισσότερο σε μνήμες του παρελθόντος. Σταδιακά αρχίζει να αμφισβητεί το κατά πόσο ο νόμος όντως λειτουργεί σωστά και συνειδητοποιεί, ότι ίσως τόσο καιρό να μην αντιμετώπιζε τα πράγματα με τον κατάλληλο τρόπο. Βλέπουμε λοιπόν την εικόνα του καλού καγαθού ήρωα να μετατρέπεται σε κάτι πιο σκοτεινό, κάτι πιο ανθρώπινο, δυναμικό και ξεκάθαρα πιο “όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω”. Θα χαρακτήριζα αυτή τη διαδικασία την είσοδο του ήρωα στον “πραγματικό κόσμο”. Αρχικά όλες αυτές οι αλλαγές τον κατακλύζουν και παλεύει αρκετά για να προσδιορίσει την θέση και την ταυτότητα του. Ωστόσο, στα τελευταία επεισόδια έχουμε έναν πολύ πιο ενδιαφέρον χαρακτήρα, σαφώς πιο ώριμο και όσο ευάλωτο δεν τον έχουμε ξαναδεί. Προσωπικά ο Matt Murdock έρχεται 2ος σε αυτή τη σεζόν καθώς ο πιο ενδιαφέρων χαρακτήρας είναι αυτός του Punisher, ο οποίος μάλιστα κατατάσσεται στους καλύτερους χαρακτήρες που έχω δει σε σειρά! 

Για όσους δεν το γνωρίζετε ο Punisher, ή αλλιώς Frank Castle είναι ένας άνδρας που έχει βιώσει τον πόνο και την απώλεια στο πετσί του. Πρώην ήρωας πολέμου, γυρνά σπίτι του με την ελπίδα, ότι πλέον θα ζήσει μια φυσιολογική ζωή στο πλάι της οικογένειάς του. Ωστόσο αυτό το όνειρο δεν αργεί να σβήσει, καθώς η γυναίκα και τα παιδιά του δολοφονούνται βάναυσα μπροστά στα μάτια του, ενώ ο ίδιος γλιτώνει από θαύμα! Ο συγκεκριμένος θα έπρεπε να θεωρείτε ο πιο απάνθρωπος, βάρβαρος και κακός χαρακτήρας, όμως εξαιτίας κυρίως της ερμηνείας του Bernthal δεν μπορείς παρά να καταλάβεις απόλυτα την λογική του. Στην ουσία το βασικό ερώτημα είναι “τι θα έκανες εσύ σε αυτόν που σκότωσε την οικογένειά σου;”. Προσωπικά ξαφνιάστηκα με το πόσο βαθύς είναι ο χαρακτήρας του Punisher. Ένας άνδρας με ξεκάθαρο ηθικό κώδικα: βλάπτω όποιον βλάπτει. Ένας κάποτε οικογενειάρχης που πάντοτε θα νιώθει τύψεις για ό,τι συνέβη στην οικογένεια του. Πάντα θα τον κυνηγά το παρελθόν, χωρίς την παραμικρή ελπίδα για κάποιο μέλλον. Τόσο απάνθρωπος, αλλά παράλληλα τόσο ανθρώπινος. Οι ελάχιστες στιγμές ευαισθησίας του θα σας κάνουν να νιώσετε πολλή αγάπη γι’ αυτόν και μέχρι το τέλος της σειράς θα βρεθείτε θερμοί υποστηρικτές του. Για μένα ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της σειράς ήταν η σχέση του Punisher και της Karen (Deborah Ann Woll) και πολύ θα ήθελα να δω πως (αν) θα εξελιχθεί στην επόμενη σεζόν. Νομίζω πως η ανάπτυξη του συγκεκριμένου χαρακτήρα σε επίπεδο σειράς είναι φανταστική, ακριβώς επειδή αυτός ο άνθρωπος θα μπορούσε να κυκλοφορεί στον κόσμο μας. Μάλιστα, μεγάλος μέρος του αναπάντεχου επιτυχούς αποτελέσματος είναι η καταπληκτική ερμηνεία του Jon Bernthal, τον οποίο απ’ ότι φάνηκε είχα υποτιμήσει φοβερά, καθώς ήμουν πολύ αρνητική όταν τον είδα πρώτη φορά. Ας κερδίσει ό,τι τηλεοπτικό βραβείο υπάρχει του αξίζει. Ειδικά μια σκηνή μονολόγου στο 4ο επεισόδιο θα σας κάνει να κλάψετε, να πλαντάξετε και να νιώσετε το πόσο βαθιά ανθρώπινος είναι… Απλά επικός.

Όσον αφορά τους υπόλοιπους χαρακτήρες θα αναφέρω συνοπτικά, ότι όλοι με ικανοποίησαν πέραν των προσδοκιών μου εκτός από τον χαρακτήρα της Elektra που πραγματικά ήταν για μπουνιές. Ήταν τόσο εκνευριστική που ευχόμουν να τελειώσει γρήγορα η σκηνή της για να ξαναβγεί ο Punisher. Επίσης δεν υπήρχε σχεδόν καθόλου χημεία με τον Charlie Cox (Daredevil), ο οποίος αντιθέτως έχει εξαιρετική χημεία με όλο το υπόλοιπο καστ και ειδικά τον Jon Bernthal (The Punisher). O Foggy (Elden Henson) και η Karen ανέβηκαν πολύ στα μάτια μου, καθώς ο καθένας στάθηκε επιτέλους στα πόδια του και άρχισαν να είναι κάτι παραπάνω από “ο αστείος κολλητός” και “η ωραία του γραφείου”. 

Επίσης αυτό που ξεχωρίζει σε αυτή τη σειρά, πέρα από τους εκπληκτικούς χαρακτήρες, είναι το εξαιρετικό γράψιμο και η απίστευτη εκτέλεση (ας πούμε η απίστευτη σκηνή στις σκάλες στο 3ο επεισόδιο). Όλες οι σκηνές πάλης θα μπορούσαν άνετα να είναι σκηνές από την πιο ακριβοπληρωμένη ταινία δράσης που έχει δει το Hollywood, ενώ έτσι πως εξελίσσεται η πλοκή δεν προλαβαίνεις να τελειώσεις το ένα επεισόδιο μέχρι να αρχίσεις το άλλο! Ποιότητα… Ωστόσο όσο και να προσπάθησαν όλοι οι υπόλοιποι δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν τον Punisher του Jon Bernthal, o οποίος είναι ξεκάθαρα ό,τι καλύτερα συνέβη σε αυτή τη σεζόν. Η σχέση αυτού με τον Daredevil, οι ακραίες αντιθέσεις και οι βασικότατες ομοιότητές τους είναι απλά μια απόλαυση!

Σε περίπτωση που δεν ήμουν σαφής: Πηγαίνετε να το δείτε τώρα και παρακαλάτε μαζί μου να γυρίσει ο Bernthal και στην επόμενη σεζόν! Θέλω να ξανακούσω το "one batch, two batch, penny and dime"...

Πηνελόπη Χούνδρη 

Facebook:https://www.facebook.com/tainiodifis/

IMDb:http://www.imdb.com/title/tt3322312/?ref_=nv_sr_1

To trailer της 2ης season του "Daredevil":

88η Απονομή Βραβείων Oscar: Και Morricone και DiCaprio και Mad Max

Πάνε και τα όσκαρ! Ιστορική χρονιά καθώς επιτέλους βραβεύεται ο DiCaprio και ο Morricone, αλλά και επειδή ο Lubezki κάνει ρεκόρ με την τρίτη συνεχόμενη βράβευση του και ο Inarritu παίρνει το 2ο συνεχόμενο όσκαρ σκηνοθεσίας του. Επομένως το Revenant εκπλήρωσε τον σκοπό του, δηλαδή έλαμψαν ο σκηνοθέτης, ο διευθυντής φωτογραφίας και ο DiCaprio σε μια ταινία που δεν είχε να προσφέρει σχεδόν τίποτα από περιεχόμενο. Πήρε τα 3 βραβεία που άξιζε λοιπόν. Όπως άξιζε και τα 6 βραβεία το Mad Max: Fury Road, το οποίο έπρεπε να αναδειχθεί και καλύτερη ταινία. Τι να κάνουμε όμως που κέρδισε το Spotlight... Ό,τι πιο απογοητευτικό. Ειλικρινά ξενέρωσα απίστευτα. Όσο για τον παρουσιαστή Chris Rock, δεν έχω να πω πολλά, παρά μόνο ότι ήταν απολαστικότατος. Δεν έλεγε μπούρδες, ούτε ξενέρωτα αστεία. Μάλιστα μίλησε σωστά για το θέμα των λευκών όσκαρ και περί "diversity". Μου άρεσε πολύ περισσότερο από πέρσι και όντως είχε φάση σαν παρουσιαστής (πραγματικός κωμικός). Επομένως θεωρώ ότι έκανε πολύ καλά την δουλειά του. Αν δεν την έκανε καλά δεν θα τον έβαζαν να παρουσιάσει για 2η φορά...

Πάντως τα φετινά όσκαρ αφορούσαν περισσότερο τους τεχνικούς τομείς, παρά τις 5 μεγάλες κατηγορίες των ηθοποιών και της ταινίας. Δείτε ας πούμε την φωτογραφία, τον ήχο, το μοντάζ, την μουσική... Δεν ήξερες ποιον

 να πρωτοδιαλέξεις! 

Οι νικητές: 

Καλύτερη Ταινία: Spotlight

ΟΚ σοβαρά; Είδαμε όλοι ότι ήταν υποψήφιο το Mad Max έτσι; Το οποίο έφυγε με 6 όσκαρ! Σοβαρά θες να μου πεις ότι ήταν καλύτερη ταινία το Spotlight; Είχε πολύ ενδιαφέρον και σημαντικό θέμα, εξ ου και το όσκαρ στο σενάριο. ΟΧΙ και καλύτερη ταινία όμως! Ντάξει είπαμε. Έχουν υπάρξει πολύ πιο άδικες νίκες, αλλά ξαναλέω: MAD MAX

Α' ανδρικού ρόλου: Leonardo DiCaprio (The Revenant)

Ναι ο μπουμπούκος μας πήρε επιτέλους το όσκαρ και ναι ήταν εξαιρετικά αναμενόμενο. Είχε σαρώσει ΟΛΑ τα βραβεία που υπήρχαν και ειλικρινά ήταν καλύτερος από τους υπολοίπους... Ήταν 100% σίγουρο ότι θα κέρδιζε. Και για όσους είναι της άποψης, ότι αυτή δεν ήταν η καλύτερη ερμηνεία, ΟΚ το σέβομαι, αλλά θεωρώ ότι αν και δεν ήταν ο πιο εσωτερικός, συναισθηματικός και με νόημα ρόλος που έχει αναλάβει, δεν παύει να είναι ο πιο δύσκολος και (εξαιρετικά) απαιτητικό ρόλος της καριέρας του. Μιλάμε για τον DiCaprio και όχι τον Daniel Day Lewis. Και βραβεύεται γιατί έχει φτάσει σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο σαν ηθοποιός. Τώρα το ποια είναι η αγαπημένη μας ερμηνεία του είναι άλλο θέμα... 

Α' γυναικείου ρόλου: Brie Larson (Room)

Επίσης εξαιρετικά αναμενόμενο. Προσωπικά δεν με ενθουσίασε η ερμηνεία,. Ίσως να έχω ένα γενικότερο πρόβλημα με την συγκεκριμένη ταινία και να αντιμετωπίζω αυτήν την βράβευση με προκατάληψη... Την δικαιολογώ βέβαια βλέποντας και τις υπόλοιπες 4 υποψήφιες. Αλλά για μένα, καλύτερη απ'όλες ήταν η Charlize Theron, η οποία δεν προτάθηκε καν. Πιο συμπαθείς μου είναι η Ronan και η Blanchette, από τις οποίες όμως περιμένουν τεράστιες ερμηνείες για να τους δώσουν το αγαλματάκι. 

Β' ανδρικού ρόλου: Mark Rylance (Bridge of Spies)

Όλοι θέλαμε τον Stallone και τους προφανείς συναισθηματικούς λόγους, αλλά δικαίως το βραβείο πήγε στον Rylance. Μπορώ μάλιστα να πω πως αυτή η κατηγορία, από άποψη ερμηνειών, ήταν πολύ πιο ενδιαφέρουσα από τον ά ανδρικό ρόλο.

Β' γυναικείου ρόλου: Alicia Vikander (The Danish Girl)

Κατά την άποψη μου κάπως υπερεκτιμημένη ερμηνεία. Θα προτιμούσα την Jennifer Jason Leigh.

Καλύτερος Σκηνοθέτης : Alejandro González Iñárritu (The Revenant)

Ο κύριος από' δω κέρδισε 4 όσκαρ μέσα σε 2 συνεχόμενες χρονιές, εκ των οποίων τα δύο ήταν σκηνοθεσίας. Κατά την άποψη μου δίκαιη νίκη. Ο ΜΟΝΟΣ που θα μπορούσε να τον απειλήσει θα ήταν ο Miller του Mad Max, αλλά απ' ότι φαίνεται δεν νιώθει ο Iñárritu... 

Καλύτερο Διασκευασμένο Σενάριο : Charles Randolph and Adam McKay (The Big Short)

Μ'άρεσε πολύ και την θεωρώ και αυτή δίκαιη νίκη

Καλύτερο Πρωτότυπο Σενάριο : Josh Singer &Tom McCarthy (Spotlight)

Ντάξει θα το καταπιώ γιατί όντως είναι πολύ ενδιαφέρουσα και μάλλον καλογραμμένη ιστορία. Αλλά υπήρχε και το εξαιρετικά υποτιμημένο Ex Machina στην ίδια κατηγορία.  

Καλύτερη Φωτογραφία: The Revenant (Emmanuel Lubezki)

Προσωπικά χάρηκα με την 3η βράβευση του συγκεκριμένου καλλιτέχνη για 3η συνεχόμενη χρονιά, αν και υπήρχαν εξαιρετικές υποψηφιότητες σ' αυτήν τη κατηγορία

Καλύτερο Μοντάζ : Mad Max: Fury Road (Margaret Sixel)

ΞΕΚΑΘΑΡΑ! ναι δεν μπορούσε σε καμία περίπτωση να πάει αλλού...

Καλύτερο Μοντάζ Ηχητικών Εφέ : Mad Max: Fury Road (Mark Mangini, David White)

ΝΑΙ!!

Καλύτερος Ήχος: Mad Max: Fury Road (Chris Jenkins, Gregg Rudloff, Ben Osmo)

ΝΑΙ!!

Καλύτερα Οπτικά Εφέ: Ex Machina (Andrew Whitehurst, Paul Norris, Mark Ardington and Sara Bennett)

Δεν με πείραξε καθόλου που δεν πήγε στα φαβορί. Κάπως έπρεπε να τιμηθεί αυτή η εξαιρετική ταινία. Μάλιστα στην συγκεκριμένη ταινία η ερμηνεία της Vikander μου άρεσε πιο πολύ από αυτήν που της κέρδισε το όσκαρ.

Καλύτερη Καλλιτεχνική Διεύθυνση : Mad Max: Fury Road (Colin Gibson, Lisa Thompson)

ΝΑΙ!!!

Καλύτερα Κοστούμια: Mad Max: Fury Road (Jenny Beavan)

Απρόσμενο αλλά καθόλου αδικαιολόγητο! οπότε συνεχίζω: ΝΑΙ!!!

Καλύτερο Μακιγιάζ: Mad Max: Fury Road (Lesley Vanderwalt, Elka Wardega, Damian Martin)

Οκ θα μπορούσε να πάει και στο Revenant, αλλά κανένα θέμα γιατί και εδώ έγινε εκπληκτική δουλειά.

Καλύτερης Μουσικής Επένδυσης : The Hateful Eight (Ennio Morricone) 

Από τις συγκινητικότερες και πιο απολαυστικές στιγμές της βραδιάς. Επιτέλους βραβεύεται ένας τεράστιος καλλιτέχνης για ένα πραγματικά ανατριχιαστικό soundtrack

Καλύτερο Τραγούδι : “Writing's On The Wall” from “Spectre” Music and Lyric by Jimmy Napes and Sam Smith

Για να πω την αλήθεια το ήθελα πολύ! Βέβαια ήταν εξαιρετική και η Gaga, απλώς μου έδωσε την αίσθηση ότι το παραέπαιξε δραματική. Πολύ πιθανό να κάνω λάθος. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το όνομα της θα φιγουράρει στην κατηγορία τα επόμενα χρόνια..

Καλύτερη ξενόγλωσση Ταινία: Son of Saul (Hungary)

Δεν νομίζω ότι υπήρχε πιθανότητα να βραβευτεί κάποια από τις άλλες ταινίες...

Καλύτερη Ταινία Animation : Inside Out

Η πιο πρωτότυπη ιδέα και το μεγαλύτερο φαβορί

Καλύτερη animation ταινία μικρού μήκους

“Bear Story” Gabriel Osorio and Pato Escala

Καλύτερη ταινία μικρού μήκους 

“Stutterer” Benjamin Cleary and Serena Armitage

Καλύτερο Ντοκιμαντέρ 

“Amy” Asif Kapadia and James Gay-Rees

Καλύτερο Ντοκιμαντέρ μικρού μήκους 

“A Girl in the River: The Price of Forgiveness” Sharmeen Obaid-Chinoy

Συνολικές νίκες ανά ταινία:

6: Mad Max: Fury Road

3: The Revenant
2: Spotlight

1: The Big Short, The Danish Girl, Room, The Hateful Eight, Ex Machina, Inside Out

Πηνελόπη Χούνδρη



Facebook: https://www.facebook.com/tainiodifis/
Official Oscars Page: http://oscar.go.com