Παραδέχομαι ότι αρχικά, όχι μόνο
δεν ενδιαφερόμουν για την ύπαρξη της ταινίας «Τhe hundred-foot journey» (ένα ταξίδι 30,5
μέτρα μακριά), αλλά μάλιστα την σνόμπαρα! Πήγα να την δω και επειδή ήθελα να
πάω στο σινεμά και επειδή, όπως και να το κάνουμε, όταν βλέπεις, ότι παίζει η Helen Mirren (The Queen, Last Station) και σκηνοθετεί ο Lasse Hallström (Chocolat, What’s eating Gilbert Grape) πας απλά και μόνο από
σέβας!
Προς μεγάλη μου έκπληξη όχι μόνο
η ταινία ήταν καλή, αλλά με συγκίνησε αρκετά. Κυρίως σε επίπεδο μηνύματος. Η ταινία
ξεκινά δείχνοντάς την τραγωδία που ανάγκασε την οικογένεια των Καντάμ να εγκαταλείψουν
την πατρίδα τους, την Ινδία και να μεταναστεύσουν σε ένα γραφικό χωριουδάκι στην
Γαλλία. Προκειμένου να επιβιώσουν τα μέλη της οικογενείας αποφασίζουν να κάνουν
αυτό που ξέρουν καλύτερα, να μαγειρέψουν! Ξεκινούν λοιπόν τις προσπάθειές τους για
την δημιουργία ενός παραδοσιακού ινδικού εστιατορίου στην περιοχή. Για την συγκεκριμένη
οικογένεια η μαγειρική είναι κάτι παραπάνω από επιβίωση, είναι τέχνη και
παράδοση. Και καθώς φαίνεται ο Hassan
είναι προικισμένος με ιδιαίτερο μαγειρικό ταλέντο. Ωστόσο σε αυτό το χωριό
υπάρχει ήδη ένα ξακουστό, φινετσάτο γαλλικό εστιατόριο, με γκουρμέ πιάτα και
ένα αστέρι Μισελέν (πολύ σημαντικό για ένα εστιατόριο να έχει αστέρια Μισελέν).
Εμπόδιο φυσικά στην προσπάθεια τους δεν είναι μόνο το γεγονός ότι υπάρχει ήδη ένα
εστιατόριο στην γειτονιά, αλλά και η ξινή ιδιοκτήτρια του εστιατορίου, η μαντάμ
Μαλορί (Helen Mirren).
Το επίθετο που θα χαρακτήριζε καλύτερα
την ταινία είναι «γεμάτη». Γεμάτη χρώματα, εικόνες, όμορφες σκηνές, μουσική,
συγκίνηση, χαρά, αισιοδοξία… και η λίστα συνεχίζεται! Όλα είναι άψογα! Ο σκηνοθέτης
μας χαρίζει πανέμορφα πλάνα της γαλλικής επαρχίας, με ονειρικά δάση και
μαγευτικές πηγές. Παρουσιάζει μια ζωή απλή αλλά συναρπαστική! Σε ενθουσιάζει με
τα πλάνα μαγειρικής και προετοιμασίας των φαγητών. Το ζωηρά χρώματα δημιουργούν
την αίσθηση της ζωγραφιάς, ενώ η μουσική σε μεταφέρει σε έναν άλλο κόσμο.
Ένα επιπλέον δυνατό στοιχείο της ταινίας
είναι το σενάριο (εξάλλου είναι βασισμένη σε βιβλίο). Με την σωστή δόση δράματος και κωμωδίας διατηρείται αμείωτο
το ενδιαφέρον του θεατή καθ’όλη την διάρκεια των δύο ωρών. Όπως προανέφερα η
ιστορία περιστρέφεται γύρω από την οικογένεια Καντάμ και συγκεκριμένα τον
πατέρα (Om Puri)
και έναν από τους γιους του, τον Hassan (Manish Dayal). Από την αρχή
ξεχωρίζουμε τους τρεις χαρακτήρες με τους οποίους θα ασχοληθεί η ταινία. Αυτοί είναι
το προαναφερθέν δίδυμο πατέρα-γιου και φυσικά η στρυφνή μαντάμ Μαλορί. Θυμάμαι ότι
παρακολουθώντας την ταινία σκεφτόμουν πόσο καλά αποδίδουν τους χαρακτήρες τους αυτοί
οι τρεις ηθοποιοί! Και ο πατέρας αλλά και η μαντάμ Μαλορί είναι εξαίρετοι (δεν
περίμενα τίποτα λιγότερο από την Mirren). Ο μεν ως ξεροκέφαλος, θερμοκέφαλος επιχειρηματίας και οικογενειάρχης,
η δε ως στρίγγλα, ψυχρή και σικάτη καταξιωμένη ιδιοκτήτρια εστιατορίου και
γνώστης της υψηλής κουζίνας. Το κοινό θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει
μια απολαυστική έχθρα μεταξύ των δύο αυτών ηρώων, η οποία φυσικά ενισχύεται από
τις πολύ ωραίες και έξυπνες ατάκες, με τις οποίες προσβάλει ο ένας τον άλλον! Ο
νεαρός Hassan εξισορροπεί την ένταση της διαμάχης αυτής με τον ήπιο
χαρακτήρα του, καθώς είναι πολύ ανεκτικός και υπομονετικός. Το υπόλοιπο καστ
δεν μπορώ να πω ότι μου κέντρισε ιδιαίτερα την ενδιαφέρον, έκαναν ωστόσο καλά την δουλειά τους, συμπληρώνοντας με τον
καλύτερο τρόπο την ταινία. Βέβαια κατασυμπάθησα τον μεγαλύτερο αδερφό του πρωταγωνιστή,
ο οποίος χαρακτηριζόταν από μια μόνιμη υστερία.
Όπως καταλαβαίνετε η ταινία μου
άρεσε ιδιαίτερα πολύ (μου θύμιζε ως προς την νοσταλγία, το Chocolat). Αυτό που μου άρεσε ιδιαίτερα
ήταν, ότι στο τρέιλερ δεν υπήρχε σχεδόν τίποτα από το δεύτερο κομμάτι της ταινίας
. Πραγματικά το καλύτερο μέρος της ήταν αυτό που δεν προβαλλόταν στο
διαφημιστικό, κάτι που πλέον συμβαίνει σπάνια. Αν και με μια επιπόλαιη ματιά η ταινία
φαντάζει άλλη μια καλογυρισμένη κομεντί (και την αποκαλώ έτσι γιατί δεν είναι
ακριβώς κωμωδία), θεωρώ ότι έχει να πει πολλά περισσότερα… Αυτό το υποστηρίζω
στο ότι κάνει σαφείς αναφορές σε έννοιες όπως την αγάπη, την οικογένεια, την αλλοτρίωση του
ατόμου ακόμη και τον ρατσισμό, χωρίς όμως να σε «βαραίνει». Γι’αυτό εξάλλου την
χαρακτηρίζω και καλή ταινία.
Συνοψίζοντας: Το «The hundred-foot journey» ήταν για μένα μια έκπληξη.
Μια γλυκιά ταινία, με πολύ ωραία σκηνοθεσία και καλό σενάριο, που με έκανε να
νιώσω αισιοδοξία! Γεμάτη με χρώματα, εικόνες, γεύσεις, μουσική και συναίσθημα,
σε κάνει να ενδιαφερθείς πραγματικά για τους πολύ καλοφτιαγμένους χαρακτήρες της.
Σου κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον και σου χαρίζει περισσότερο στιγμές χαράς, παρά
λύπης. Χάρηκα που την είδα, γιατί πραγματικά μου έφτιαξε την διάθεση! Και εξάλλου
είναι αναγκαίες ανά διαστήματα τέτοιου είδους ταινίες! Την προτείνω σε όσους θέλουν
να δουν κάτι γλυκό (όχι γλυκερό) και χαρούμενο, γιατί πραγματικά είναι μια πολύ
χαρούμενη ταινία.
Πηνελόπη Χούνδρη
Facebook: https://www.facebook.com/tainiodifis
To trailer του "The hundred-foot journey":
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου