Into The Woods (2015)

Μετά από την πόρτα που φάγαμε στο πρώτο σινεμά που πήγαμε, την δεύτερη κατά το ήμισυ πόρτα, αφού καθίσαμε δίπλα στον τοίχο (μπλιαχ!), είδαμε τελικά το μιούζικαλ «Into The Woods». Θέλω πριν πω το οτιδήποτε άλλο, να πω ότι η μέρα ήταν πολύ γκαντέμικη, γιατί όταν γυρίσαμε σπίτι αντιμετωπίσαμε το στρωμένο χιόνι και τον πάγο, μόλις τρεις ώρες αφού φύγαμε από το σπίτι. Το άξιζε η ταινία; Πραγματικά όχι! Ίσως να το άξιζε όμως η Meryl Streep…

Το «Into The Woods» είναι η κινηματογραφική μεταφορά και μείξη τεσσάρων διαφορετικών παραμυθιών. Για να μην μπερδευτούμε θα αναφέρω την κάθε ιστορία και τους πρωταγωνιστές της ξεχωριστά. Έχουμε αρχικά την πιο μικρή σε σχέση με τις άλλες, ιστορία της κοκκινοσκουφίτσας. Η κοκκινοσκουφίτσα (Lilla Crawford), ήταν αντιπαθέστατη, η γιαγιά έπαιξε 3 δευτερόλεπτα και ο κακός λύκος ήταν ανθρωπόμορφος και παρέπεμπε περισσότερο σε ανώμαλο που τριγυρνάει στο δάσος παρά σε επικίνδυνο λύκο. Βεβαίως το ωραιότερο στοιχείο της ιστορίας αυτής ήταν ο Johnny Depp, που υποδυόταν τον κακό λύκο. Κατά τ’αλλα ήταν η πιο ανούσια ιστορία, όπως και η ιστορία του Τζακ και της φασολιάς. Εδώ βλέπουμε μια μαμά (Tracey Ullman), στρίγγλα, χοντροκομμένη που έχει υπερβολικές απαιτήσεις από τον μικρό και πολύ καλό ερμηνευτικά Jack (Daniel Huttlestone). Ακολουθεί η  ιστορία της σταχτοπούτας (Anna Kendrick) και του πρίγκιπα (Chris Pine). Πολύ καλές εδώ είναι η μητριά (Christine Baranski) και οι δύο κόρες της η Florinda (Tammy Blanchard) και η Lucinda (Lucy Punch). O πρίγκιπας είναι υπέροχος, γοητευτικός και λαχταριστός όπως πρέπει να είναι. Τελευταία είναι η ιστορία της Ραπουνζέλ, την οποία έχει κλειδώσει στον πύργο η κακιά μάγισσα της υπόθεσης η Meryl Streep. Όλες αυτές οι ιστορίες δένονται μεταξύ τους μέσω της ιστορίας του φούρναρη (James Corden) και της γυναίκας του (Emily Blunt), που προκειμένου να άρουν την κατάρα της κακιάς μάγισσας έχουν 3 μέρες για να της φέρουν ότι αυτή τους ζητά. Αυτή είναι εξάλλου και η βασική ιστορία της οποίας οι υπόλοιπες ιστορίες λειτουργούν ως παρακλάδια.

Το ωραίο με την ταινία είναι, ότι όλοι τραγουδούν πολύ ωραία, από τα παιδιά μέχρι και τους μεγάλους. Το κοστούμια είναι φανταστικότατα, όπως και τα σκηνικά και οι τοποθεσίες που έχουν επιλέξει ως φόντο της διηγούμενης ιστορίας. Σκηνοθετικά δεν είδα κάτι το ιδιαίτερο, ήταν όπως το περίμενα, κατάλληλο για την περίπτωση. Τα εφέ βέβαια, ήταν απογοητευτικότατα στην περίπτωση των γιγάντων.  Αλλά μικρό το κακό, καθώς στις υπόλοιπες σκηνές ήταν επαρκέστατα.

Το βασικό μου θέμα είναι στο σενάριο. Κατανοώ την προσπάθεια πειράματος που γίνεται εδώ. Μ’άρεσαν πραγματικά πολύ οι νύξεις που γίνονταν περί κλισέ, ακόμη και το κομμάτι της διακωμώδησης του είδους των παραμυθιών, όπου όλα είναι τέλεια και όλοι υπέροχοι και πάντα κερδίζουν οι καλοί. Θεωρώ, ότι στο κομμάτι της ειρωνείας έγινε πολύ καλή δουλειά σε επίπεδο διαλόγων αλλά και σε επίπεδο χαρακτήρων, αφού ο φούρναρης και η γυναίκα του, σχεδόν το μόνο που κάνουν είναι να σχολιάζουν το πόσο κουλά είναι αυτά που γίνονται γύρω τους, συνεπώς αυτά που γίνονται στα παραμύθια. Ωστόσο η προσπάθεια αυτή τελικά καταλήγει με κάποιες πολύ καλές, έξυπνες και αστείες στιγμές, παράλληλα όμως και με πολύ μεγάλης διάρκειας κοιλιά. Βαρέθηκα μέχρι θανάτου σε ορισμένες σκηνές, ενώ η πλοκή είναι ότι να’ναι, ειδικά κατά το δεύτερο μισό του έργου. Είπαμε αυτός ήταν ο σκοπός αλλά πραγματικά με κούρασε. Το ρεζουμέ είναι, ότι παρά την προσπάθεια η δουλειά που έγινε ήταν μέτρια, μερικά «αστεία» παρατραβηγμένα, ωστόσο υπήρχαν ορισμένα πολύ καλά.

Όπως μάλλον έχετε δει και διαπιστώσει παίζει το μισό Hollywood, οπότε θα τα πάρω με την σειρά από τους λιγότερο καλούς στους καλύτερους. Η κοκκινοσκουφίτσα (Lilla Crawford), ήταν αντιπαθέστατη, και θεωρώ απείρως άστοχη επιλογή. Ερμηνευτικά δεν ήταν τίποτα το σπουδαίο. Η μαμά (Tracey Ullman) του Jack αν και εξαιρετικά αντιπαθητική ως χαρακτήρας έπαιζε πολύ καλά, όπως και ο Jack (Daniel Huttlestone) που ίσως και να ήταν η θετικότερη έκπληξη της ταινίας. Ήταν πραγματικά πολύ καλός. Στην ιστορία της σταχτοπούτας, σιχάθηκα την σταχτοπούτα (Anna Kendrick), η οποία θεωρώ ότι ήταν η πιο άτυχη επιλογή. Δεν ταίριαζε καθόλου στον ρόλο, αν και έπαιζε καλά. Στην ίδια ιστορία μ’άρεσε ο πρίγκιπας (Chris Pine), ο οποίος φαινόταν, ότι πραγματικά το διασκέδαζε. Πολύ καλές ως στριμμένες και στρίγγλες, ήταν η μητριά (Christine Baranski) και οι δύο κόρες της η Florinda (Tammy Blanchard) και η Lucinda (Lucy Punch). Καλή ήταν Emily Blunt και  James Corden, στους ιδιαίτερους ρόλους τους και κατά την άποψη μου, μαζί με την Meryl Streep ήταν οι τρεις που κρατούσαν την ταινία στην πλάτη τους. Φυσικά ο Johnny Depp, παρόλο που υποδυόταν για λίγες μόνο σκηνές τον περίεργο κακό λύκο, έλαμψε. Τέλος ο μοναδικός λόγος για να πάει κανείς να δει την ταινία είναι η απολαυστικότατη ερμηνεία της Meryl Streep, η οποία, ειδικά στα σόλο κομμάτια της είναι φοβερή!

Συνοψίζοντας: το «Into The Woods», είναι ένα σχετικά καλό παραμυθάκι κατά το πρώτο μισό του, ωστόσο κατά το δεύτερο καταλήγει παρωδία. Με κάποιες πολύ καλές στιγμές και πολλές μέτριες θεωρώ, ότι δεν σώζεται ούτε από τα μεγάλα ονόματα ούτε από τα ανάλαφρα τραγουδάκια. Το μόνο που αξίζει είναι η Meryl Streep και το δίδυμο φούρναρη και γυναίκας του. Ευχάριστη, ωστόσο, έκπληξη ήταν ο  μικρός Jack και η δουλειά που έχει γίνει σε επίπεδο σκηνικών και κουστουμιών. Σε γενικές γραμμές το προτείνω μόνο ως έσχατη λύση σε περίπτωση που δεν βρίσκεις τίποτα άλλο να δεις. Δες το τρέιλερ και είναι σα να το είδες, κυριολεκτικά δεν χάνεις τίποτα!

Πηνελόπη Χούνδρη





IMDb: http://www.imdb.com/title/tt2180411/?ref_=ttmd_md_nm
Facebook:http://www.facebook.com/tainiodifis
To trailer του "Into the Woods":